ธอร์นิ่วหน้าใส่เดรค
“ทำไม?” เขาถาม
เดรคไออีก เริ่มอ่อนแรงลง
“เป็นรับสั่งของราชากาเร็ธ” เดรคบอก “พระองค์ต้องการให้ทิ้งมันในที่ที่มันจะไม่กลับมาอีก”
“แต่เพราะอะไรกันเล่า?” ธอร์รุกถามด้วยความสงสัย “เหตุใดจึงต้องทำลายดาบ?”
เดรคเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
“หากพระองค์ทรงไม่สามารถยกมันได้” เดรคบอก “ก็จงอย่ามีใครทำได้”
ธอร์มองดูเขานิ่งนาน ในที่สุดเขาก็พอใจว่าเดรคพูดความจริง
“ถ้าอย่างนั้นเวลาของเราก็เหลือน้อย” ธอร์บอก เตรียมพร้อมที่จะไปต่อ
เดรคส่ายหน้า
“เจ้าไม่มีทางไปที่นั่นได้ทันเวลา” เดรคบอก “พวกนั้นนำหน้าเจ้าอยู่หลายวัน ป่านนี้ดาบคงหายไปตลอดกาลแล้ว ยอมแพ้และกลับไปที่อาณาจักรวงแหวนเถอะ รักษาชีวิตของพวกเจ้าไว้”
ธอร์ส่ายหน้า
“พวกเราไม่คิดเช่นนั้น” เขาตอบ “เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อรักษาชีวิต เรามีชีวิตอยู่เพื่อความกล้าหาญ เพื่อคำปฏิญาณของพวกเรา และเราจะไปทุกที่ที่มันจะนำเราไป”
“เจ้าเห็นไหมล่ะว่าตอนนี้ความกล้าของพวกเจ้านำเจ้ามาที่ไหน” เดรคบอก “แม้เจ้าจะมีความกล้า แต่ก็โง่เง่า เหมือนกับคนอื่น ๆ ความกล้าหาญนั้นไร้ค่า”
ธอร์ยิ้มเยาะตอบ เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าถูกเลี้ยงดูและใช้ชีวิตวัยเด็กอยู่กับสิ่งมีชีวิตตนนี้
ธอร์กำด้ามดาบแน่นจนข้อนิ้วขาว ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะสังหารเด็กหนุ่มคนนี้ สายตาของเดรคมองตามมือเขา
“เอาเลย” เดรคบอก “ฆ่าข้าเลย จัดการเสียเดี๋ยวนี้ให้สิ้นเรื่องไป”
ธอร์จ้องมองเขาเนิ่นนาน ปรารถนาที่จะทำตาม แต่เขาได้ให้สัญญากับเดรคว่าหากบอกความจริงแล้วจะไว้ชีวิต และธอร์รักษาคำพูดเสมอ
“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า” ธอร์เอ่ยขึ้นในที่สุด “แม้เจ้าจะสมควรตายมากเพียงใดก็ตาม เจ้าจะไม่ได้ตายด้วยน้ำมือข้า มิเช่นนั้นข้าก็คงจะต่ำช้าไม่ต่างจากเจ้า”
ขณะที่ธอร์หันหลังจากไป คอนเวนก็พุ่งเข้ามาพร้อมส่งเสียงร้อง
“เพื่อพี่ชายข้า!”
