Toya zette haar op het gras, stond op en liep naar het standbeeld, terwijl hij zijn tweelingdolk trok. En ik ben geen engel ik ben je beschermer. Mijn naam is Toya."
Kyoko nog steeds geknield in het gras en boog zich voorover terwijl hij het heilige huisje binnenliep en het oplichtte in een blauwe mist. Ze schreeuwde toen een stel armen plotseling uit het licht reikte en de engel grepen, waarna er nog een aantal demonen om hem heen verschenen. Terwijl haar schreeuw en het gebrul van de engel in de nacht klonk, begon het licht van het standbeeld achterwaarts te imploderen alsof het werd opgezogen door een stofzuiger.
Kyoko hoorde de achterdeur van het huis dichtslaan, maar ze kon haar ogen niet van de engel en demonen afhouden. Ze strompelde overeind en rende weg naar de open deur van het heiligdom. Ze hoorde haar grootvader en broer haar naam schreeuwen, maar het was Tasuki die haar naderde.
Net toen ze haar hand uitstak om de hand van de engel vast te pakken, gingen de armen van Tasuki om haar heen en trokken haar een seconde te laat de lucht in. Toen de wijsvinger van Kyoko nauwelijks de uitgestrekte handen van het standbeeld raakte, veroorzaakte het grote lichtstralen op de exacte plek die ze had aangeraakt. Voor Tasuki leek het alsof een vat van Fourth of July vuurwerk net in hun gezicht was afgestoken.
Eén van die lichtstralen raakte de linkerkant van Tasuki's borst waardoor de twaalf jaar oude prins verrast werd. In plaats van pijn van de impact, voelde hij het gevoel dat er iets naar binnen snelde om hem te vullen ... alsof hij zijn hele leven iets had gemist en het eindelijk thuis was gekomen.
Zijn ogen werden groot toen hij een prachtig lint van fluorescerend blauw licht zag dat nog steeds de handen van het standbeeld verbond met de vingertoppen van Kyoko alsof het probeerde ze aan elkaar te houden. Tasuki knipperde toen hij een fractie van een seconde een prachtig kristal in het lint zag ronddraaien. Omdat hij Kyoko ervan weg wilde hebben, strompelde hij achteruit met haar stevig in zijn armen.
Het kristal draaide sneller en sneller totdat het explodeerde en dit keer meer scherven van licht naar boven en door de stad stuurde ... het zag eruit als een prachtige sterrenregen in de donkere nacht.
Tasuki haalde zwaar adem. Toen hij terug was geslopen naar zijn slaapkamerraam, had hij de vreemde man met Kyoko in zijn armen gezien en raakte in paniek toen hij zag dat ze slap was. Hij wist niet zeker wat die man haar had aangedaan, maar hij had voldoening gevoeld toen dat licht hem had opgezogen en die demonen met rode ogen had meegenomen.
"De engel heeft onze hulp nodig," schreeuwde Kyoko terwijl zij probeerde los te komen van Tasuki, maar hij was te sterk. Toen ze haar opa tussen haar en het standbeeld zag stappen, schreeuwde ze niet begrijpend: Er zitten demonen in dat standbeeld en ze zullen hem pijn doen. Je vecht tegen demonen ... ga hem helpen ... alsjeblieft!
Ze leunde achterover tegen Tasuki en snikte toen ze die angstige uitdrukking opnieuw over het gezicht van haar opa zag, behalve deze keer dat het veel erger was. "Je kunt hem ... niet helpen?"
Opa Hogo draaide zich om en keek in het heiligdom. De barrière-rollen die hij overal in de kleine structuur had geplaatst, smeulden nog steeds, nu voornamelijk als as. Hij stapte uit het heiligdom en wierp een blik op de jonge jongen die zijn kleindochter vasthield en voelde koude rillingen over zijn rug kruipen. De ogen van Tasuki waren normaal zacht bruin ... niet de boze amethist kleur die hij nu gebruikte om naar het standbeeld te kijken.
Zijn bloed was kouder geworden dan ijs toen hij getuige was geweest van de connectie die Kyoko maakte met het Maiden Statue en opa wist dat hun tijd eindelijk op was. Het uiterlijk van het kristal was al erg genoeg, maar toen hij het zag versplinteren, werd hij vervuld van angst. Hij had ook het feit niet gemist dat een stuk kristal in de borst van de jonge Tasuki was geslagen.
