“เธอกำลังจะไปไหน?” เบย์เลอร์ถาม “ม้าที่ดีเลิศอยู่ที่นี่”
แต่ไคร่าไม่สนใจเขา เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น หัวใจเธอเต้นเร็วยิ่งขึ้นตามจังหวะการเดิน เธอรู้ว่ามันกำลังเรียกหาเธออยู่
เบย์เลอร์และคนที่เหลือพยายามที่จะรั้งตัวเธอไว้ในขณะที่เธอเดินมาจนเกือบสุดคอกม้า และเมื่อเดินมาถึง เธอหันไปพบกับภาพที่ทำให้เธอต้องอ้าปากค้าง เพราะที่ยืนอยู่ดูเหมือนจะเป็นม้า แต่มีขนาดใหญ่เป็น 2 เท่าของม้าทั่วไป ขาใหญ่หนาเหมือนลำต้นไม้ มันมีเขาเล็ก ๆ ที่แหลมคมเหมือนใบมีด ที่มองแทบไม่เห็นอยู่หลังใบหู ผิวหนังของมันไม่ได้เป็นสีน้ำตาลหรือสีดำเหมือนตัวอื่น แต่เป็นสีแดงเลือดนกที่เข้มเป็นประกาย – และดวงตาของมันต่างจากม้าตัวอื่นเช่นกัน ดวงตาของมันเป็นสีเขียวสุกใส ดวงตาทั้งคู่เพ่งจ้องมาที่เธอ เกิดความรู้สึกจุกแน่นพุ่งขึ้นมาที่อกจนเธอแทบหยุดหายใจ เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้เลย
เจ้าสัตว์ตัวนั้นยืนตระหง่านอยู่เหนือเธอ ทำเสียงคำรามอย่างดุดัน เผยให้เห็นเขี้ยวในปากของมัน
“นี่มันม้าอะไร?” เธอถามเบย์เลอร์ เสียงของเธอแผ่วเบาจนคล้ายเสียงกระซิบ
เขาส่ายหัวแสดงอาการไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ
“นั่นมันไม่ใช่ม้า” เขามีสีหน้าบูดบึ้ง “แต่เป็นสัตว์ดุร้าย เจ้าตัวประหลาด พบเห็นได้ยากมาก มันคือโซลเซอร์ ที่นำเข้าจากดินแดนไกลโพ้นชายแดนของแพนดีเซีย ลอร์ด โกเวิร์นเนอร์คงจะเก็บมันเอาไว้ตั้งโชว์เหมือนเป็นถ้วยรางวัล เขาไม่สามารถขี่เจ้าสัตว์ตัวนี้ได้ – ไม่มีใครที่สามารถ โซลเซอร์เป็นสัตว์ที่ดุร้าย ไม่สามารถทำให้เชื่องได้ มาเถอะ – เธอเสียเวลาอันมีค่ายิ่ง กลับไปเลือกม้ากันต่อดีกว่า”
แต่ไคร่ายังยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนมีรากยึดติดอยู่กับพื้น ไม่สามารถละสายตาไปจากสัตว์ตัวนั้นได้ หัวใจเธอเต้นรัวยิ่งรู้ว่าสัตว์ตัวนี้เป็นของเธอ
“ฉันเลือกตัวนี้” เธอกล่าวกับเบย์เลอร์
เบย์เลอร์และคนอื่น ๆ พากันอ้าปากค้าง ทั้งหมดมองมาที่เธอ ราวกับเธอเป็นบ้าไปแล้ว ทั้งหมดพากันเงียบด้วยความตกตะลึง
“ไคร่า” เอนวินเริ่มต้นก่อน “ท่านพ่อของเธอจะไม่มีทางอนุญาตให้เธอ—”
“ฉันเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่หรือ” เธอตอบ
เขามีสีหน้าบูดบึ้งและยกมือทั้งสองขึ้นเท้าสะเอว
“นั่นมันไม่ใช่ม้า!” เขายืนยัน “มันเป็นสัตว์ป่า”
“ในไม่ช้ามันจะฆ่าเธอ” เบย์เลอร์เสริม
ไคร่าหันไปหาเบย์เลอร์
“ก็คุณไม่ใช่หรือที่บอกให้ฉันเชื่อสัญชาติญาณของฉันเอง?” เธอถาม “แล้วเจ้าตัวนี้ก็พาฉันมาที่นี่ เจ้าสัตว์ตัวนี้กับตัวฉันสามารถสื่อถึงกันได้”
