Έτσι, χρόνο με τον χρόνο, φόρο με τον φόρο, αυξανόταν η αντιπάθεια για τους αριστοκράτες και την αυλή του Παλαιού Καθεστώτος, και θεωρούνταν από την πλειοψηφία του γαλλικού έθνους ως ο νέος εχθρός του. Η σταδιακή αλλαγή της γαλλικής κοινωνίας οδήγησε στον σαφή διαχωρισμό των παρακάτω κοινωνικών τάξεων: των φιλόδοξων και επιτυχημένων εμπόρων, γαιοκτημόνων, και επενδυτών της μεσαίας τάξης, παράλληλα με τους καταπιεσμένους χωρικούς, εργάτες, και λόγιους, όλοι εκ των οποίων βρίσκονταν στην ίδια δεινή θέση και δέχονταν την ίδια καταπίεση από την αριστοκρατία. Επίσης, η άνοδος των γάλλων και άλλων ευρωπαίων φιλοσόφων, πολλοί από τους οποίους παρουσίαζαν τις ιδέες του διαφωτισμού, της κοινωνικής θεωρίας, της ισότητας, και της ελευθερίας του ατόμου, παρείχαν μία νέα οπτική στον απλό άνθρωπο, μία νέα και αυξανόμενη αίσθηση ελευθερίας που είχε στερηθεί.
Και όταν η Γαλλία αδυνατούσε να χρηματοδοτήσει αποτελεσματικά το κρατικό χρέος της, ακολούθησε οικονομική ύφεση, η οποία συνοδεύτηκε από υψηλές τιμές τροφίμων, εκτεταμένη ανεργία, και μία αναδυόμενη κρίση που ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ δεν μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο.
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ γινόταν έτσι όλο και πιο ανίκανος και μισητός. Στην πολιτική σκηνή, αρνήθηκε επανειλημμένα να κυβερνήσει ως συνταγματικός μονάρχης, να ασκήσει δηλαδή εξουσία με βάση κάποιο γραπτό (ή άγραφο) σύνταγμα. Εξακολούθησε να κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης, συνεχίζοντας μία μορφή διακυβέρνησης που εφαρμοζόταν στη Γαλλία για πάνω από χίλια χρόνια.
Η δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού ξεχείλισε το 1789, σηματοδοτώντας την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, και μία περίοδο χάους στη Γαλλία, η οποία θα κρατούσε περίπου 10 χρόνια. Ένα από τα ιστορικά γεγονότα του μοιραίου 1789 είναι η Πτώση της Βαστίλης, η οποία ανέδειξε με τέλειο τρόπο την άνοδο του χάους και την έκταση της οργής του γαλλικού λαού. Η πτώση του βασιλικού φρουρίου της Βαστίλης μπροστά στα εξαγριωμένα πλήθη θεωρήθηκε μία τεράστια και συμβολική νίκη. Η Ημέρα της Βαστίλης γιορτάζεται ακόμη και σήμερα.
Τον Σεπτέμβριο του 1792, το Παλαιό Καθεστώς καταργήθηκε, αφού κυβέρνησε τη Γαλλία για αρκετούς αιώνες. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1792, διακηρύχθηκε η Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία, και το 1793, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στη λαιμητόμο. Ο θάνατός του θεωρήθηκε ιστορικό σημείο καμπής, τόσο για την ιστορία της Γαλλίας, όσο και της Ευρώπης. Όμως, όλες αυτές οι χαώδεις ταραχές στη Γαλλία έγιναν μάρτυρες της ανόδου ενός ισχυρού ατόμου - του Ναπολέοντα.
Γεννημένος στην Κορσική το 1769, από οικογένεια κατώτερων κορσικανών ευγενών με καταγωγή από την κεντρική Ιταλία, ο Ναπολέων Βοναπάρτης αναρριχήθηκε στις τάξεις του στρατού, και χρησιμοποίησε τη Γαλλική Επανάσταση κυριολεκτικά ως σκαλοπάτι προς την εξουσία. Προερχόμενος από την οικογένειά του στην Κορσική, ξεκίνησε στρατιωτική σταδιοδρομία, με σπουδές και εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία της Βριέννης, και στη συνέχεια στη Στρατιωτική Σχολή του Παρισιού, όπου έγινε αξιωματικός πυροβολικού το 1785. Σε νεαρή ηλικία, εμπνεύστηκε από τις φιλοσοφίες της εποχής, του διαφωτισμού, του πατριωτισμού, και της κοινωνικοπολιτικής μεταρρύθμισης. Άντλησε επίσης μεγάλη έμπνευση από τον Μέγα Αλέξανδρο, και ταυτίστηκε με αυτόν. Πολλοί ιστορικοί περιγράφουν τον Ναπολέοντα ως παρία , ένα πρόσωπο που βρισκόταν συχνά στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας, με πάθος για τη βία, την αναταραχή, και την εξουσία. Γεννημένος τέταρτο παιδί και τρίτος γιος στη σειρά, πιθανόν να απέκτησε αυτά τα χαρακτηριστικά εξαιτίας του ανταγωνισμού με τα αδέλφια του, και την αυστηρή ανατροφή.
Ο χαρακτήρας του εμφορούνταν επίσης - που είναι ίσως και το πιο σημαντικό - από τρομερό καιροσκοπισμό. Όταν ανέβαινε στην εξουσία, ο Ναπολέων δεν θα δίσταζε να ικανοποιήσει την τεράστια δίψα του για εξουσία εις βάρος της οικογένειάς του - σε περίπτωση η τελευταία δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και την πολιτική δύναμή του.