คอนเวนชักดาบออกมาแล้วแทงเข้าที่หัวใจของเดรค ก่อนที่ใครจะทันทำอะไร สายตาของคอนเวนลุกโชนด้วยความโกรธแค้น และเศร้าโศก ขณะที่เขานำเดรคไปสู่ความตายและมองดูร่างของเดรคอ่อนเปียกลงกับพื้นและสิ้นใจตาย
ธอร์มองดูและรู้ว่าความตายนั้นชดเชยความสูญเสียของคอนเวนได้เพียงน้อยนิด แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็มีความหมายสำหรับความสูญเสียของทุกคน
ธอร์มองออกไปยังทะเลทรายเวิ้งว้างตรงหน้า และรู้ว่าดาบแห่งโชคชะตาอยู่ไกลจากเขตแดนของทะเลทรายแห่งนี้ มันดูเหมือนอยู่อีกฟากโลก เขาคิดว่าการเดินทางสิ้นสุดแล้ว แต่เขาได้รู้แล้วว่ามันยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ
บทที่ สาม
อีเร็คนั่งอยู่ท่ามกลางอัศวินในหอแห่งอาวุธของท่านดยุคด้านในปราสาท ปลอดภัยอยู่ภายในกำแพงเมืองซาวาเรีย ทุกคนต่างมีบาดแผลและบอบช้ำจากการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดพวกนั้น แบรนด์ทเพื่อนของเขานั่งอยู่ด้านข้าง ยกมือกุมศีรษะเหมือนกับอีกหลายคน อารมณ์ภายในหอแห่งอาวุธเต็มไปด้วยความหม่นหมอง
อีเร็คเองก็รู้สึกเช่นนั้น กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายปวดร้าวจากการต่อสู้กับคนของลอร์ดคนนั้น และจากสัตว์ประหลาดพวกนั้นอีก เป็นช่วงเวลาที่สาหัสที่สุดช่วงหนึ่งที่เขาจำได้ ท่านดยุคสูญเสียทหารไปมากพอดู เมื่ออีเร็คใคร่ครวญดูเขาก็รู้ว่าหากไม่ใช่เพราะอลิสแตร์ เขา แบรนด์ทและคนอื่น ๆ ก็คงจะตายไปแล้ว
อีเร็ครู้สึกขอบใจนางอย่างมาก และยิ่งไปกว่านั้นยิ่งรักนางมากขึ้นอีก นางยังทำให้เขาลุ่มหลงมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้มาตลอดว่านางเป็นคนพิเศษและมีอำนาจด้วยซ้ำ เหตุการณ์ในวันนี้ได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้ว อีเร็ครุ่มร้อนด้วยความปรารถนาใคร่รู้มากขึ้นว่านางเป็นใคร มีความลับใดเกี่ยวกับเชื้อสายของนาง แต่เขาได้สัญญาแล้วว่าจะไม่ถาม ซึ่งเขาก็รักษาสัญญาเสมอ
อีเร็คแทบจะทนรอให้การประชุมนี้เสร็จสิ้นไม่ไหว เขาอยากจะพบนางอีกครั้ง
อัศวินของท่านดยุคนั่งอยู่ที่นี่มาหลายชั่วโมงแล้ว พักเอาแรงและพยายามหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างถกเถียงกันว่าควรทำอย่างไรต่อไป โล่พลังสลายไปแล้ว อีเร็คยังคงพยายามคิดถึงผลที่จะตามมา มันหมายความว่าตอนนี้ซาวาเรียตกเป็นเป้าโจมตี และยิ่งเลวร้ายมากขึ้นเมื่อพลนำสารต่างนำข่าวการบุกโจมตีของแอนโดรนิคัสมาไม่ขาดสาย ทั้งข่าวสิ่งที่เกิดขึ้นที่ราชสำนัก และที่ซิเลเซีย อีเร็ครู้สึกหดหู่ เขาอยากจะอยู่กับพี่น้องกองรบเงิน เพื่อร่วมกันปกป้องบ้านเมือง แต่เขาอยู่ที่ซาวาเรีย ที่ซึ่งโชคชะตาพาเขามา และที่นี่ก็ต้องการเขาด้วย เมืองของท่านดยุคและประชาชนที่นี่เป็นจุดยุทธศาสตร์ในอาณาจักรแม็คกิล และต้องการการป้องกันเช่นกัน
