ยิ่งธอร์พยายามหาคำตอบ เขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ อาร์กอนเตือนไม่ให้เขาไปต่อ แต่ขณะเดียวกันก็กระตุ้นให้เขาทำ ขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปนี้ ธอร์รู้สึกสังหรณ์แรงขึ้นว่าเหตุการณ์สำคัญกำลังจะเกิดขึ้น
เขาเลี้ยวและหยุดยืนตัวแข็งกับภาพที่เห็นตรงหน้า ฝันร้ายที่สุดทั้งหมดของเขาเกิดขึ้นพร้อมกันในเวลานี้ ธอร์ขนหัวลุกเมื่อตระหนักว่าเขาทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงที่เข้ามาในป่าดาร์ควู้ดลึกขนาดนี้
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ห่างออกไปไม่ถึงสามสิบเก้าคือ ซีโบลด์ ลำตัวเทอะทะเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมัน ยืนตรงอยู่บนขาทั้งสี่ ขนาดใกล้เคียงกับม้า มันเป็นสัตว์ที่น่ากลัวที่สุดในป่าดาร์ควู้ด หรืออาจจะในอาณาจักรด้วยซ้ำ
ธอร์ไม่เคยเห็นตัวจริงของมัน เคยได้ยินแต่ในตำนาน มันคล้ายสิงโตแต่ลำตัวใหญ่และหนากว่า หนังของมันเป็นสีแดงเข้ม มีดวงตาสีเหลืองแวววาว ตำนานบอกว่าสีแดงของมันเกิดขึ้นจากเลือดของเด็กไร้เดียงสา
ตลอดชีวิตของธอร์ เขาได้ยินว่ามีไม่กี่คนที่เคยพบเจ้าสัตว์ร้ายนี้ แต่ก็ยังเป็นที่กังขา อาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีใครรอดชีวิตมาได้จริง ๆ บางคนก็บอกว่าซีโบลด์เป็นเทพแห่งป่า หรือภาพนิมิต แต่ภาพนิมิตอะไร ธอร์ก็ไม่เข้าใจ
เขาก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง
ปากของเจ้าซีโบลด์อ้าค้าง น้ำลายหยดมาตามเขี้ยว มันจ้องมองมาด้วยดวงตาสีเหลือง ในปากของมันมีแกะที่หลงมานอนหงายท้อง ร้องครวญครางอยู่ ลำตัวครึ่งหนึ่งถูกเขี้ยวฝัง ใกล้ตายเต็มที ซีโบลด์ดูจะเพลิดเพลินกับการฆ่า มันไม่รีบร้อน ดูพอใจที่ได้ทรมานเหยื่อของมัน
ธอร์ทนฟังเสียงร้องไม่ได้ เจ้าแกะดิ้นรนอย่างอับจนหนทาง เขารู้สึกว่าเป็นความผิดของเขา
ความคิดแรกของธอร์บอกให้เขาหันหลังแล้ววิ่งหนี แต่เขารู้ดีว่าคงไม่มีทางพ้น เจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้น่าจะวิ่งชนะทุกสิ่ง การวิ่งหนีคงแค่กระตุ้นมันเท่านั้น เขาไม่อาจปล่อยให้แกะของเขาตายแบบนั้น
เด็กหนุ่มยืนนิ่งด้วยความกลัว รู้ดีว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง
ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเข้าควบคุม ธอร์ค่อย ๆ ล้วงลงไปในถุง หยิบลูกหินออกมา แล้วใส่เข้าที่ในหนังสติ๊ก เขาง้างมันด้วยมือสั่นเทา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วยิงออกไป
