“ในนามของท่านลอร์ดผู้ว่า” คนของลอร์ดพูด ทหารร่างท้วม คิ้วต่ำหนา พุงโต และใบหน้าโง่เขลา “เราขออ้างสิทธิ์ในหมูป่าตัวนี้ เขาขอขอบคุณล่วงหน้ากับของขวัญของพวกเจ้าสำหรับเทศกาลวันหยุด”
เขาชี้นิ้วไปที่คนของเขา พวกเขาก้าวออกมาข้างหน้า กำลังจะคว้าหมูป่า
เมื่อพวกเขาจะทำเช่นนั้น เอนวินก้าวออกมาข้างหน้าทันทีเพื่อขวางพวกเขาไว้ โดยมีไวดาร์อยู่ข้างกาย
ความเงียบงันปกคลุมฝูงชนอีกครั้ง ไม่เคยมีใครกล้าเผชิญหน้ากับทหารของลอร์ด แม้ว่าไม่ได้เป็นกฎที่เขียนเอาไว้ แต่ก็ไม่มีใครต้องการจุดชนวนความโกรธของแพนดีเซีย
“ข้าสามารถบอกได้ว่า ไม่มีใครเสนอรางวัลให้พวกเจ้า” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดุจเหล็กกล้า “หรือท่านลอร์ดผู้ว่าของเจ้า”
ผู้คนต่างรวมตัวกันเพื่อดูการเผชิญหน้าอันดุเดือดนี้ ในขณะที่คนอื่น ๆ ถอยห่างออกไป เพื่อสร้างพื้นที่สำหรับคนสองคน บรรยากาศแห่งความตึงเครียดทวีความรุนแรงมากขึ้น
ไคร่ารับรู้ได้ถึงเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นรัว เธอจับธนูในมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เหตุการณ์กำลังจะบานปลาย มากพอที่จะทำให้เธอต้องการสู้ เธอต้องการอิสรภาพ เธอรู้ว่าคนของเธอไม่ควรทำให้ลอร์ดผู้ว่าโกรธ เพราะพวกเธอคงไม่อาจรับมือได้ เว้นแต่จะมีปาฏิหาริย์บางอย่างที่ช่วยทำให้สามารถจัดการได้ จักรวรรดิแพนดีเซียคอยหนุนหลังพวกเขาอยู่ พวกเขาสามารถสั่งกองกำลังขนาดใหญ่เทียบเท่าผืนทะเล
ในขณะเดียวกันไคร่ากลับรู้สึกภูมิใจที่เอนวินออกมาแสดงตัวต่อหน้าพวกเขา ในที่สุดก็มีคนที่กล้าทำเช่นนี้
ทหารจ้องมองเอนวินอย่างไม่พอใจ
“เจ้ากล้าปฏิเสธท่านลอร์ดผู้ว่าของเรางั้นหรือ?” เขาถาม
เอนวินยังคงยืนกราน
“หมูป่าตัวนี้เป็นของเรา ไม่มีใครมอบมันให้พวกเจ้า” เอนวินพูด
“มันเคยเป็นของพวกเจ้า” ทหารแก้คำพูด “และตอนนี้มันเป็นของพวกเราแล้ว” เขาหันหลังกลับ “เอาหมูป่าไป” เขาสั่งการ
ทหารของลอร์ดเดินข้ามา ทันใดนั้นกลุ่มทหารของพ่อไคร่าก้าวเท้าออกมาข้างหน้า หนุนหลังเอนวินและไวดาร์ ขวางทางทหารของลอร์ด ต่างเตรียมพร้อมกับอาวุธของพวกเขา
ความตึงเครียดมาคุมากขึ้น ไคร่าจับธนูแน่นจนกำปั้นของเธอกลายเป็นสีขาว เธอรู้สึกแย่ในขณะที่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอคิดว่าเธอต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ การสังหารหมูป่าของเธอ เธอสังหรณ์ถึงเรื่องร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอไม่พอใจพี่ชายของเธอที่นำลางร้ายนี้เข้ามายังหมู่บ้านของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในค่ำคืนแห่งเหมันต์จันทรา ซึ่งมีการเล่าขานกันมายาวนานว่าเรื่องประหลาดมักเกิดขึ้นในวันหยุด ช่วงเวลาอันศักดิ์สิทธิ์เมื่อความตายสามารถข้ามภพจากอีกโลกหนึ่ง ทำไมพี่ของเธอต้องท้าทายวิญญาณด้วยวิธีนี้?
