“ข้ายังเป็นราชาอยู่” ราชากาเร็ธตะโกน “แล้วเจ้าก็เป็นประชาชนของข้า เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่ง!”
คนเป็นบิดาทำหน้าบึ้ง
“ถ้าเจ้าเป็นราชา แล้วไหนล่ะกองทัพของเจ้า?” เขาถาม “และหากเจ้าเป็นราชา เหตุใดถึงมาใช้พระแสงนั่นจับตัวเด็กหญิงไร้เดียงสาเป็นตัวประกันเล่า? บางทีนั่นอาจจะเป็นพระแสงเล่มเดียวกับที่เจ้าใช้สังหารบิดาของตัวเองก็เป็นได้?” เขาเย้ยหยัน “ข้าได้ยินได้ฟังข่าวลือมาบ้าง”
“เจ้าสักแต่มีปาก” ราชากาเร็ธตรัส “พล่ามไปเรื่อย ๆ ข้าจะได้ฆ่าลูกสาวเจ้าเสีย”
ผู้เป็นบิดากลืนน้ำลาย ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว ก่อนจะหุบปากเงียบ
“เจ้าต้องการอะไรจากพวกเรา?” ผู้เป็นมารดาร้องถามขึ้น
“อาหาร” ราชากาเร็ธตรัส “และที่พัก หากพวกเจ้าบอกให้พวกทหารรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ ข้าสัญญาเลยว่าจะฆ่านางเสีย อย่าตุกติก เข้าใจไหม? หากเจ้ายอมให้ข้าอยู่ นางก็จะรอด ข้าจะนอนค้างที่นี่ เจ้า ซาร์คา เอาจานเนื้อมาให้ข้า ส่วนเจ้าเติมเชื้อไฟ แล้วไปหาเสื้อคลุมมาคลุมไหล่ให้ข้า ไปช้า ๆ นะ” พระองค์ทรงเตือน
ราชากาเร็ธทรงมองดูคนบิดาพยักหน้าให้คนที่เป็นมารดา ซาร์คาหยิบเนื้อคืนใส่จาน ขณะที่มารดาเดินเข้ามาใกล้พร้อมด้วยเสื้อคลุมตัวหนาและคลุมให้ที่พระอังสา ราชากาเร็ธยังทรงสั่นสะท้าน พระองค์ค่อย ๆ ถอยไปหาเตาผิงช้า ๆ เปลวไฟที่ปะทุอยู่ด้านหลังให้ความอบอุ่น ขณะที่พระองค์ประทับนั่งลงบนพื้นข้างเตาผิง พลางจับตัวลาร์คาที่ยังคงร้องไห้ไว้แน่น ซาร์คาเดินเข้ามาพร้อมกับจานอาหาร
“วางลงบนพื้นข้างข้า!” ราชากาเร็ธตรัสสั่ง “ช้า ๆ”
ซาร์คานิ่วหน้าทำตาม พลางมองดูน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะกระแทกจานลงบนพื้นข้างพระองค์
กลิ่นอาหารดึงดูดราชากาเร็ธ พระองค์ทรงใช้พระหัตถ์ข้างที่ว่างหยิบเนื้อชิ้นใหญ่ อีกข้างยังถือพระแสงมีดสั้นจ่อที่ลำคอของลาร์คา พระองค์ทรงเคี้ยว พลางหลับพระเนตร เอร็ดอร่อยกับทุกคำ พระองค์ทรงเคี้ยวเร็วจนกลืนไม่ทัน ชิ้นเนื้อห้อยจากพระโอษฐ์
“เอาไวน์มา!” พระองค์ตะโกนสั่ง
คนที่เป็นมารดาส่งถุงไวน์ให้พระองค์ ซึ่งราชากาเร็ธทรงบีบมันใส่พระโอษฐ์ที่มีอาหารเต็ม เพื่อไล่อาหารลงพระศอไป พระองค์ทรงหายพระทัยลึก เคี้ยวและดื่ม เริ่มรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“ตอนนี้ก็ปล่อยนางได้แล้ว!” ผู้เป็นบิดาบอก
“ไม่มีทาง” ราชากาเร็ธตรัส “ข้าจะนอนที่นี่ โดยกอดนางไว้แบบนี้ นางจะปลอดภัย ตราบเท่าที่ข้าปลอดภัย เจ้าอยากจะเป็นวีรบุรุษไหมล่ะ? หรือเจ้าอยากให้ลูกสาวมีชีวิต?”
