Распытаўшы яго, куды мне ехаць i як знайсцi, я паехаў на могiлкi.
- Пакажыце мне, калi ласка, дзе тут учора пахавалi лiхтарнiка?
- Лiхтарнiка? - перапытаў далакоп. - А хто яго ведае. Учора было трыццаць пасажыраў.
- Ён жа пахаваны ў сектары найбяднейшых.
- Такiх звалiлася аж дваццаць пяць.
- Ды ён жа быў у непафарбаванай труне.
- Такiх прывезлi шаснаццаць.
Такiм чынам, я нi твару лiхтарнiка не ўбачыў, нi прозвiшча не пачуў, нават магiлы яго не знайшоў. I ён пасля смерцi застаўся для мяне тым самым, кiм быў пры жыццi: iстотай, што з'яўлялася толькi на змярканнi, безгалосай i няўлоўнай, як цень.
У змроку жыцця, дзе род людскi мiтусiцца навобмацак, дзе адны разбiваюцца на перашкодах, iншыя спадаюць у бездань, а пэўнай дарогi не ведае нiхто, дзе на аблытанага забабонамi чалавека палюе няшчасны выпадак, галеча, нянавiсць, на цёмным бездарожжы жыцця таксама завiхаюцца лiхтарнiкi. Кожны з iх нясе агеньчык над галавой, кожны на сваёй сцежцы запальвае святло, жыве ў невядомасцi, працуе неацэнены, а потым знiкае, як цень...