เมื่อเหล่าทหารเผชิญหน้ากัน ทหารของพ่อเตรียมพร้อมที่จะชักดาบออกมา ทั้งหมดกำลังจะละเลงเลือด ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทำลายความเงียบงัน
“การสังหารนี้เป็นของเด็กผู้หญิง” เสียงดังกล่าวพูด
มันเป็นเสียงที่ดังมาก เต็มไปด้วยความมั่นใจ เสียงของคำสั่งการ เสียงที่ไคร่านับถือและเคารพมากกว่าใครในโลกนี้ พ่อของเธอ ผู้บัญชาการดันแคน
สายตาทั้งหมดหันไป พ่อของเธอเดินใกล้เข้ามา ฝูงชนต่างหลีกทางให้อย่างเคารพยกย่อง เขายืนอยู่ที่นั่น ชายรูปร่างใหญ่ดุจภูเขา สูงกว่าคนอื่นสองเท่า และไหล่ที่กว้างกว่าคนทั่วไปสองเท่า เคราของเขาสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลยาวสลับกับสีเทา สวมขนสัตว์ไว้บนบ่า แบกดาบยาวสองเล่มบนเข็มขัด พร้อมหอกไขว้ที่หลัง สวมเกราะสีดำของโวลิสที่มีรูปสลักมังกรอยู่บนอก แสดงถึงสัญลักษณ์ของกลุ่ม อาวุธของเขาเต็มไปด้วยรอยบากและรอยขูดขีด อันเกิดจากประสบการณ์และการต่อสู้มากมายนับไม่ถ้วน เขาคือชายที่น่าเกรงกลัว ชายที่น่ายกย่อง ชายผู้มีความเที่ยงธรรม เหนือสิ่งอื่นใด เขาเป็นชายที่รักและเคารพนับถือ
“มันคือการสังหารของไคร่า” เขาพูดย้ำ มองไปยังพี่ชายของเธอด้วยความผิดหวัง แล้วหันกลับมามองไคร่า โดยไม่สนใจทหารของลอร์ด “ไคร่าจะเป็นคนตัดสินชะตาของมัน”
ไคร่ารู้สึกตกใจกับคำพูดของพ่ออย่างยิ่ง เธอไม่คิดว่ากลายจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่าพ่อจะผลักความรับผิดชอบให้มาอยู่ในมือของเธอ การปล่อยให้เธอทำการตัดสินใจอันหนักอึ้ง นี่ไม่ใช่เพียงแค่การตัดสินใจแค่เรื่องหมูป่า พวกเขาต่างรู้ดี แต่มันคือการตัดสินใจที่เกี่ยวกับชะตากรรมของทุกคนที่อยู่ภายใต้ป้อมปราการแห่งนี้
ทหารต่างยืนเรียงแถวอย่างดุดันคนละฝั่ง ทั้งหมดถือดาบอยู่ในมือ เธอมองดูพวกเขา ทุกคนมองมาที่เธอ รอการตัดสินใจจากเธอ เธอตระหนึกถึงสิ่งที่ต้องเลือก คำที่กำลังจะเอ่ย เพราะมันจะเป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากที่สุดในชีวิตของเธอ
บทที่สี่
เมิร์คค่อย ๆ เดินลงมาจากป่า แหวกตัวผ่านต้นไวท์วูด พลางนึกย้อนถึงชีวิตที่ผ่านมา สี่สิบปีของเขานับเป็นช่วงเวลาที่ช่างยากลำบาก เขาไม่เคยเดินทางในป่า ไม่เคยได้ใช้เวลาชื่นชมกับความงดงามรอบตัว เขาก้มลงดูใบไม้สีขาวที่ถูกบดละเอียดอยู่ใต้ฝ่าเท้า สลับกับเสียงของไม้เท้าที่แตะลงบนผืนป่าอันอ่อนนุ่ม ในขณะที่เดินไปนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองความสวยงามของต้นอีสป ที่ปกคลุมด้วยใบสีขาวสว่างและกิ่งก้านประกายแดง ส่องแสงระยิบระยับรับอรุณแรกยามเช้า ใบของมันกำลังร่วงหล่น โปรยปรายลงมาราวกับหิมะ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้สัมผัสกับความสงบสุขอย่างแท้จริง