ลูกหินพุ่งผ่านอากาศไปกระทบเป้าอย่างจัง แม่นราวจับวาง ยิงถูกดวงตาของเจ้าแกะทะลุผ่านเข้าไปในสมองของมัน
เจ้าแกะตัวอ่อนพับ ตายทันที ธอร์ช่วยให้มันพ้นจากความทรมาน
ซีโบลด์ถลึงตา เดือดดาลที่ธอร์สังหารของเล่นของมัน มันค่อย ๆ อ้าข้ากรรไกรมหึมาออก ทิ้งซากแกะให้หล่นตุ้บลงบนพื้นป่า จากนั้นจึงหันกลับมาหาธอร์
มันคำราม เสียงต่ำน่ากลัวดังออกมาจากท้องของมัน
เมื่อมันเริ่มย่างตรงมาหาเขา ธอร์ใจเต้นรัว เขาหยิบลูกหินอีกก้อนใส่หนังสติ๊ก เอนตัว เตรียมยิงอีกครั้ง
ซีโบลด์เริ่มวิ่งเต็มที่ มันเคลื่อนที่เร็วกว่าสิ่งใดที่ธอร์เคยเห็นมาในชีวิต เขาก้าวมาข้างหน้า แล้วยิงลูกหิน ภาวนาให้โดนเป้า เพราะเขารู้ดีว่าไม่มีเวลายิงได้อีกก่อนที่มันจะมาถึงตัว
ลูกหินกระแทกตาขวาของเจ้าสัตว์ร้ายหลุดกระเด็น เป็นการยิงที่ทรงพลัง หากเป็นสัตว์เล็กกว่านี้คงจะทรุดลงไปกองแล้ว
แต่ซีโบลด์ไม่ใช่สัตว์เล็กกว่านี้ มันไม่หยุด ส่งเสียงคำรามกับการบาดเจ็บ แต่ไม่ได้ช้าลงแม้แต่น้อย แม้จะเหลือตาข้างเดียว และแม้จะมีก้อนหินฝังอยู่ในสมอง มันก็ยังคงพุ่งเข้าใส่ธอร์อย่างไม่สนใจ ไม่มีทางที่ธอร์จะทำอะไรได้เลย
ชั่วขณะต่อมา เจ้าสัตว์ยักษ์ก็อยู่บนตัวเขา มันเงื้อกรงเล็บมหึมาและตะปบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม
ธอร์ร้องโหยหวน รู้สึกเหมือนถูกมีดสามเล่มเฉือนเนื้อ เลือดอุ่น ๆไหลทะลักออกมา
ซีโบลด์ตรึงเขาไว้กับพื้นด้วยขาทั้งสี่ของมัน น้ำหนักมหาศาลราวกับมีช้างเหยียบอยู่บนอก ธอร์รู้สึกว่าซี่โครงถูกบีบ
สัตว์ร้ายเงยหน้า อ้าปากกว้างจนเห็นเขี้ยว และค่อย ๆ ก้มต่ำลงหาลำคอของธอร์
ขณะนั้นธอร์ยื่นมือขึ้นไปจับคอมันไว้ มันเหมือนจับกล้ามเนื้อแข็ง ๆ เขาเกือบจะยันไม่ไหวอีกแล้ว แขนสองข้างเริ่มสั่น เมื่อเขี้ยวคมลดต่ำลงมา ธอร์รู้สึกถึงลมหายใจร้อนเป่ารดหน้า รู้สึกว่าน้ำลายของมันหยดลงมาที่คอของเขา เสียงคำรามลึกจากในอกของมัน สนั่นอยู่ข้างหู เขารู้ว่าเขาคงจะต้องตาย
ธอร์หลับตา
ได้โปรดเถิด พระเจ้า โปรดประทานพลังแก่ข้า ให้ข้าได้ต่อสู้กับเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้ โปรดเถิด ข้าขอวิงวอน ข้าจะทำทุกอย่างที่พระองค์ต้องการ จะถือเป็นหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวงของข้า
ทันใดนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้น ธอร์รู้สึกถึงความร้อนรุนแรงแผ่จากร่างกายของเขา แล่นไปตามเส้นเลือด เหมือนสนามพลังพุ่งทะลุผ่านเขา ธอร์ลืมตาและเห็นสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ มีแสงสีเหลืองแผ่จากฝ่ามือของเขา เมื่อเขาผลักลำคอของซีโบลด์ ช่างน่าอัศจรรย์ที่เขาสามารถต้านแรงของมัน และยันมันให้หยุดนิ่งได้