ทันใดนั้น เจ้าโซลเซอร์ก็ยกขาอันใหญ่โตของมันถีบประตูไม้อีกบานกระเด็น เศษไม้เล็ก ๆ กระเด็นไปทั่ว ในขณะที่ผู้คนพากันแตกตื่น ไคร่ารู้สึกกลัวเกรง มันเป็นสัตว์ป่าที่ไม่เชื่องและยิ่งใหญ่ สัตว์ที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าสถานที่แบบนี้ ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะถูกจับขังไว้ และเหนือกว่าสัตว์ตัวอื่นอย่างมาก
“ทำไมเธอถึงคู่ควรที่จะได้มันล่ะ?” แบรนดอนถาม ขณะที่ก้าวมาข้างหน้าและดันคนอื่นให้หลีกทาง “ฉันอายุมากกว่า และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันอยากได้มัน”
ก่อนที่ไคร่าจะได้เอ่ยอะไร แบรนดอนก้าวมาข้างหน้าเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของด้วย เขากระโดดขึ้นบนหลังของมัน และเมื่อเขาทำเช่นนั้น โซลเซอร์ก็เหวี่ยงตัวอย่างรุนแรงจนร่างของเขาลอยละลิ่วข้ามคอกม้าไปกระแทกผนัง
แบรกซ์ตันจึงก้าวเข้ามาแทนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเช่นกัน และมันก็เหวี่ยงหัวและกรีดแขนแบรกซ์ตันด้วยเขี้ยวของมัน
เมื่อมีเลือดออก แบรกซ์ตันกรีดร้องและวิ่งออกไปจากคอกม้า เอามือกุมแขนตัวเองไว้ แบรกซ์ตันพยุงกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล และก้าวเท้าออกไป ทำให้โซลเซอร์กัดไม่โดน
ไคร่ายืนนิ่งเงียบ แต่ไม่รู้สึกหวาดกลัว เธอรู้ว่าหากเป็นเธอแล้วละก็ มันจะต้องปฏิบัติต่อเธอแตกต่าง เธอรู้สึกว่าเธอกับเจ้าสัตว์ดุร้ายตัวนี้สามารถเชื่อมต่อกันได้ ในลักษณะเดียวกับที่เธอมีกับธีโอส์
ทันใดนั้น ไคร่าก็ก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างกล้าหาญ และยื่นอยู่ตรงหน้ามัน ในระยะที่สามารถตายได้จากเขี้ยวของมัน เธอต้องการแสดงให้โซลเซอร์เห็นว่าเธอเชื่อใจมัน
“ไคร่า!” เอนวินตะโกน มีความกังวลในน้ำเสียง “ถอยมา!”
แต่ไคร่าไม่ใส่ใจ เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองเจ้าสัตว์ที่ดวงตา
เจ้าสัตว์ร้ายจ้องตอบ เสียงคำรามดังออกมาจากลำคอ เหมือนกับกำลังตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อ ไคร่าสั่นด้วยความกลัว แต่เธอไม่ยอมให้ใครเห็น
เธอบังคับตัวเองให้แสดงความกล้าหาญออกมา เธอยกมือขึ้นช้า ๆ ในขณะที่ก้าวไปข้างหน้า และสัมผัสผิวหนังสีเลือดนกของมัน มันคำรามดังขึ้น เผยให้เห็นเขี้ยว และเธอสัมผัสได้ถึงความโกรธและความความคับข้องใจของมัน
“ปลดล็อกโซ่ให้มัน” เธอสั่งการ
“อะไรนะ?” หนึ่งในนั้นร้องออกมา
“นั่นมันไม่ฉลาดเลยนะ” เบย์เลอร์ร้อง เสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ทำตามที่ฉันสั่ง!” เธอยืนยัน รู้สึกถึงความเข้มแข็งที่ก่อนตัวเพิ่มขึ้นภายในตัวเธอ เหมือนสัตว์ตัวนี้กำลังส่งผ่านความต้องการของมันมาหาเธอ
ด้านหลังมีทหารวิ่งมาพร้อมกุญแจ และปลดล็อกโซ่ตรวน ตลอดเวลา เจ้าสัตว์ป่าตัวนั้นไม่ละสายตาออกจากเธอเลยแม้แต่น้อย ยังคงคำรามเหมือนกับจะท้าทายเธอ
ทันทีที่มันเป็นอิสระจากโซ่ตรวน มันก็กระทืบเท้า ทำท่าพร้อมที่จะจู่โจม
