Ze liep stilletjes naar Shinbe, die in de stoel lag te slapen. Voorzichtig pakte ze de afstandsbediening van de TV die op een of andere manier op zijn schoot was terechtgekomen. Kyoko bevroor toen Shinbe verschoof en in zijn slaap iets mompelde over konijnenbont en chocoladesiroop.
Hoofdschuddend pakte Kyoko de afstandsbediening van hem af en zette het geluid van de televisie op mute.
De adrenaline gierde door haar lichaam en maakte dat ze zich licht voelde in haar hoofd. Een heel klein deel van haar had last van een slecht geweten, maar dat negeerde ze net zolang totdat dat deel van haar geweten eindelijk zweeg. Na het incident met Kotaro's ondergoed, en Toya's plotselinge drang om door de gangen en in haar slaapkamer te struinen... hadden ze dit zo verdiend.
Trouwens, ze beschouwden haar als de baby van de groep. Ze moest altijd met hen vechten om een van de hardcore paranormale klussen te mogen doen.
Haar enige echte kracht was het feit dat als ze soms iets of iemand aanraakte, ze flitsen uit het verleden kreeg die konden helpen om dingen op te lossen. Het werkte echter niet altijd. Ze kon niet zomaar een demon aanraken om te zien of hij toevallig mensen vermoord had.
Misschien kon ze, door ze allemaal in één keer te pakken, bewijzen dat ze haar mannetje stond. Plus... wraak is zoet.
Met het geluid van de televisie nog steeds gedempt, draaide Kyoko het volume helemaal omhoog. Er was een deel in deze film waarvan haar nekharen overeind gingen staan. Dus spoelde ze terug naar dat deel... het deel waar alles in de kamer de hoofdpersoon begon uit te lachen met de meest krankzinnige stemmen.
Ze sloop naar de deur, opende die en zette een stap in de gang voordat ze zich omdraaide en glimlachte om het vredige tafereel. Kyoko drukte nog een keer op de mute-knop, gooide de afstandsbediening in de richting van de bank en rende keihard weg.
Het harde geluid zorgde ervoor dat iedereen opsprong en creëerde een domino-effect dat iedereen die er niet bij was geweest wekenlang zou laten lachen.
Kotaro was de eerste die reageerde. Hij zat in een van de fauteuils, en droomde over een engel met kastanjebruin haar, toen hij plotseling hard, griezelig gelach om zich heen hoorde. Hij stond op, trok zijn Beretta en schoot op de televisie. Als agent bij de plaatselijke politie was het zijn instinct dat ervoor zorgde dat hij zo snel reageerde.
Yohji, Kotaro's partner op het bureau, zat in een andere stoel. Door het lawaai sprong hij overeind, waardoor de fauteuil achteroverviel. In minder dan een seconde stond hij rechtop, gebruikte de omgevallen fauteuil als dekking en richtte zijn pistool op de restanten van de televisie.
Shinbe sprong overeind en riep iets over 'verlaat het schip, Kyoko's en perverselingen eerst.' Hij knipperde met zijn ogen, terwijl hij besefte dat hij niet meer droomde maar misschien wel in een nachtmerrie terechtgekomen was. Hij kantelde zijn hoofd en keek naar de TV.
Door Toya's precaire positie op de bank, was hij van de rand gevallen, en boven op de slapende Kamui geland, die languit op de grond lag met een laptop open voor hem. Kamui's gezicht kwam op het toetsenbord terecht en Toya's voet op het scherm, waardoor de laptop totaal vernield was.
"Wat krijgen we nou, Kotaro?" riep Toya.
"Haal je gezicht uit mijn achterste!" gilde Kamui. Hij sprong op en gooide Toya op de grond.
Shinbe wreef in zijn nek en dankte elke god die luisterde dat niemand hem had gehoord.
Yohji stond langzaam op en stak zijn wapen in de holster terwijl hij fronsend naar de smeulende televisie keek. "Je hebt weer op de televisie geschoten," mompelde hij. "Is dat niet de tweede dit jaar?" Hij staarde naar de televisie en voegde eraan toe: "Volgens mij lacht hij je uit."
Kotaro, staarde naar de kapotte televisie die nog steeds het kwaadaardige gelach liet horen, ook al was het scherm vernield. Hij keek verbaasd omlaag naar de Beretta in zijn hand voordat hij die heel langzaam in de holster deed. Hij zag een lichtflits, keek achter zich en zag Suki foto's maken met haar mobieltje.
"Drie keer raden wie dit geflikt heeft," riep Toya terwijl hij naar de deur spurtte.
"Vermoord haar niet!" schreeuwde Kamui die achter hem aanrende. "Ik mag eerst."
Kotaro verroerde zich niet, hij keek nog steeds naar de televisie. Shinbe rende achter Toya en Kamui aan met de bedoeling Kyoko te 'redden' van Toya's wraak.
"Vrees niet Kyoko, ik zal je beschermen!" riep Shinbe uit terwijl hij door de hal rende.
Yuuhi, een kleine albinojongen, haalde de oordopjes uit zijn oren. "Ik zei het je toch," fluisterde hij met een emotieloze stem die zijn eigen griezelfactor had.
Amni, die naast de kleine jongen zat op dezelfde loveseat die Shinbe zojuist had verlaten, grijnsde nadat ook hij zijn oordopjes had uitgedaan. Ze waren de helderzienden van de groep en hadden dit al een paar dagen zien aankomen. Ze hadden niet de moeite genomen iemand te waarschuwen, want... wat was daar voor leuks aan?
"De beveiligingscamera's die Kyou heeft geïnstalleerd hebben tenminste alles opgenomen," verklaarde Amni. "Instant replay is de beste uitvinding sinds gesneden brood."