Абое рабое - Дземідовіч Таццяна

Таццяна Дземідовіч

Абое рабое: абразкі, гумарыстычныя дыялогі, карацелькі

Серыя заснавана ў 2014 годзе

Рэдакцыйны савет:

А. М. Зэкаў, К. В. Камейша, Л. Ф. Анцух, В. А. Губараў, А. В. Кубышкіна

© Дземідовіч Т. А., 2023

© Афармленне. ТДА «Выдавецтва Чатыры чвэрці», 2023

Добра пасядзелi

Ранішнім суботнім вечарам у Косці Сямёнава зазваніў тэлефон.

 Пазнаў?  пачуў ён на тым канцы проваду басавіты голас.

 Сярожка! Вядзёркін! Як не пазнаць твой голас?! Колькі гадоў не бачыліся!  узрадаваўся Косця.

 Амаль дваццаць!  заўважыў Вядзёркін.

У доўгай размове прыпомнілі ўсё: і як працавалі ў адным кабінеце, і якія святы ладзілі, і як у камандзіроўкі ездзілі.

 А давай, Сямёнаў, у гонар нашай сустрэчы на рыбалку махнём!  прапанаваў Вядзёркін.  Уяўляеш: ранішняе паветра, жаўрукі спяваюць, конікі ў траве стракочуць

 Не,  запярэчыў Сямёнаў Нудоцце гэтая рыбалка. Яшчэ і камары грызуць. Ды ў мяне і рыбацкіх прылад няма. Давай лепш у рэстаран сходзім! Выпем, закусім, патанцуем

 Не,  адмовіўся Вядзёркін,  што той рэстаран? Там не пагутарыш: музыка раве, шмат людзей І дорага, між іншым Слухай, а давай лепш я да цябе ў госці з падарункам прыйду. Прынясу дамашняе віно! Смачнае, духмянае

 Не, віно я не люблю Лепш піва. Да і нязручна зараз у мяне. Цешча з вёскі прыехала і кожны дзень сваіх сябровак на каву запрашае. Давай лепш я да цябе прыйду з вясковымі прысмакамі варэнне малінавае, кампот грушавы

 Не трэба,  захваляваўся Вядзёркін,  у мяне цукровы дыябет. І сабака дома вось-вось павінна ашчаніцца Ведаеш, што? А давай у «Вайберы» сустрэнемся!

 Давай!  узрадаваўся Сямёнаў.

Так і зрабілі. Адзін даслаў сябру відэа, як выпіў за яго здароўе дамашняе віно, другі сюжэт з півам. Сямёнаў яшчэ паказаў, якія на выгляд смачныя вясковыя нарыхтоўкі. Вядзёркін прадэманстраваў на фота свае дарагія рыбацкія снасці.

Карацей кажучы, добра пасядзелі Нядорога, у цяпле, без назойлівых камароў і надакучлівай музыкі

У пошуках сапраўднага Новага года

За тры гадзіны да бою навагодніх курантаў я пастукалася ў дзверы да сваёй сяброўкі, якую не бачыла амаль ад самага заканчэння школы.

 Алеська! Як усё змянілася за гэты час у тваёй кватэры! Памятаю, каля ўваходу ў залу стаяла велізарная шафа з кнігамі. Далей быў круглы стол з накрухмаленай сурвэткай, а над ім на сцяне вісела гітара. А тэлевізар, які ўвесь час шыпеў ды на самым цікавым месцы мог паламацца?  я спынілася на парозе і пачала азірацца.

 Дарэчы, а дзе твой тэлевізар? Які ж без яго Новы год?

 А няма ў мяне цяпер гэтай скрынкі, паціснула плячыма сяброўка дзяцінства.

 Дзе ж ён?

 Яго зелі!  загадкава адказала Алеська.

 Хто зеў?  не зразумела я.

 Быццам не ведаеш гэтых нахабнікаў?  здзівілася яна.  Кампютар і мабільны тэлефон! Ням-ням І няма тэліка! Яно ж як атрымліваецца: пакуль у інтэрнэце сяджу, мабільнік надрываецца. Пакуль па тэлефоне пагутару, у інтэрнэце навіны абнавіліся Калі тут тэлевізар глядзець?

Я з разуменнем заківала. Алеська казала праўду. Прыйшоў канец эры тэлевізараў. Памаўчаўшы крыху, уздыхнула і сказала:

 А памятаеш, у дзяцінстве мы мульцік «Ну, погоди!» увесь тыдзень чакалі. І «Калыханку» з Дзедам-Барадзедам глядзелі

 Знайшла пра што шкадаваць! Тэлевізар!  узрушана прамовіла сяброўка.  У свой час гэта быў монстр, больш страшны за тэлефон і кампютар! Менавіта ён калісьці зеў нашу велізарную шафу з кнігамі! Памятаеш бразільскія серыялы, «Поле цудаў», «Смехапанараму» і перадачу «Мая сямя»? Ужо толькі пасля іх наша шафа апусцела напалову: нешта ў макулатуру здалі, астатняе ў краму «Букініст» аднеслі. Ну а калі рэаліці-шоў пачаліся, дык кнігі наогул зніклі з кватэры за непатрэбнасцю.

 Слухай, Алеська, а ўяві, праз некалькі дзесяцігоддзяў зявіцца якая-небудзь новая «пачвара» ды зесць кампютар і мабільны тэлефон,  я вырашыла пафантазіраваць.