รูปร่างและความสูงของเขาเหมือนกับคนทั่วไป เขามีผมสีดำเข้ม หนวดเครารุงรัง กรามกว้าง คางยาว โหนกแก้มยื่นออกมา และดวงตาสีดำโตที่มีรอยคล้ำใต้ตา สภาพของเมิร์คตอนนี้ราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว ในที่สุด เขาก็รู้สึกเหมือนได้พักผ่อนจริง ๆ เสียที ที่แห่งนี้ในเขตเยอร์ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเอสคาลอนไม่มีหิมะตก ลมหนาวจากมหาสมุทรพัดโชยมา ต่างจากทางตะวันตกที่มีอากาศอบอุ่นกว่าและใบไม้หลากสีสัน ทำให้เมิร์คสามารถค้างคืนได้โดยการใส่เสื้อคลุมแค่ตัวเดียว ไม่ต้องกลัวอากาศหนาวเย็นเหมือนในเอสคาลอน เขาเริ่มเคยชินกับการสวมใส่เสื้อคลุมแทนชุดเกราะ ถือไม้เท้าแทนดาบ แตะใบไม้ด้วยไม้เท้าของเขาแทนการทิ่มแทงศัตรูด้วยคมมีด ทั้งหมดเป็นสิ่งใหม่สำหรับเขา เขาอยากสัมผัสถึงความรู้สึกที่ได้กลายเป็นคนใหม่ตามที่เขาปรารถนา มันเป็นความสงบสุข แต่ดูน่าอึดอัดใจ ราวกับว่าเขากำลังเสแสร้งเป็นใครบางคนที่ไม่ใช่ตัวตนของเขา
เมิร์คไม่ใช่นักเดินทาง ไม่ใช่พระ หรือผู้ชายรักสงบทั่วไป เขายังคงเป็นอย่างเคย สิ่งที่อยู่ในสายเลือดของเขา การเป็นนักรบและไม่ใช่เพียงแค่นักรบทั่วไป เขาคือชายที่ต่อสู้ด้วยกฎของเขาเอง ผู้ซึ่งไม่เคยพ่ายแพ้ในการต่อสู้ใด ๆ เขาคือชายผู้ไม่เกรงกลัวแม้แต่การต่อสู้ในลานประลองทวน ตลอดจนตรอกท้ายโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นสถานที่โปรดของเขา บางคนเรียกเขาว่านักรบรับจ้าง นักฆ่า นักดาบรับจ้าง เขาได้รับการขนานนามหลากหลายชื่อ บ้างก็ดูเกินจริงไปหน่อย แต่เมิร์คไม่สนใจกับชื่อเหล่านั้น เขาไม่สนว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร ทั้งหมดที่เขาสนใจคือเขาเป็นคนหนึ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด
เพื่อให้เหมาะสมกับบทบาทของเขา เมิร์คได้เปลี่ยนชื่อมามากมายด้วยตัวของเขาเอง เขาเปลี่ยนตามอำเภอใจ เขาไม่ชอบชื่อที่พ่อของเขาตั้งให้ อันที่จริง เขาไม่ชอบพ่อ และเขาไม่ใช่คนที่จะดำเนินชีวิตตามที่คนอื่นบงการ เมิร์คคือชื่อที่เปลี่ยนมาใช้บ่อยที่สุด และตอนนี้เขาชอบชื่อนี้ เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะเรียกเขาอย่างไร เขาสนเฉพาะสองสิ่งในชีวิต นั่นคือ การค้นหาตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการปักคมมีด และผู้ว่าจ้างต้องจ่ายรางวัลให้เขาด้วยทองคำใหม่เอี่ยมในปริมาณมาก
