Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7) - Amy Blankenship

Amy Blankenship, RK Melton

Besmet Bloed

Hoofdstuk 1

Craven liep door de straten van de stad en stuurde Night Hawk en Tiara vooruit naar hun fort. Hij had de naam van het meisje van de Indiaan geleerd. Hij was nu high van verschillende adrenalinestoten een feit dat hij eindelijk het kind had waar hij altijd naar had verlangd. Craven duwde de urgentie weg, wetende dat ze een tijdje niet zou wakker worden.

Hij vertrouwde Night Hawk niet de neiging te voelen haar op wat voor manier dan ook pijn te doen hij had zoveel gezien in de ogen van de Indiaan en het maakte hem nieuwsgierig. Hij was op zoek gegaan naar een reden waarom de zombie-omgedraaide nachtwaker ervoor had gekozen bij hem te blijven. Nu leek het erop dat Night Hawk gewoon op iets had gewacht of iemand.

Ze wilden allebei de mooie kleine tovenares beschermen ook al was dat om verschillende redenen. Als ze zoiets als haar moeder was, kon Craven Deth niet kwalijk nemen dat hij een kind met zo'n mens had verwekt. Hij kon de levenskracht van zijn broer niet voelen in deze wereld en het was verontrustend om te denken dat hij zijn kind net had verlaten.

Kijken hoe Nile leed onder de handen van zijn aanvallende kinderen had hem enorme voldoening gegeven. Hij zou snel een probleem zijn geworden als hij niet was gestopt. Nile was een demonenmeester en had al veel kracht verzameld door dat enorme kerkhof als zijn eigen te nemen. Zelfs een demon van lagere klasse kan hinderlijk worden als zijn leger zo groot wordt.

Hoewel hij het niet was die uiteindelijk Nile had gedood, had Craven van de demonenoorlogen van oudsher aan zijn verwoesting getuigd. Het had hem gevuld met bloeddorst en de noodzaak om te vechten voor dominantie. Zelden had zo'n overweldigende emotie hem, maar toen het gebeurde, vond hij iets dat gedood moest worden.

Zijn tijd in de kloof was slechts een vluchtige herinnering. De tijd had hem daar opgeschort net als een goede nachtrust. Hij kon de afloop alleen in de tijd voelen toen de kloof opende en hij was ontwaakt. Hij veronderstelde dat het hetzelfde was als het trekken van zielen uit het h De nacht had plaats gemaakt voor de vroege morgen, maar in tegenstelling tot sommige van zijn onderdanen was Craven niet gebonden aan de nacht. Terwijl hij in de stemming was, zou het nemen van een zwakkere meester of twee een leuk tijdverdrijf zijn. Hij kon de rommel die ze in de stad maakten al ruiken.

Craven leunde achterover tegen de zijkant van één van de gebouwen die alles net binnenhaalden. Dit was dezelfde wereld waarin hij zo lang had gewoond voordat hij werd verbannen naar de stilte van de kloof, maar nu was het op zoveel manieren anders Deze periode was verfijnder nog wilder dan hij zich herinnerde. De straten die over het terrein liepen, bevatten zoveel geheimen maar met elke ziel die hij aanraakte zou hij meer van deze tijd leren uit hun herinneringen.

Het aantal mensen groeide mee met het aantal zielen dat achterbleef om de stad alleen te achtervolgen. Hij kon ze voelen in huizen, ziekenhuizen overal. Hij zag een stadsbus langzaam voorbijrijden en zag de ziel van een man die uit het raam naar hem staarde.

Was het daarom dat de begraafplaatsen die hij had grootgebracht, het aantal zielen niet hadden vergeleken met de graven? Vanuit zijn gezichtspunt leek het alsof de zielen bleven waar het lichaam was gestorven, met het streven een bestaan voort te zetten dat geen betekenis meer had. De meeste demonen konden alleen de mensen gebruiken die nog leefden hun lichaam bezaten of controleerden. Met zo weinig bestaande tovenaars, zou zijn leger immens zijn zodra het volledig was.

Het verstrijken van de tijd had een ding het aantal doden nu overeen met het aantal van de levenden zo niet overtreffen. Craven was er vrij zeker van dat als de doden allemaal tegelijk werden opgeroepen, ze de levenden gemakkelijk zouden overmeesteren.

Hij testte het idee, liet zijn kracht in golven over zich heen glijden en voelde voor degenen die geen meester hadden om ze te claimen. De zielen die hij aanraakte konden zich omringd voelen door demonen, niet in staat om zich vrij te bewegen en de meesten waren te bang om hun veiligheid te verlaten.

Craven was een soulverzamelaar net als Deth. Hij gebruikte de zwakkere demonen en elk ander wezen van de nacht om zijn biedingen te doen, maar zijn bloedlijn was speciaal. Toen hij of iemand van zijn afkomst een ziel een weg naar huis aanbood, werd er een deal gesloten tussen hen.

Hij zou zijn lichaam kunnen gebruiken als een medium om de zielen terug te sturen naar het hiernamaals, maar als hij ooit een beroep op hen deed om te vechten, zouden ze gebonden zijn door de deal om terug te keren naar deze dimensie en te doen wat hij wilde. Door de zielen van de doden wakker te maken, kon Craven ze aanbieden deze terug te sturen op deze voorwaarde dat ze de zijne bleven om op te roepen als hij ze nodig had.

Toen een ziel door hem heen liep om terug te keren naar het hiernamaals, lieten ze een restant van hun kracht achter in hem, waardoor hij sterker werd bij elke passage. Hetzelfde zou gebeuren met Tiara, en hij wist dat Deth dat geheim niet met haar moeder had gedeeld. Als de naïviteit van het meisje een indicatie was, had ze alleen de training van de moeder gekregen.