แต่มีรายงานใหม่หลั่งไหลมาว่าแอนโดรนิคัสส่งกองทหารกองหนึ่งมาที่นี่ เพื่อโจมตีซาวาเรีย อีเร็ครู้ว่าในไม่ช้ากองทัพนับล้านของแอนโดรนิคัสจะแผ่ขยายไปทั่วทุกมุมของอาณาจักรวงแหวน และเมื่อเสร็จเรื่องแล้ว แอนโดรนิคัสจะไม่เหลือสิ่งใดไว้ อีเร็คเคยได้ยินเรื่องราวการพิชิตของแอนโดรนิคัสมาตลอดชีวิต เขารู้ว่าบุรุษผู้นี้โหดเหี้ยมอย่างไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน หากว่ากันด้วยจำนวนแล้ว ทหารเพียงไม่กี่ร้อยคนของท่านดยุคคงจะไม่มีทางยืนหยัดต้านทานกองทัพของแอนโดรนิคัสได้ ซาวาเรียเป็นเมืองที่ถึงฆาตแล้ว
“ข้าว่าเราควรจะยอมแพ้” ที่ปรึกษาคนหนึ่งของท่านดยุคบอก นักรบชราผู้นั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตัวยาว
“เรามีทางเลือกอะไรเล่า?” เขากล่าวต่อ “พวกเราแค่ไม่กี่ร้อยคนต้องรับมือกับพวกมันนับล้าน”
“แต่เราอาจจะป้องกันได้ อย่างน้อยที่สุดก็รักษาเมืองไว้” อัศวินอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“แต่จะนานแค่ไหนเล่า?” อีกคนถามขึ้น
“นานพอที่ราชาแม็คกิลจะส่งกำลังมาช่วย หากเราต้านไว้ได้นานพอ”
“แม็คกิลสิ้นพระชนม์แล้ว” อัศวินอีกคนตอบ “ไม่มีใครมาช่วยเราหรอก”
“แต่ธิดาของพระองค์ยังอยู่” อีกคนโต้ขึ้น “ทหารของพระองค์ด้วย พวกเขาจะไม่ทิ้งพวกเราไว้ที่นี่!”
“พวกเขาเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว!” ทหารอีกคนประท้วง
ทุกคนต่างพึมพำกันด้วยความกระวนกระวายใจ ทุ่มเถียงกัน ตะโกนคุยกันไปมารอบวง
อีเร็คนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ด้วยความรู้สึกหม่นหมอง พลนำสารมาถึงเมื่อหลายชั่วโมงก่อน และนำข่าวร้ายเกี่ยวกับการบุกของแอนโดรนิคัสมา สำหรับอีเร็คแล้ว เขาเพิ่งได้รู้ข่าวร้ายยิ่งกว่านั้น ราชาแม็คกิลถูกลอบปลงพระชนม์ อีเร็คไปไกลจากราชสำนักนานมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับข่าวนี้ เมื่อได้รู้ข่าว เขารู้สึกเหมือนถูกมีดแทงเข้าที่หัวใจ เขารักราชาแม็คกิลดดุจบิดา และความรู้สึกสูญเสียนี้ทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าจนเกินจะบรรยาย
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เมื่อท่านดยุคกระแอม และสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เขา
“เราสามารถปกป้องเมืองของเราจากการโจมตี” ท่านดยุคบอกช้า ๆ “ด้วยฝีมือของพวกเราและกำแพงเมืองอันแข็งแกร่ง พวกเราสามารถต้านกองทัพที่ใหญ่กว่าเราห้าเท่าได้ อาจจะถึงสิบเท่าด้วยซ้ำ และเรามีเสบียงพอที่จะอยู่ได้หลายอาทิตย์ หากรับมือกับกองทัพทั่วไป พวกเราก็อาจจะชนะได้”
เขาถอนหายใจ
“แต่พวกจักรวรรดิไม่ใช่กองทัพทั่วไป” เขากล่าวต่อ “พวกเราไม่สามารถรับมือกองทหารนับล้านได้ มันเปล่าประโยชน์”
เขาหยุด
“แต่การยอมแพ้ก็เช่นกัน พวกเราต่างรู้ดีว่าแอนโดรนิคัสทำเช่นไรกับคนที่มันจับได้ สำหรับข้าแล้วอย่างไรพวกเราก็ต้องตายอยู่ดี คำถามคือเราจะยืนตายบนสองเท้านี้หรือนอนตาย สำหรับข้า ขอยืนหยัดสู้จนตัวตาย!”
