– Вось дык дурні! Няхай яны ваду п'юць, а я далей пабягу.
І страус пабег далей, ды толькі забыў галаву павярнуць і, замест таго, каб наперад бегчы, пабег назад.
А лось і жырафа пілі, пілі, пілі, пілі, урэшце жырафа кажа:
– Я больш не магу.
І лось кажа:
– Я таксама больш не магу.
Пабеглі яны далей, ды ўжо хутка бегчы не могуць. Так іх ад вады разнесла.
А слон убачыў гэта і давай смяяцца!
Стаіць і смяецца! Стаіць і смяецца!
А сабаку па дарозе блохі заелі. Сеў ён і давай часацца! Сядзіць і чэшацца! Сядзіць і чэшацца!
Так што першымі алень і дзікі конь прыбеглі.
А слон усё стаіць ды смяецца, стаіць ды смяецца!
А сабака ўсё сядзіць ды чэшацца, сядзіць ды чэшацца!
А жырафа ўсё бяжыць!
А слон усё смяецца!
А сабака ўсё чэшацца!
– Ты быў у заапарку?
– Быў.
– Бачыў ільва?
– Гэта з хобатам?
– Не, гэта слон, леў не такі.
– А, з двума гарбамі.