ทั้งครอบครัวหันมองหน้ากัน ลังเลและพูดไม่ออก
“ข้าขอถามท่านอย่างหนึ่ง?” ซาร์คาเอ่ยถาม “หากท่านเป็นราชาที่ดี ทำไมถึงทำกับประชาชนของท่านแบบนี้?”
ราชากาเร็ธทอดพระเนตรมองนางด้วยความสงสัย ก่อนจะเอนองค์แล้วทรงพระสรวลออกมา
“ใครบอกกันเล่าว่าข้าเป็นราชาที่ดี?”
บทที่ ห้า
ราชินีเกว็นโดลีนทรงลืมพระเนตรขึ้น รู้สึกว่าโลกเคลื่อนที่อยู่รอบพระนาง ทรงพยายามนึกว่ากำลังอยู่ที่ใด พระนางทรงเห็นประตูหินโค้งสีแดงบานใหญ่ของซิเลเซียเคลื่อนผ่านไป ทรงเห็นทหารจักรวรรดิกำลังมองดูพระนางด้วยความประหลาดใจ ราชินีทรงเห็นสเตฟเฟนเดินอยู่ข้าง ๆ และเห็นท้องฟ้าขยับเคลื่อนที่ขึ้นลง พระนางทรงรู้แล้วว่ากำลังถูกอุ้มอยู่ ทรงอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง
พระนางทรงยื่นศอขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เป็นประกายกล้าของอาร์กอน ราชินีเกว็นโดลีนทรงรู้แล้วว่าอาร์กอนกำลังอุ้มพระนางอยู่ และมีสเตฟเฟนเดินอยู่ด้านข้าง พวกเขาทั้งสามกำลังเดินผ่านประตูเมืองซิเลเซีย ผ่านทหารจักรวรรดิหลายพันคนที่แหวกเปิดทางให้พวกเขา แล้วยืนมองนิ่ง มีแสงสีขาวเรืองรองล้อมทั้งสามไว้ ราชินีเกว็นโดลีนทรงรู้สึกถึงพลังงานแรงกล้าที่ช่วยปกป้องอยู่ในอ้อมแขนของอาร์กอน พระนางทรงรู้ว่าเขาร่ายมนตร์บางอย่างเพื่อกันทหารพวกนั้นให้อยู่ห่าง
ราชินีเกว็นทรงรู้สึกสบาย และปลอดภัยในอ้อมแขนของอาร์กอน กล้ามเนื้อทุกมัดในพระวรกายปวดร้าว พระนางทรงอ่อนล้า และทรงไม่รู้ว่าหากลองเดินจะสามารถเดินได้หรือไม่ ทรงกระพริบพระเนตรขณะที่ทุกคนเดินไป พระนางทรงเห็นโลกเคลื่อนผ่านไปส่วนเล็กส่วนน้อย ทรงเห็นกำแพงพังทลาย เชิงเทินถล่ม บ้านเรือนถูกเผา ซากปรักหักพัง พระนางทรงเห็นว่าทุกคนกำลังเดินผ่านลาน และไปถึงประตูที่อยู่ไกลสุด ที่ขอบเหวของหุบเขาใหญ่ ทหารจักรวรรดิเปิดทางให้พวกเขาผ่านประตูนี้เข้าไปด้วย
ทุกคนมาถึงขอบเหว บริเวณลานที่เต็มไปด้วยแท่งเหล็กแหลม และเมื่ออาร์กอนเดินมาถึง มันก็เคลื่อนต่ำลง พาพวกเขากลับลงไปยังเขตเมืองต่ำของซิเลเซีย
เมื่อทุกคนเข้าไปในเขตเมืองต่ำ ราชินีเกว็นโดลีนทรงเห็นใบหน้ามากมายที่แสดงความกังวล ใบหน้าใจดีของชาวซิเลเซียกำลังมองดูพระนางผ่านพวกเขาไปเหมือนขบวนแห่ ทุกคนมองมาด้วยความประหลาดใจและเป็นห่วง ขณะที่พระนางถูกพาลงไปยังจัตุรัสกลางเมือง