เมิร์คค้นพบเมื่อตอนเด็กว่าเขามีพรสรรค์โดยกำเนิด สิ่งที่เขาทำเหนือกว่าคนอื่น ๆ พี่ชาย พ่อและบรรพบุรุษที่มีชื่อเสียงทั้งหมดของเขาดูภาคภูมิใจกับการเป็นอัศวินที่มีเกียรติ สวมชุดเกราะที่ดีที่สุด กวัดแกว่งด้วยเหล็กที่ดีที่สุด เคลื่อนไหวอย่างอิสระบนม้า โบกสะบัดตราสัญลักษณ์ไปมาพร้อมผมที่มีกลิ่นเหมือนดอกไม้ และเอาชนะการแข่งขันที่ผู้หญิงต่างโยนดอกไม้มาที่เท้าของพวกเขา นั่นเป็นความภูมิใจสูงสุดของพวกเขา
เมิร์คเกลียดงานเอิกเกริก การเป็นที่สนใจ อัศวินทั้งหมดเหล่านั้นดูเหมือนจะงุ่มง่ามในการสังหาร ไร้ประสิทธิภาพที่สุด เมิร์คไม่เคยรู้สึกเคารพหรือยอมรับในตัวพวกเขา แม้แต่เครื่องหมาย ตราสัญลักษณ์หรือปลอกแขนที่เหล่าอัศวินโหยหา พวกเขาขาดสิ่งสำคัญมากที่สุด มันคือทักษะในการคร่าชีวิตคนอย่างรวดเร็ว เงียบเชียบ และมีประสิทธิภาพ เขาไม่มีอะไรในใจที่จะพูดถึงอีกแล้ว
เมื่อครั้งที่เขายังเด็ก เพื่อนเขาตัวเล็กเกินไปที่จะปกป้องตัวเองและมักถูกรังแกอยู่เสมอ พวกเขามาหาเมิร์ค เพราะรู้ว่าเขาเก่งกาจเรื่องดาบ เมิร์ครับเงินมาและทำหน้าที่ปกป้องพวกเขา พวกอันธพาลไม่เคยกลับมารังแกพวกเขาอีกเลย ความกล้าหาญของเมิร์คได้รับการบอกกล่าวต่อกันไปอย่างรวดเร็ว ความสามารถในการฆ่าคนของเขาพัฒนามากขึ้น และเขาได้รับเงินเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เมิร์คสามารถกลายป็นอัศวิน นักรบผู้มีชื่อเสียงเช่นเดียวกับพี่ชายของเขา แต่เขาเลือกที่จะอยู่ในด้านมืด ชัยชนะคือสิ่งที่เขาสนใจ ความตายอย่างมีประสิทธิภาพ เขาค้นพบว่าอัศวินผู้มีอาวุธอันงดงามและชุดเกราะขนาดใหญ่นั้นไม่สามารถสังหารเป้าหมายได้อย่างรวดเร็วแม้แต่ครึ่งหนึ่งเช่นที่เขาทำ ชายผู้โดดเดี่ยวสวมเสื้อหนังและมีดอันคมกริบ
ในขณะที่เมิร์คเดินไต่เขาและใช้ไม้เท้าปักลงบนใบไม้ เขานึกถึงคืนหนึ่งในโรงเตี๊ยมที่ได้อยู่กับพี่น้องของเขา ดาบถูกชักออกมาพร้อมกับอัศวินคู่แค้น พี่ชายของเขาถูกล้อมรอบ พวกมันมีจำนวนมากกว่า และในขณะที่อัศวินแฟนซียืนอยู่ในงานเลี้ยง เมิร์คไม่ลังเล เขาปากริชข้ามตรอกและตัดคอของพวกมันทั้งหมดก่อนที่พวกมันจะทันชักดาบออกมา
แทนที่พี่ของเขาจะขอบคุณที่ได้รับการช่วยชีวิต พวกเขากลับตีตัวออกห่าง พวกเขาหวาดกลัวและดูถูกเมิร์ค นั่นคือการขอบคุณที่เขาได้รับ การทรยศทำให้เมิร์คเจ็บปวดเหนือการสรรหาคำพูดใดมาอธิบาย เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาแตกแยก ความสูงส่ง ความกล้าหาญทั้งหมด ล้วนเป็นสิ่งหลอกลวงในสายตาของเมิร์ค พวกเขาเดินจากไปด้วยเกราะที่เงางามและเหยียดหยันเมิร์ค ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือและคมมีดของเขา พวกนั้นคงนอนตายอยู่หลังตรอกตั้งแต่วันนั้นแล้ว