Пляваліся, вядома ж, жыхары ад такой яе ініцыятывы, але аслухацца ні ў чым не асмеліліся. Бо для ўсіх яна ў памяці была строгай, патрабавальнай настаўніцай.
Калісьці яна майго Сярожаньку закатавала сваёй матэматыкай, абуралася суседка Галіна, а цяпер яшчэ за мужа ўзялася буклет вось прынесла Але, з іншага боку, можа, яно і да лепшага Лайдак мяне не слухае, дык хоць суседка розуму навучыць.
Вядома, да лепшага! згаджалася суседка з другога паверха. Вось і ў падвале прыбралі, і каля дома зараз чысціня І за маім чатырнаццацігадовым неслухам яна сочыць Толькі ён за цыгарэту возьмецца а яна тут як тут. Раз і за вуха яго! Мяне сынуля не баіцца, а яе як убачыць адразу па стойцы смірна.
За кароткі час Алена Пятроўна навяла ў панэльнай пяціпавярхоўцы ўзорны парадак. А энергіі ў яе па-ранейшаму хоць адбаўляй!
Будзем пляцоўку дзіцячую і рамонт у двары рабіць! вырашыла пенсіянерка.
Прайшлася яна па кватэрах і сабрала з усіх подпісы ў падтрымку дваровага рамонту. Потым адправіла патрэбныя паперы і ў мясцовую ЖКГ, і ў гарвыканкам, аблвыканкам Хадзіла Алена Пятроўна па кабінетах, вяла доўгую перапіску з чыноўнікамі! І ўсё-такі дамаглася свайго!
Напачатку лета разгарнулася ў двары грандыёзная будоўля. Паставілі рабочыя і новыя лавачкі, і дзіцячы гарадок зрабілі, і сучасныя ліхтары запалілі, і на дарожках плітку замянілі, і дрэвы пасадзілі. Словам, стаў двор узорна-паказальным. Нават тэлебачанне прыязджала сюды перадачу здымаць!
Не нарадуюцца жыхары дома, і пры сустрэчы энтузіастцы словы ўдзячнасці гавораць, здароўя ёй жадаюць
Ды раптам Алену Пятроўну зноў на працу паклікалі. Праўда, у іншую школу звычайную і за горадам, дзе настаўнікаў не хапае. Прыйшлося жанчыне пераехаць жыць на сваю дачу, каб бліжэй да пасялковай школы дабірацца
Паехала Пятроўна? у той жа дзень шэптам спытаў у суседкі Грыша Канаплянік.
Угу, буркнула ў адказ Надзька Шастапёрава. Сабрала манаткі і сёння раніцай адчаліла! Хоць уздыхнем спакойна
Узняла Надзька з падлогі свае цяжкія тазы і пайшла на вуліцу бялізну развешваць.
Грышка Канаплянік гучна пацягнуўся, смачна плюнуў на бліскучую плітку лесвічнай пляцоўкі і пайшоў следам за суседкай. На ганку ён яшчэ раз плюнуў, попел на лавачку строс:
Слава Богу, паехала! Эх, свабода!
Свабода! пацвердзіла Надзька Шастапёрова. Не паспела Пятроўна зехаць, а ўжо хтосьці вяроўку бялізнавую зняў.
Свабода! паўтаралі адзін за другім жыхары старой пяціпавярхоўкі, і дзень за днём мяняўся двор. У ліхтарах выкручвалі лямпачкі, ламалі дзіцячыя арэлі, спраўлялі патрэбу каты ў закінутай пясочніцы, выкарчоўвалі кусты руж і агрэсту.
Свабода! цынічна ўсміхаўся раздзяўбанымі дзвярыма і пагнутымі парэнчамі былы ўзорна-паказальны падезд.
Зоркi ў вушах
Дарослыя цётачкі дакладна ведаюць, што такое прыгажосць, і так не хочацца іх расчароўваць. У дзесяць гадоў мне падарылі на дзень нараджэння залатыя завушніцы. Вядома ж, я хацела ровар, альбо кацяня, альбо рубель на марожанае, кіно і каруселі. Але ў дарослых за святочным сталом пры поглядзе на аксамітную скрыначку з дзвюма маленькімі зорачкамі былі такія захопленыя вочы!
І я змірылася з важнасцю падарунка. Калі пілі за маё здароўе, мама, між іншым, паведаміла, што заўтра мы пойдзем у касметычны салон праколваць вушы! Настрой прапаў. У цацкі не гулялася, з сябрамі не бегалася. Але я была вельмі паслухмяным дзіцём і на наступны дзень паныла паплялася ў храм прыгажосці.
Жанчына ў белым халаце і марлевай масцы нагадала ўсе выпадкі пабітых каленак, пякучых прышчэпак, балючага лячэння малочных зубоў. Я схапілася за вушы і падалася назад. Мама паглядзела сурова, і я зразумела, што не пашкадуе. Касметычная фея незадаволена хмыкнула і строга вымавіла:
Калі хочаш быць прыгожай і падабацца хлопчыкам, трэба крыху пацярпець!