เมื่อไปถึง ประชาชนหลายร้อยคนห้อมล้อมพวกเขาอยู่ที่นั่น ราชินีทรงเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เจ้าชายเคนดริค สร็อก เจ้าชายก็อดฟรีย์ บรอม คอล์ค แอ็ทมี ทหารกองรบเงินและกองยุวชนที่พระนางทรงจำได้ พวกเขาล้อมกันอยู่รอบ ๆ สีหน้าแสดงความเสียใจฉายอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้า ขณะที่สายหมอกม้วนตัวมาจากหุบเขาใหญ่ และสายลมเย็นพัดมาปะทะพระนาง ราชินีทรงหลับพระเนตร ทรงอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างนี้หายไป พระนางทรงรู้สึกราวกับตัวเองเป็นของที่นำมาแสดง รู้สึกต้อยต่ำและอับอาย และพระนางทรงรู้สึกว่าได้ทำให้พวกเขาผิดหวัง
พวกเขายังเดินกันต่อไป ผ่านผู้คนเหล่านี้ไปยังตรอกแคบ ๆ ของเขตเมืองต่ำ ผ่านประตูโค้งอีกแห่ง และในที่สุดก็ไปถึงปราสาทเล็ก ๆ ของเขตเมืองต่ำ ราชินีเกว็นทรงสะลืมสะลือเมื่อพวกเขาเข้าไปในปราสาทสีแดงงดงาม ขึ้นบันไดและเดินไปตามโถงทางเดินยาว ก่อนจะผ่านประตูโค้งอีกแห่ง ในที่สุดก็ไปถึงประตูบานเล็กที่เปิดออกให้พวกเขาเข้าไปด้านใน
ภายในห้องมีแสงสลัว มันเป็นห้องบรรทมขนาดใหญ่ มีเตียงสี่เสาแบบโบราณตั้งอยู่ตรงกลาง เสียงไฟปะทุอยู่ในเตาผิงหินอ่อนที่อยู่ไม่ห่าง นางข้าหลวงหลายคนยืนรออยู่ในห้อง ราชินีเกว็นโดลีนทรงรู้สึกว่าอาร์กอนพาพระนางไปที่พระแท่นบรรทม แล้ววางลงอย่างทนุถนอม ก่อนที่คนมากมายจะห้อมล้อมเข้ามามองดูพระนางอย่างเป็นห่วง
อาร์กอนถอยห่างไป เขาก้าวถอยหลังแล้วหายไปท่ามกลางผู้คน ราชินีทรงมองหาเขา พระนางกระพริบพระเนตรหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบเขาอีก เขาจากไปแล้ว พลังงานที่ปกป้องก็หายไปด้วย มันโอบล้อมพระนางไว้ราวกับโล่ ราชินีเกว็นทรงรู้สึกหนาวและขาดผู้คุ้มครอง เมื่อไม่มีเขาอยู่ใกล้
ราชินีเกว็นทรงเลียพระโอษฐ์ที่แห้งแตก ครู่ต่อมาพระนางทรงรู้สึกว่ามีคนยกพระเศียรขึ้น แล้วสอดพระเขนยเข้ามาให้ มีผู้นำเหยือกน้ำมาจ่อที่พระโอษฐ์ พระนางทรงดื่มไม่หยุด และรู้ตัวว่าทรงกระหายเพียงใด เมื่อทรงเงยพระพักตร์ขึ้นก็เห็นสตรีนางหนึ่งซึ่งพระนางทรงรู้จักดี
อิลเลพรา หมอหลวง นางกำลังมองลงมา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนโยนแสดงความเป็นห่วง นางป้อนน้ำ แล้วนำผ้าอุ่น ๆ มาเช็ดพระนลาฏ ปัดพระเกศาให้พ้นจากพระพักตร์ แล้ววางฝ่ามือลงที่พระนลาฏ ราชินีเกว็นทรงรู้สึกถึงพลังเยียวยาแผ่ซ่านมา พระนางรู้สึกว่าพระเนตรเริ่มหนักขึ้น และในไม่ช้าก็ทรงหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว
*
ราชินีเกว็นโดลีนทรงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด เมื่อพระนางทรงลืมพระเนตรขึ้นอีกครั้ง พระนางยังคงอ่อนล้าและสับสน ในความฝันพระนางได้ยินเสียงหนึ่ง และตอนนี้ก็ทรงได้ยินมันอีกครั้ง