ธอร์ออกแรงดันจนสามารถผลักมันถอยห่าง พละกำลังของเขาเพิ่มยิ่งขึ้น ตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงลูกปืนพลังงานที่ผลักเจ้าสัตว์ยักษ์กระเด็นถอยหลังไป ธอร์ส่งมันลอยไปไกลถึงสิบฟุต ลงไปนอนหงายท้อง
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน ไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
ซีโบลด์ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แล้วพุ่งเข้าหาเขาด้วยโทสะ แต่ครั้งนี้ธอร์รู้สึกแตกต่างไป พลังงานบางอย่างไหลผ่านตัวเขา เขารู้สึกมีพลังยิ่งกว่าที่เคย
เมื่อสัตว์ร้ายกระโจนขึ้นสู่อากาศ ธอร์หมอบต่ำลง คว้าท้องของมันไว้ แล้วเหวี่ยง ใช้แรงของมันผลักตัวมันเองออกไป
ซีโบลด์ลอยเข้าไปในป่า กระแทกเข้ากับต้นไม้ แล้วหล่นลงบนพื้น
ธอร์จ้องเขม็ง ด้วยความประหลาดใจ นี่เขาเพิ่งเหวี่ยงซีโบลด์ลอยไปอย่างนั้นหรือ?
สัตว์ร้ายกระพริบตาสองครั้ง มองมาที่ธอร์ มันยืนขึ้นและพุ่งเข้าใส่อีก
ครั้งนี้ เมื่อมันกระโจน ธอร์คว้าคอมันไว้ แล้วล้มลงไปบนพื้นด้วยกัน ซีโบลด์ทับอยู่บนตัวเขา แต่ธอร์พลิกตัวขึ้นไปคร่อมมันไว้ เขาจับคอมันไว้แน่น บีบไว้ด้วยมือทั้งสอง ซีโบลด์พยายามจะยกหัวขึ้น แล้วใช้เขี้ยวงับแต่ไม่โดน ธอร์รู้สึกถึงพละกำลังใหม่ เขากดมือลงไปและยึดไว้แน่น ปล่อยให้พลังงานพุ่งผ่านตัวเขา ทันใดนั้นเอง เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งว่าเจ้าสัตว์ร้ายอย่างน่าอัศจรรย์
ในที่สุดเขาบีบคอซีโบลด์จนตาย เจ้าสัตว์ยักษ์ตัวอ่อนพับไป
ธอร์ยังไม่ยอมปล่อยอยู่อีกนาทีเต็ม
เขายืนขึ้นช้า ๆ หอบหายใจ จ้องมองด้วยดวงตาเบิกโพลง พลางกุมแขนข้างที่บาดเจ็บไว้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นี่เขา..ธอร์..เพิ่งสังหารซีโบลด์อย่างนั้นหรือ?
เขาคิดว่ามันคือสัญญาณ วันนี้ทั้งวัน เขารู้สึกมาตลอดว่าจะมีสิ่งสำคัญเกิดขึ้น เขาเพิ่งฆ่าสัตว์ที่น่ากลัวและเลื่องชื่อที่สุดในอาณาจักร ด้วยมือข้างเดียว ปราศจากอาวุธ มันดูเป็นไปไม่ได้เลย ไม่มีใครเชื่อเขาแน่ ๆ
ธอร์รู้สึกโลกหมุนขณะที่นึกสงสัยว่าพลังอะไรครอบงำเขา มันหมายถึงอะไรกัน และตัวตนที่แท้จริงของเขาคือใคร พวกที่จะมีพลังแบบนั้นได้มีแต่นักบวชดรูอิดเท่านั้น แต่บิดาและมารดาของเขาก็ไม่ใช่ดรูอิด ดังนั้นเขาเองก็ไม่มีทางเป็นได้
หรือว่าเขาเป็นดรูอิด?