Ο νεαρός Ναπολέων αποφοίτησε το 1785, και αυτό αποτελεί ορόσημο στην ταχεία και σταθερή πορεία του προς την εξουσία. Ορμώμενος από την ακόρεστη επιθυμία του για εξουσία και ηγεσία, ανέβηκε στην ιεραρχία και απέκτησε αξιώματα αρκετά νωρίς στη σταδιοδρομία του. Πριν την έναρξη της Επανάστασης το 1789, υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός σε σύνταγμα πυροβολικού. Ωστόσο, διαποτισμένος από την ισχυρή κορσικάνικη υπερηφάνειά του και αίσθηση του ανήκειν, έτρεφε έντονη πατριωτική υπερηφάνεια, και έτσι κατέληξε στην Κορσική, υπηρετώντας στον πόλεμο που βρισκόταν σε εξέλιξη εκεί. Όμως, καθώς η Γαλλική Επανάσταση προχωρούσε, εστίασε και αυτός την προσοχή του στην ηπειρωτική Γαλλία και τα γεγονότα εκεί.
Το 1792, προήχθη σε λοχαγό του γαλλικού στρατού, έχοντας υπό τις διαταγές του ένα τάγμα εθελοντών στρατιωτών, καθώς ξεκινούσε η περίοδος των ευρωπαϊκών συγκρούσεων που είναι γνωστές ως Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης. Σε αυτές τις συγκρούσεις, ο Ναπολέων απέκτησε τον έλεγχο των γαλλικών στρατευμάτων της Ιταλίας, τα οποία ήταν υπό τις διαταγές του στις εκστρατείες στην Ιταλία. Η ικανότητά του ως στρατιωτικού διοικητή και στρατηγού αναγνωρίστηκε γρήγορα σε αυτήν την εκστρατεία, όπου κατάφερε να εξουδετερώσει τον στρατό του Πεδεμοντίου κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, μέσα σε δύο μόλις εβδομάδες, μετά από μία σειρά από εντυπωσιακές νίκες.
Κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης, και συγκεκριμένα της Ιταλικής Εκστρατείας, ο Ναπολέων τελειοποίησε την ικανότητά του για μελλοντικούς πολέμους. Βασίστηκε σε νέες και τολμηρές τακτικές, και χρησιμοποίησε ένα σύνολο άγνωστων μέχρι τότε στρατηγικών. Ο Ναπολέων, ως απόφοιτος στρατιωτικών σχολών, εφάρμοσε με μαεστρία παραδοσιακές ιδέες σε μεταβαλλόμενες πραγματικές καταστάσεις. Μία από τις χαρακτηριστικές προσεγγίσεις του στη μάχη ήταν η χρήση του πυροβολικού σε έναν εξαιρετικά ευέλικτο ρόλο, καθώς το χρησιμοποίησε για να υποστηρίξει το πεζικό του. Βασίστηκε επίσης στην επιδέξια απόκρυψη της παράταξης των στρατευμάτων του στο πεδίο της μάχης, με έμφαση στην περικύκλωση της εχθρικής δύναμης.
Για τη Γαλλία, η Ιταλική Εκστρατεία κατά τους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης ήταν μία μεγάλη επιτυχία, όμως ήταν επίσης πολύ σημαντική και ως εφαλτήριο για τον Ναπολέοντα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγινε πρόσωπο με μεγάλη επιρροή στη γαλλική πολιτική, και βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του στην προπαγάνδα και τη χειραγώγηση, οι οποίες ήταν μεγάλο κομμάτι της καιροσκοπικής προσωπικότητάς του.
Και κατά την εκστρατεία στην Ιταλία μπορούμε τελικά να πάρουμε μία γεύση της πραγματικής φύσης της ανόδου του Ναπολέοντα στην εξουσία, και της ακόρεστης δίψας του: κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων, "πήρε ως λεία" ένα τεράστιο ποσό κεφαλαίων από την Ιταλία - το οποίο υπολογίζεται σε 45 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματικά κεφάλαια, και επιπλέον 12 εκατομμύρια δολάρια σε πολύτιμα μέταλλα και κοσμήματα. Πίσω στη Γαλλία, στη σφαίρα της πολιτικής, οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν για δικτατορικές αξιώσεις. Όλο αυτόν τον καιρό, ο Ναπολέων διένειμε τις προπαγανδιστικές εφημερίδες του, τόσο στη Γαλλία, όσο και ανάμεσα στα στρατεύματά του στο πεδίο της μάχης.
Από πολλές απόψεις, η άνοδος του Ναπολέοντα ήταν εντυπωσιακά γρήγορη. Μετά το θρασύ πραξικόπημα, γνωστό ως Πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ, ο Ναπολέων κατέλαβε την εξουσία στη Γαλλία, και εγκαθίδρυσε Υπατεία, με τον ίδιο Πρώτο Ύπατο. Αυτή η ενέργεια ήταν το πραγματικό σημείο καμπής της ανόδου του, μετατρέποντας ουσιαστικά τη Γαλλία σε δικτατορία. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι, όταν ο Ναπολέων ανέβηκε στην εξουσία στη Γαλλία, η τελευταία ήταν ένα κράτος όπου επικρατούσε μεγάλη αταξία, μετά τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης. Παρ' όλα αυτά, κατάφερε να αναδιοργανώσει τον στρατό της, να σταθεροποιήσει την οικονομία της, και να δημιουργήσει πάλι σταθερό κράτος. Η έμφασή του στην αναδιοργάνωση και ενίσχυση του στρατού ήταν σαφής, και αρκετά σύντομα, η Γαλλία διέθετε μεγάλο αριθμό επάνδρωσης και εφέδρων.