"De rollen hadden het goed," fluisterde hij hees, wensend dat het een leugen was geweest.
Opa Hogo sloeg zijn ogen omhoog en stuurde een stil gebed naar de godheid die naar hem luisterde om hem te begeleiden. Hij moest de kinderen hier weghalen en, nog belangrijker, hij moest Kyoko van Tasuki weghalen. Zonder opzet zou die jongen de demonen recht naar Kyoko leiden, en de bewakers van het kristal zouden spoedig volgen.
Tasuki kromp ineen toen Kyoko uit zijn armen werd getrokken. Hij keek met zijn amethist kleurige ogen aan naar degene die haar van hem had afgenomen ... haar grootvader. Hij zou haar niet zo bij haar schouders moeten grijpen.
"Tasuki, je zou hier niet moeten zijn als het donker is. Als je niet wilt dat ik je vader wakker maak, dan zou ik je aanraden naar huis te gaan. Nu, zei opa Hogo met een harde stem. Hij duwde Kyoko in de wachtende armen van Tama en draaide zich om naar de twee kleinkinderen die onder zijn hoede waren achtergelaten.
Tasuki staarde naar Kyoko en keek toe terwijl ze haar gezicht in Tama's borst begroef en bleef huilen om de engel waarvan ze zeker wist dat die was gedood door de demonen.
"Kyoko, ik wacht op je morgenvroeg om mee naar school te lopen," verklaarde Tasuki en wierp een laatste blik op het heiligdom voordat hij terugkeerde naar zijn eigen huis.
Opa Hogo wachtte tot Tasuki door zijn slaapkamerraam terugkroop. Hij haalde diep adem wetende dat hij een zwaar gesprek zou krijgen zodra zijn kleinkinderen wisten wat ze gingen doen.
"Inpakken kinderen ... we vertrekken binnen een uur," zei hij.
*****
Vandaag de dag ... PIT Hoofdkwartier, het kasteel.
Storm leunde achterover in de stoel en staarde naar het plafond, verzonken in zijn eigen gedachten over de bewakers. De legende achter de oorspronkelijke bewakers vertelde over een vreemd liefdesverhaal dat paradoxaal van aard was.
Hij was nieuwsgierig geworden nadat hij de vreemde legende had gevonden en teruggevoerd op een krachtig kristal dat bekend staat als het Guardian Heart Crystal. Dat alleen was geen gemakkelijke opgave geweest, aangezien de legende op het ene moment op papier zou worden geschreven of in een steen zou worden uitgehouwen en het volgende moment weg zou gaan, zonder enig bewijs dat het ooit had bestaan. Het was zelfs voor een Time Walker een raadsel.
De oudste legende die hij op het dimensionale kristal had gevonden, vertelde het verhaal van de beschermende tweelingen, twee onsterfelijken die alle menselijke parallelle werelden beschermden tegen overlapping met het demonenrijk. Deze twee krachtige onsterfelijken waren verliefd geworden op een menselijk meisje dat door een traan tussen de dimensies was gekomen met behulp van een kristal dat haar vader had gecreëerd.
De twee voogden hadden om haar gevochten en hadden bijna het zegel vernietigd dat ze moesten beschermen.
Eén van de tweelingen had getracht een einde te maken aan het gevaarlijke conflict door het paradoxale kristal te nemen en het samen te voegen met de ziel van het meisje samen met een standbeeld dat hij van haar had gemaakt, dat was gemaakt van het weefsel dat alle dimensies scheidde. Hij dacht dat door de drie samen te voegen, ze zou verschijnen in elke parallelle wereld die ze beschermden.
Hij was van plan zijn tweelingbroer vervolgens in één van die parallelle werelden te stoppen en af te sluiten van de demonenwereld zodat ze haar allebei konden hebben. Het ging echter niet zoals gepland. Toen het meisje, het standbeeld en het kristal waren samengesmolten, was ze plotseling uit het demonenrijk verdwenen en was de scheur weer verzegeld.
Toen de andere broer ontdekte wat zijn tweelingbroer had gedaan om hen van het meisje te scheiden, zou hij jaloers zijn geworden en zijn broer vermoorden, waarbij ze allebei hun zielen zouden verbrijzelen. Omdat ze onsterfelijk waren en nooit echt kunnen sterven, hervormden de zielen en vijf nieuwe bewakers waren naar voren getreden en voelden nog steeds de aantrekkingskracht van het meisje dat nu in alle parallelle werelden bestond.