เกิดเสียงโห่ร้องอย่างเห็นด้วยขึ้นทั่วห้อง อีเร็คเองก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” ท่านดยุคกล่าวต่อ “พวกเราจะปกป้องซาวาเรีย จะไม่ยอมแพ้ พวกเราอาจจะต้องตาย แต่เราจะตายด้วยกัน”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เมื่อต่างหันไปพยักหน้าให้แก่กันอย่างเคร่งเครียด ดูเหมือนทุกคนกำลังพยายามหาคำตอบอื่น
“มีอีกทางหนึ่ง” อีเร็คบอกเสียงดังในที่สุด
เขารู้สึกว่าทุกคนจับจ้องมองมาที่เขา
ท่านดยุคพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ
“เราสามารถโจมตีได้” อีเร็คกล่าว
“โจมตีหรือ?” ทหารหลายคนตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ “พวกเรามีกันแค่ไม่กี่ร้อยคน จะโจมตีทหารนับล้านคนได้อย่างไร? อีเร็ค ข้ารู้ว่าท่านกล้าหาญ แต่นี่ท่านเป็นบ้าหรืออย่างไร?”
อีเร็คส่ายศีรษะอย่างจริงจังที่สุด
“สิ่งที่ท่านไม่ได้พิจารณาคือทหารของแอนโดรนิคัสไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตี พวกเราได้เปรียบในเรื่องของการไม่ทันตั้งตัว เช่นที่ท่านกล่าว การนั่งอยู่ที่นี่ คอยตั้งรับ พวกเราก็ต้องตายแน่ แต่หากเราโจมตี เราจะสามารถจัดการพวกมันได้เป็นจำนวนมาก ที่สำคัญที่สุด หากเราโจมตีอย่างถูกวิธี และถูกที่ เราอาจจะทำได้มากกว่าการต้านพวกมันไว้ เราอาจจะชนะก็ได้”
“ชนะหรือ?!” ทุกคนร้องออกมา พลางมองอีเร็คด้วยความงุนงงอย่างเต็มที่
“ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ท่านดยุคถาม
“แอนโดรนิคัสคงจะคิดว่าพวกเรารออยู่ที่นี่ เตรียมป้องกันเมืองของเรา” อีเร็คอธิบาย “ทหารของมันคงไม่คาดคิดว่าพวกเราจะตั้งมั่นอยู่ที่ช่องแคบตรงไหนสักแห่งนอกประตูเมือง ภายในเมืองนี้ พวกเราได้เปรียบจากความแข็งแกร่งของกำแพงเมือง แต่ข้างนอกนั่น พวกเราได้เปรียบจากการที่พวกมันไม่ทันตั้งตัว และความประหลาดใจนั้นดีกว่าพละกำลังอย่างมาก หากเรายึดทำเลช่องแคบตามธรรมชาติแห่งหนึ่ง เราจะสามารถบีบพวกมันเข้ามาที่จุดเดียว และสามารถโจมตีได้จากตรงนั้น ข้าหมายถึงหุบเขาตะวันออก”
“หุบเขาตะวันออกหรือ?” ทหารคนหนึ่งถามขึ้น
อีเร็คพยักหน้า
“มันเป็นช่องแคบลึกที่อยู่ระหว่างหน้าผาสองด้าน เป็นทางเดียวที่จะผ่านภูเขาโควาเนีย ห่างจากที่นี่ระยะขี่ม้าหนึ่งวัน หากทหารของแอนโดรนิคัสมาหาพวกเรา เส้นทางตัดตรงที่สุดก็จะต้องผ่านหุบเขาตะวันออกนี้ ไม่เช่นนั้นพวกมันจะต้องปีนข้ามภูเขามา ถนนจากภาคเหนือแคบและเละเทะเกินไปในช่วงเวลานี้ของปี พวกมันจะต้องเสียเวลาหลายอาทิตย์ และจากภาคใต้พวกมันจะต้องฝ่าผ่านแม่น้ำฟยอร์ดมา
ท่านดยุคมองอีเร็คอย่างชื่นชม และลูบเคราพลางครุ่นคิด
"เจ้าอาจจะพูดถูก แอนโดรนิคัสอาจจะนำทหารผ่านมาทางหุบเขาตะวันออก สำหรับกองทัพอื่น มันอาจจะเป็นการกระทำที่อหังการมาก แต่สำหรับแอนโดรนิคัสกับกองทหารนับล้านคน เขาอาจจะแค่ทำมันง่าย ๆ"
อีเร็คพยักหน้า