“เกว็นโดลีน” เสียงนั้นดังขึ้น พระนางได้ยินมันก้องอยู่ในพระหทัย และสงสัยว่าเขาเรียกพระนางมาแล้วกี่ครั้ง
ราชินีทรงลืมพระเนตรขึ้นมองและเห็นเจ้าชายเคนดริคกำลังมองดูพระนาง มีเจ้าชายก็อดฟรีย์ประทับอยู่ด้านข้าง พร้อมด้วยสร็อก บรอม คอล์ค และคนอื่น ๆ สเตฟเฟนยืนอยู่อีกข้าง พระนางไม่ชอบสีหน้าของพวกเขา ทุกคนมองดูพระนางราวกับเป็นสิ่งที่น่าเวทนา ราวกับพระนางเพิ่งฟื้นจากความตาย
“น้องข้า” เจ้าชายเคนดริคตรัสพลางแย้มสรวล พระนางทรงรู้สึกถึงความกังวลในน้ำเสียงของเชษฐา “บอกพวกเราว่าเกิดอะไรขึ้น”
ราชินีเกว็นส่ายพระเศียร ทรงอ่อนล้าเกินกว่าจะเล่าสิ่งใด
“แอนโดนิคัส” พระนางตรัส พระสุรเสียงแหบพร่าเปล่งออกมาราวกับเสียงกระซิบ ราชินีทรงกระแอม “ข้าพยายาม…ที่จะยอมศิโรราบ…เพื่อบ้านเมือง…ข้าไว้ใจมัน ช่างโง่นัก…”
พระนางส่ายพระเศียรอีกหลายครั้ง น้ำพระเนตรหยาดลงมาตามพระปราง
“ไม่หรอก เจ้าเป็นผู้มีเกียรติ” เจ้าชายเคนดริคตรัสแก้ พลางกุมพระหัตถ์พระนางไว้ “เจ้าเป็นผู้ที่กล้าหาญที่สุดในบรรดาพวกเรา”
“เจ้าทำสิ่งที่ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ควรจะทำ” เจ้าชายก็อดฟรีย์ตรัส พลางก้าวมาหา
ราชินีเกว็นส่ายพระพักตร์
“มันหลอกข้า…” ราชินีเกว็นโดลีนตรัส “…และทำร้ายข้า มันให้แม็คคลาวด์ทำร้ายข้า”
ราชินีเกว็นทรงอดกลั้นไม่ไหว พระนางเริ่มกรรแสงขณะที่ตรัสเล่า ทรงรู้ดีกว่าไม่ใช่สิ่งที่ผู้นำควรจะทำ แต่พระนางทรงไม่อาจห้ามตัวเองได้
เจ้าชายเคนดริคทรงจับพระหัตถ์ขนิษฐาแน่นขึ้น
“พวกมันจะฆ่าข้า…” พระนางตรัสต่อ “…แต่สเตฟเฟนมาช่วยข้าไว้…”
ทุกคนหันไปมองดูสเตฟเฟนด้วยความนับถือ เขายืนก้มศีรษะอยู่ข้างพระนางด้วยความจงรักภักดี
“สิ่งที่ข้าได้ทำลงไปนั่นช่างเล็กน้อยและไม่ทันกาล” เขาบอกอย่างถ่อมตัว “ข้าเพียงคนเดียวต่อกรกับคนมากมาย”
“ถึงกระนั้น เจ้าก็ได้ช่วยน้องสาวของข้าไว้ และพวกเราจะเป็นหนี้เจ้าตลอดไป” เจ้าชายเคนดริคตรัส
สเตฟเฟนส่ายหน้า
“ข้าเป็นหนี้พระนางมากมายกว่านั้น” เขาตอบ
ราชินีเกว็นทรงกรรแสง
“อาร์กอนมาช่วยเราทั้งคู่ไว้” พระนางตรัสสรุป
เจ้าชายเคนดริคพระพักตร์หมองลง
“พวกเราจะแก้แค้นให้เจ้า” พระองค์ตรัส
“ข้าไม่ได้ห่วงตัวเอง” ราชินีตรัส “แต่เป็นห่วงเมือง…ประชาชน…ซิเลเซีย…แอนโดรนิคัส…มันจะโจมตี…”
เจ้าชายก็อดฟรีย์ทรงตบพระหัตถ์พระนางเบา ๆ
“ตอนนี้เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” พระองค์ตรัสพลางก้าวเข้ามาใกล้ “พักผ่อนเถิด ให้พวกเราหารือกันเรื่องนี้เอง ตอนนี้เจ้าปลอดภัยอยู่ที่นี่แล้ว”
ราชินีเกว็นทรงรู้สึกว่าพระเนตรปิดลง พระนางทรงไม่รู้ว่ากำลังตื่นอยู่หรือเป็นความฝัน