แต่น่าประหลาดตรงที่มันไม่จู่โจม แต่กลับจ้องมองไคร่าอย่างแน่นิ่ง และค่อย ๆ เปลี่ยนจากท่าทีที่โกรธเกรี้ยวมาเป็นท่าทีที่ยอมรับ บางทีอาจเป็นความกตัญญูรู้คุณก็ได้
แม้จะเล็กน้อย เจ้าสัตว์ตัวนี้ดูเหมือนว่าจะค้อมหัวลงต่ำ มันเป็นท่าทีที่แทบจะสังเกตไม่เห็น แต่เธอก็รับรู้ได้
ไคร่าก้าวไปข้างหน้า จับที่แผงคอของมัน และในภายในเวลาอันรวดเร็ว กระโดดขึ้นขี่
ทุกคนในห้องถึงกับตะลึง
ในตอนแรก เจ้าสัตว์เริ่มผงกหัวเตรียมจะสะบัด แต่ไคร่ารับรู้ได้ว่ามันทำท่าไปอย่างนั้นเอง มันไม่ได้อยากจะสลัดเธอทิ้งหรอก – มันเพียงต้องการแสดงออกถึงการต่อต้าน ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ควบคุม และจำกัดให้เธออยู่แต่ในขอบเขต มันต้องการให้เธอรู้ว่ามันเป็นสัตว์ป่า ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทำให้มันเชื่องได้
ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำให้เธอเชื่องหรอก เธอสื่อสารกับมันทางสายตา ฉันเพียงต้องการให้เราเป็นคู่หูในศึกสงครามเท่านั้น
โซลเซอร์สงบลง แต่ยังขยับตัวไปมา ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับเข้าใจในสิ่งที่เธอบอก ในไม่ช้า มันก็หยุดเคลื่อนไหว อยู่นิ่งสนิทภายใต้เธอ ส่งเสียงคำรามไปยังผู้อื่น เหมือนต้องการปกป้องเธอ
ไคร่านั่งอยู่บนหลังของโซลเซอร์ด้วยความสงบ มองลงมายังทุกคน คลื่นแห่งความตกตะลึงปรากฏบนใบหน้าที่มองมายังเธอ ทุกคนอ้าปากค้าง
ไคร่าค่อย ๆ ยิ้มเต็มที่ รู้สึกถึงสัมผัสของความยิ่งใหญ่
“และนี่” เธอพูด “นี่คือตัวเลือกของฉัน และชื่อของเขาคือ แอนดอร์”
*
ไคร่าขี่แอนดอร์ไปยังตรงกลางสนามของอาร์โกส์ ต่อหน้าทหารทั้งหมดของพ่อของเธอ ทหารผู้แข็งแกร่งทั้งหมดต้องหยุดและมองเธอด้วยความเกรงขาม แน่นอนว่าพวกเขายังไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน
ไคร่าจับขนที่แผงคออย่างอ่อนโยน พยายามปลอบประโลมให้เขาสงบในขณะที่เขาคำรามเบา ๆ ไปที่ทหารเหล่านั้น สายตาจ้องมองเหมือนมีความโกรธแค้นที่จับมันขังไว้ ไคร่าพยายามปรับความสมดุล เบย์เลอร์วางอานหนังสัตว์ใหม่เอี่ยมบนตัวเขา และพยายามทำความคุ้นเคยกับการขี่พาหนะที่สูงเช่นนี้ เธอรู้สึกได้ถึงพลังอำนาจที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมมากเมื่อขี่เจ้าสัตว์ตัวนี้
เคียงข้างเธอมีเดียร์ดรีที่ขี่ม้าตัวเมียที่สวยงามที่เบย์เลอร์เลือกให้ และทั้งสองขี่พาหนะผ่านไปบนหิมะจนกระทั่งไคร่ามองเห็นพ่อของเธอจากระยะไกล ยืนอยู่ที่บริเวณประตูรอเธออยู่ เขายืนอยู่กับเหล่าทหาร ทั้งหมดมารอส่งเธอ และทั้งหมดก็มองมาที่เธอด้วยความกลัวและความเกรงกลัวเช่นกันที่เห็นเธอสามารถขี่สัตว์ตัวนี้ได้ เธอเห็นสายตาแห่งความชื่นชม และนั่นทำให้เธอมีความกล้าหาญสำหรับการเดินทางที่กำลังจะมาถึง หากธีโอส์ไม่กลับมาหาเธอ อย่างน้อยเธอก็ยังมีสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ตัวนี้