ธอร์รู้สึกว่ามีบางคนอยู่ด้านหลัง เขาหมุนตัวไปพบอาร์กอนยืนอยู่ตรงนั้น กำลังจ้องมองไปที่สัตว์ร้าย
“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?” ธอร์ถามอย่างประหลาดใจ
อาร์กอนไม่ใส่ใจ
“ท่านเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่?” ธอร์ถาม ยังคงไม่เชื่อ “ข้าไม่รู้ว่าข้าทำได้อย่างไร”
“แต่เจ้ารู้” อาร์กอนบอก “ลึกลงไปในตัวเจ้ารู้ดี เจ้าแตกต่างจากคนอื่น”
“มันเหมือนกับ...คลื่นพลัง” ธอร์บอก “เหมือนพละกำลังที่ข้าไม่เคยรู้ว่ามี”
“สนามพลัง” อาร์กอนพูด “วันหนึ่งเจ้าจะรู้จักมันอย่างดี และอาจจะเรียนรู้การควบคุมมัน”
ธอร์กุมไหล่ รู้สึกเจ็บปวดรุนแรง เขามองเห็นมืออาบไปด้วยเลือด รู้สึกวิงเวียนและกังวลว่าจะเป็นเช่นไรหากเขาไม่ได้รับการช่วยเหลือ
อาร์กอนก้าวมาข้างหน้าสามก้าว ยื่นมือมาจับมือข้างที่ว่างของธอร์ แล้ววางปิดลงบนแผล เขากดไว้อย่างนั้น เอนตัวแล้วหลับตา
ธอร์รู้สึกถึงความอุ่นที่แผ่ซ่านไปตามแขน ไม่กี่วินาที เลือดเหนียวบนมือเขาก็แห้ง และรู้สึกว่าความเจ็บปวดจางหายไป
เขามองดูแต่ไม่อาจเข้าใจ เขาหายจากการบาดเจ็บ ที่เหลืออยู่คือรอยแผลเป็นสามรอยจากกรงเล็บ บาดแผลปิดสนิทและดูเหมือนหายมาหลายวันแล้ว ไม่มีเลือดไหลอีก
ธอร์มองอาร์กอนอย่างประหลาดใจ
“ท่านทำได้อย่างไร?” เขาถาม
อาร์กอนยิ้ม
“ข้าเปล่า เจ้าต่างหาก ข้าเพียงแต่ชี้นำพลังของเจ้า”
“แต่ข้าไม่มีพลังรักษา” ธอร์บอกอย่างงุนงง
“ไม่อย่างนั้นหรือ?” อาร์กอนบอก
“ข้าไม่เข้าใจ เรื่องทั้งหมดนี้ไม่มีเหตุผลเลย” ธอร์กล่าว เริ่มหมดความอดทน “ได้โปรด บอกข้าทีเถิด”
อาร์กอนมองเมิน
“บางอย่างเจ้าต้องเรียนรู้เมื่อเวลาผ่านไป”
ธอร์คิดถึงบางอย่าง
“นี่หมายความว่าข้าสามารถเข้าร่วมกองทหารยุวชนของพระราชาได้ ใช่หรือไม่?” เขาถามอย่างตื่นเต้น “แน่นอนสิ ถ้าข้าสามารถฆ่าซีโบลด์ได้ ข้าก็สามารถเป็นที่ยอมรับเหมือนคนอื่น ๆ”
“แน่นอนเจ้าเข้าได้” เขาตอบ
“แต่พวกเขาเลือกพี่ชายของข้า...พวกเขาไม่ได้เลือกข้า”
“พี่ชายของเจ้าไม่สามารถสังหารสัตว์ตัวนี้ได้หรอก”
ธอร์มองกลับมา ครุ่นคิด
“แต่พวกเขาปฏิเสธข้าแล้ว ข้าจะเข้าร่วมได้อย่างไร?”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นักรบต้องการคำเชิญ?” อาร์กอนถาม
คำพูดของเขาซึมซาบเข้ามา ธอร์รู้สึกตัวอุ่นขึ้น
“ท่านหมายถึงว่า ข้าเพียงแค่ไปแสดงตัว? โดยไม่ต้องเชิญอย่างนั้นหรือ?”