Я паспрабавала ўспомніць, ці ёсць у нашай школьнай прыгажуні Волечкі зорачкі ў вушах, але перад вачыма стаялі толькі яе падрапаныя рукі і атласная стужачка ў тонкай кароткай косцы. Потым мяне ўціснулі ў крэсла, і скрозь боль я адчула, як знаёмыя галасы аддаляюцца рэхам. У вачах пабялела, ногі і рукі не слухаліся, здаваліся бязважкімі. Так я страціла прытомнасць І на зло ўсім хацела яшчэ доўга ляжаць няшчаснай, але медсястра паднесла да носа нашатыр.
Малайчына! Герой! усміхнулася «Касметычка». Затое цяпер будзеш моднічаць!
І з той хвіліны я так намоднічалася! Калі сядзела на ўроках, дык у цяжкіх роздумах намацвала вострыя вуглы зорачак, нервова скубла завушніцы, адцягвала мочкі вушэй Але больш за ўсё баялася іх згубіць! Бывала, зайграюся на вуліцы, а потым раз і ўспомню пра залаты хамут. Сэрца ёкне, па спіне халадок прабяжыць, у горле затрымаецца камяк. Схаплюся дзвюма рукамі за вушы цьфу ты! Зоркі на месцы!
Але аднойчы завушніца выслізнула, бразнула аб пыльны, гарачы асфальт і знікла. Увесь двор, уключаючы дваровую сабаку Альму, шукаў маю завушніцу, а я, абхапіўшы калені рукамі, сядзела на лаўцы і ціха ўсхліпвала. І было моташна і страшна. Не зберагла
Зорку знайшла наша дворнічыха. Яна бліснула радком залатых зубоў і злосна вымавіла:
Трымай, неахайніца! Мамкі вам накупляюць дарагіх цацак, а вы вось з імі як няўдзячныя!
Дзякуй! разгублена прашаптала я і падумала, што залатыя зубы гэта, мабыць, яшчэ больш прыгожа і надзейна. Не тое што завушніцы. Але, напэўна, вельмі балюча. Можна тысячу разоў прытомнасць страціць.
У пятнаццаць гадоў спяшалася на першае спатканне. Апранала сукенку, зачапілася зоркай за маланку вуха закрывавіла, запякло. Раззлавалася. Зняла завушніцы і паклала ў скрыначку.
Як аказалася, назаўсёды! Мы сядзелі на даху старога гаража, елі марожанае, балбаталі ні пра што
Твае валасы пахнуць летам! сказаў ён і ўсміхнуўся роўнымі белымі зубамі. Вось табе і першы ў жыцці камплімент. Шчокі запалымнелі, я збянтэжана адвярнулася, накруціла кудзерку на палец.
«Валасы пахнуць летам», у думках паўтарала я, калі ўзлятала па лесвіцы ўверх, каб дома хутчэй паставіць у вазачку першыя ў маім жыцці кветкі. Шчасце аказалася зусім не залатым, бязважкім, непатрабавальным
Падарунак
З Новым годам, дарагая! пяшчотна прамовіў Іван і працягнуў жонцы канверцік, міла ўпрыгожаны пунсовымі сэрцайкамі.
Нічога сабе! разгарнуўшы яго, усклікнула Ліда.
Гэта табе на новую сукенку! Вось так Уся мая заначка, пераступаючы з нагі на нагу, збянтэжана прамовіў Іван.
Трэба ж! ад нечаканасці ў Ліды перахапіла дыханне. І яе заўсёды спакойны, сурёзны погляд раптам стаў наіўна-радасным, як у сямнаццацігадовай дзяўчыны.
Ліда адразу прадставіла сябе ў доўгай серабрыстай сукенцы, упрыгожанай тонкім залатым паяском. І ад блізкасці гэтай мары ў яе па-вясноваму прыемна закружылася галава.
Усё! Бягу ў краму! Адразу!
Некалькі разоў яна прымяралася да новай яркай сукенкі, сарамліва перабірала спатнелымі далонямі хвалі яго мяккай тканіны, прыкладвала да плячэй лёгкі прахалодны матэрыял. І вось зараз яна магла купіць жаданую рэч! Гэта здавалася сапраўдным жаночым шчасцем!
Сто рублёў! Не кожны мужчына вырашыцца на такі падарунак. Які ж мой Іван усё-такі выдатны па дарозе ў краму разважала Ліда. А сам, глядзіш, цэлы год з адным гальштукам ходзіць Трэба было б і яму абноўку купіць.
І Ліда, нядоўга думаючы, спынілася ў аддзеле з мужчынскай вопраткай. Там яна набыла каханаму мужу і новы гальштук, і чарговую пару шкарпэтак.
Усё добра яшчэ раз гаспадарскім поглядам ацаніўшы свае пакупкі, пры выхадзе з аддзела падумала Ліда. Толькі вось пра Ярынку я забылася. Атрымліваецца, мужу купіла, а дачцэ нічога. А яна, між іншым, даўно прасіла новы берэт.