ไคร่าลงจากหลังแอนดอร์เมื่อเธอมาถึงพ่อของเธอ เธอจับที่แผงคอเพื่อนำทางเขา ในขณะที่มองเห็นความกังวลในดวงตาของพ่อเธอ เธอไม่รู้แน่ว่าเป็นความกังวลในสัตว์ตัวนี้หรือการเดินทางข้างหน้ากันแน่ อย่างน้อย สายตาแห่งความกังวลทำให้เธอรู้ว่าไม่ใช่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่มีความกลัวต่อหนทางข้างหน้า และพ่อของเธอมีความห่วงใยในตัวเธอไม่ใช่น้อย ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เขาผ่อนท่าทีอันแข็งกร้าวลงและมองเธอด้วยแววตาที่เธอคุ้นเคย: นั่นคือความรักของผู้เป็นพ่อ เธอรู้ว่าเขาต้องฝืนใจตนเองไม่ใช่น้อยที่ส่งเธอไปปฏิบัติภารกิจนี้
เธอหยุดอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ฟุต เผชิญหน้าพ่อของเธอ เหล่าทหารที่รวมพลอยู่ที่นั่นเงียบเพื่อรอฟังบทสนทนา
เธอยิ้มให้เขา
“อย่างกังวลไปเลย ท่านพ่อ” เธอบอก “ท่านเลี้ยงลูกมาให้เข้มแข็ง”
เขาพยักหน้าตอบ ทำทีว่ายอมรับ – แต่เธอย่อมมองเห็นว่าจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น อย่างน้อย เขายังมีความเป็นพ่ออยู่
เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“หากเพียงเจ้ามังกรกลับมาหาลูกในเวลานี้” เขาบอก “เธออาจข้ามเอสคาลอนในชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น หรือดีกว่านั้น – มันอาจร่วมเดินทางกับเธอและพ่นไฟใส่ใครก็ตามที่เข้ามาขวางทางเธอ”
ไคร่ายิ้มอย่างเศร้า ๆ
“ธีโอส์จากเราไปแล้ว ท่านพ่อ”
เขามองมาที่ดวงตาของเธอ เปี่ยมด้วยความประหลาดใจ
“ตลอดกาลหรือ?” เขาถาม เป็นคำถามที่ผู้นำกองทหารเข้าสู่สมรภูมิเช่นเขาปรารถนาอยากรู้แต่กลัวที่จะถาม
ไคร่าปิดตาและพยายามรับรู้ถึงการโต้ตอบของมังกร เธอประสงค์ให้มังกรตอบเธอ
แต่เธอไม่ได้รับสัมผัสใด ๆ เลย และนั่นทำให้เธอเริ่มสงสัยว่าเธอสามารถเชื่อมต่อกับมังกรได้ตั้งแต่ต้นหรือไม่ หรือเพียงแต่จินตนาการไปเท่านั้น
“ลูกไม่ทราบ ท่านพ่อ” เธอตอบแบบซื่อ ๆ
เขาพยักหน้าอย่างยอมรับ เป็นสีหน้าของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเรียนรู้ที่จะยอมรับในสิ่งที่เป็นและพยายามที่จะพึ่งตนอง
“จำที่ฉัน –” พ่อเธอเริ่มประโยค
“ไคร่า!” เสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นดังแทรกเข้ามา
ไคร่าหันไปตามเสียง ในขณะที่เหล่าทหารขยับตัวเป็นช่องทาง และใจเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดีที่ได้เห็นเอแดนวิ่งผ่านประตูเมืองเข้ามา พร้อมลีโออยู่เคียงข้าง ทั้งสองกระโดดลงจากรถที่ขับโดยทหารของท่านพ่อของไคร่า เขาวิ่งตรงมาที่เธออย่างทุลักทุเลเพราะหิมะ ลีโอรวดเร็วกว่าไอเดนมาก วิ่งนำหน้าและกระโดดเข้ามายังอ้อมแขนของไคร่า