อาร์กอนยิ้ม
“เจ้ากำหนดชะตากรรมของเจ้าเอง ผู้อื่นไม่สามารถทำได้”
ธอร์กระพริบตา แล้วทันใดนั้น อาร์กอนก็หายไปอีกครั้ง
ธอร์หมุนหาไปรอบ ๆ ทุกทิศทาง แต่ไม่พบร่องรอยของเขา
“ทางนี้” เสียงดังขึ้น
ธอร์หันไปและพบก้อนหินใหญ่อยู่ข้างหน้า เขาได้ยินเสียงดังมาจากด้านบน จึงปีนก้อนหินขึ้นไปทันที
เขาขึ้นไปถึงด้านบน แต่ก็ต้องประหลาดใจที่ไม่พบอาร์กอน
จากมุมนี้ เขาสามารถมองเห็นเหนือยอดไม้ในป่าดาร์ควู้ด เขาเห็นจุดที่สิ้นสุดแนวป่า เห็นอาทิตย์ดวงที่สองกำลังตกเป็นสีเขียวเข้ม และไกลกว่านั้นเขาเห็นถนนที่มุ่งไปสู่ปราสาทของพระราชา
“ถนนเส้นนั้นเป็นทางให้เจ้าเดินไป” เสียงดังขึ้นอีก “หากเจ้ากล้า”
ธอร์หันหลังแต่ไม่พบสิ่งใด มีเพียงเสียง สะท้อนก้อง แต่เขารู้ดีว่าอาร์กอนอยู่ที่นั่น ตรงไหนสักแห่ง กำลังกระตุ้นเขา ซึ่งลึกลงไปในใจธอร์รู้ดีว่าอาร์กอนพูดถูก
ธอร์ลงจากก้อนหินใหญ่อย่างไม่ลังเลอีกต่อไป แล้วมุ่งหน้าออกจากป่า ไปยังถนนที่อยู่ไกลออกไป
วิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อโชคชะตาของเขา
บทที่ 3
ราชาแม็คกิล มีวรกายล่ำสัน อุระบึกบึน มีเคราหนาสีดอกเลาและเกศายาวสีเดียวกัน กับนลาฏกว้างที่มีร่องรอยผ่านการสู้รบมามากเกินไป พระองค์ประทับอยู่บนเชิงเทินด้านบนของปราสาท โดยมีราชินีประทับอยู่เคียงข้าง ทั้งสองกำลังดูการเตรียมงานเฉลิมฉลองของวันนี้ ในเขตราชสำนักที่ทอดตัวอยู่เบื้องล่างด้วยความรุ่งโรจน์ กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เมืองที่รุ่งเรืองนี้ล้อมรอบด้วยป้อมปราการหินโบราณ ปราสาทของพระราชา เชื่อมต่อกับถนนคดเคี้ยวหลายสาย มีอาคารสร้างด้วยหินหลายรูปทรงหลายขนาด ซึ่งใช้เป็นที่พักของบรรดานักรบ ผู้ดูแล คอกม้า กองรบเงิน กองทหารยุวชน ทหารรักษาการณ์ ค่ายทหาร คลังอาวุธ และชุดเกราะ และท่ามกลางบรรดาอาคารเหล่านี้ เป็นบ้านเรือนของราษฎรที่เลือกอาศัยอยู่ภายในกำแพงเมืองอีกหลายร้อยหลังคาเรือน ระหว่างถนนสายต่าง ๆ มีสนามหญ้ากว้างหลายเอเคอร์ อุทยานหลวง ลานหิน และบ่อน้ำพุ ตัวปราสาทได้รับการบูรณะมาหลายศตวรรษ โดยพระบิดาของราชาแม็คกิล และบรรพชนรุ่นก่อน โดยในขณะนี้เป็นช่วงที่รุ่งเรืองที่สุด ไม่ต้องสงสัยเลยว่า มันเป็นป้อมปราการที่ปลอดภัยที่สุดในอาณาจักรตะวันตกของวงแหวน