Дзяўчына з любоўю прыціснула да сэрца свой новенькі смартфон і пакруціла галавой. І тут нашу размову перапыніў нейкі булькаючы гук.

 Хто там?  спалохана пракрычала Алеська.

 Ну ты даеш, сяброўка! Гэта ж скайп!  засмяялася я.

 Сапраўды! Зусім мяне загаварыла,  схамянулася тая і паклала ноўтбук сабе на калені: «Прывітанне, мае дарагія! І вас са святамі! І вам шчасця і здароўя! А Новы год што, ужо наступіў? Калі? Пяць хвілін таму? Ну, вось дзякуй, што патэлефанавалі і паведамілі».

Алеська скончыла размову і штурхнула мяне локцем:

 Давай хутчэй віншавальныя СМС-кі сябрам адпраўляць.

 А ў мяне да цябе іншая прапанова!  я вырашыла ўзяць ініцыятыву ў свае рукі. Давай захопім бенгальскія агні і адправімся на вуліцу шукаць Дзеда Мароза! А потым пойдзем да мяне глядзець «Голубой огонек», есці аліўе і піць шампанскае. Такія традыцыі не варта парушаць з-за нейкіх там СМС-ак!

Алеська засмяялася. І мы, як у дзяцінстве, кінуліся навыперадкі апранацца і шукаць сапраўдны Новы год.

Рэцэпцiк

 Як справы, Наста? Як настрой перад святам?  пацікавілася па тэлефоне ў сяброўкі Вера.

 Ды ніяк Вось сяджу зараз на кухні, гляджу на чысцюткія каструлі ды галаву ламаю: што прыгатаваць на свята?  паскардзілася Наста.  Салата аліўе надакучыла, рысам з крабавымі палачкамі гасцей таксама не здзівіш

 А я ўчора глядзела перадачу «Нам так не есці» з Аленай Чабурэкавай і запісала вельмі добры рэцэпцік!  Хочаш, і табе прадыктую?

 Ну, малайчына, Верка!  узрадавалася Наста і пабегла шукаць паперку і аловак

 Запісвай!  падала каманду Вера.  Бяром 250 грамаў сушанага папартніку і кіпяцім яго ў каньяку

 Пачакай,  спыніла сяброўку Наста.  Дзе гэта зімой узяць папаратнік? І ён жа, напэўна, горкі і нясмачны. Ды і каньяк шкада. Я збіралася пляшачку на стол паставіць

 Такой бяды!  адказала Вера.  Папаратнік можна кропам замяніць, а каньяк так выпіць. У прыкуску да салаты. Запісвай далей Дабаўляем у гэтую масу (у нас пакуль проста кроп) авакада і манга.

 Авакада дараго-о-о-е,  пацягнула Наста.  А манга я наогул ніколі не бачыла.

 Ну і што?  здзівілася Вера.  Я таксама авакада не буду ў гэтую салату крышыць. І сапраўды дорага. Мяняем яго на бульбу. А манга на смак як звычайная леташняя морква. Я каштавала ведаю

 Запісваю: бульба і морква,  кажа Наста, водзячы алоўкам па паперцы.

 Далей. Варым адно страусавае яйка. Але я буду браць звычайныя курыныя,  уносіць карэктывы па ходзе чытання Вера.  Потым дабаўляем каперсы

 А што гэта такое?

 А хто яго ведае! Па-мойму, нешта сярэдняе паміж салёным агурком і зялёным гарошкам

 Зразумела,  адказвае Наста.  Агуркі і гарошак.

 Адварваем мяса каракаціцы

 Цьфу! Брыдота якая!  абураецца Наста.  А можна замест яго варанай каўбаскі дабавіць?

 Можна!  пагаджаецца Вера і радасна дадае: А цяпер фінальны акорд! Запраўляем салату кунжутавым алеем і прыправай «Тыбі-дыбі». Але паколькі знайсці іх няпроста, бяром звычайны маянэз!

 Дык што ж гэта атрымліваецца?  здзівілася Наста.  Зноў салата аліўе?!

Вера задумалася і здзіўлена вымавіла:

 Сапраўды, аліўе!

Сяброўкі прыціхлі, задумаліся над такой гастранамічнай задачкай

 А ведаеш, Вера!  адгукнулася Наста.  Можа, і някепска будзе Адзін стары рэцэпт лепш за новыя два!

 І праўда!  пагадзілася Вера.  Аліўе, дык аліўе! Не будзем парушаць святочных традыцый

Эх, свабода!

Алена Пятроўна працавала ў школе намеснікам дырэктара па выхаваўчай рабоце. І трэба ж! У самым разгары педагагічнай дзейнасці адправілі Алену Пятроўну на пенсію. Дырэктар папрасіў заслужаную настаўніцу саступіць месца маладому спецыялісту. Рабіць няма чаго давялося ёй пакінуць школу

Пасядзела настаўніца з тыдзень без працы, пасумавала і вырашыла хаця б у сценах роднага дома папрацаваць на ўсеагульную карысць.

Былая настаўніца адразу правяла гутарку з мясцовымі падлеткамі аб шкодзе курэння, злоўжывальнікам алкаголю раздала агітоўкі за здаровы лад жыцця, арганізавала суботнік, каб навесці парадак у падвалах і на лесвічных пляцоўках, прыцягнула суседзяў да азелянення падездаў і разбіўкі клумб.