Er kwamen meer pijlen. Ze ketsten van de omliggende stenen gebouwen af of boorden zich in klei en pleisterwerk. Mensen sprongen opzij om het galopperende paard te ontwijken en Royce deed zijn best om een botsing te voorkomen. Hij rukte aan de teugels terwijl de hoeven van het dier over de kasseien kletterden.
Meer paardenhoeven sloten zich bij het staccato koor aan toen er ruiters op uit werden gestuurd om Royce te grijpen. Sommigen waren misschien ridders, maar de meesten leken gewapende sergeanten die het werk van hun meerderen deden terwijl de adel vanaf een veilige afstand toekeek.
“Achter hem aan!” schreeuwde iemand. “Dood de moordenaar!”
Royce wist dat hij niet kon hopen op een vreedzame oplossing als ze hem inhaalden. Op moord stond de doodstraf en hij had hun hertog voor hun ogen afgeslacht. Ze zouden niet opgeven tot ze hem te pakken hadden, of tot ze zeker wisten dat ze hem niet meer zouden vinden.
Het enige dat hij nu kon doen was hen voorblijven, op zijn gestolen paard vertrouwen en zijn best doen om niet te vallen. Royce klemde het kristallen zwaard stevig in zijn hand en liet zijn grip op het wapen geen seconde verslappen.
Een ruiter kwam in de buurt, zijn speer geheven. Royce sloeg de punt van het wapen af en haalde uit naar de man. Zijn achtervolger viel van zijn paard en Royce bleef doorrijden.
Er zaten meer ruiters achter hem aan, veel meer. Zelfs met al zijn kracht en vaardigheden betwijfelde Royce dat hij het tegen zoveel mannen tegelijk kon opnemen. Dus in plaats daarvan vluchtte hij op zijn gestolen paard terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij in vredesnaam weg moest komen.
Hij vluchtte de stad uit. Het fort achter hem werd steeds kleiner terwijl zijn paard over het open platteland denderde en zijn weg zocht tussen de richels en groeven van de landbouwgronden. Er liepen kleine beekjes tussen en Royce reed naar waar ze het smalst waren, zodat zijn paard erover heen kon springen in plaats van dat hij erdoorheen moest waden. Elke verkeerde stap zou zorgen dat zijn achtervolgers een stap dichterbij kwamen.
Hij reed naar de muur die de boerderijen omgaf en zijn paard sprong over de stenen muur heen zonder hem aan te raken. Toen Royce een blik over zijn schouder wierp zag hij een van de achtervolgende paarden de muur raken en vallen, waardoor het dier een ander paard met zich mee trok. Het was niet genoeg.
Een van de andere ruiters kwam naast Royce rijden en slingerde zichzelf naar hem toe, alsof hij hoopte dat hij Royce zo uit het zadel kon duwen. Royce klampte zich verwoed aan zijn paard vast en wist zichzelf met pure kracht in het zadel te houden terwijl hij naar de soldaat uithaalde met zijn elleboog en hoofd. Hij ving een glimp op van een dolk toen de man op het punt stond om hem van achteren neer te steken. Royce draaide zich met een ruk om in het zadel en gaf de man een harde duw.
De soldaat tuimelde van zijn galopperende paard en bleef bewegingsloos op de grond liggen. Royce spoorde zijn paard weer aan, maar de afstand tussen hem en zijn achtervolgers was nu verkleind.
Royce wist dat hij de mannen die achter hem aan zaten nooit te snel af zou zijn. Ze waren vastberaden en hij kon niet weten of zijn paard het langer vol zou houden dan hun paarden. En zelfs als dat het geval was, dan was het slechts een kwestie van tijd voordat een pijl het dier zou verwonden en het niet meer verder kon rennen.
Hij moest iets bedenken.
Voor zich zag hij een kloof waar een smalle brug overheen liep. Royce negeerde de brug en reed naar een plek waar een stevige boom over de kloof was gevallen. Als kind hadden hij en zijn broers er te voet overheen gerend, naar het bos dat erachter lag. Royce had geen idee of zijn paard dat ook zou kunnen.
Maar het was zijn beste kans, dus hij stuurde het dier in de richting van de boomstam en dreef hem erop zonder te vertragen. Royce voelde een van de hoeven wegglijden en even hield hij zijn adem in. Maar hij slaagde erin om het dier weer op het half weggerotte hout te krijgen.
Terwijl Royce weer op vaste grond kwam, zeilden er meer pijlen voorbij. Royce draaide zich om en zag de paarden van zijn achtervolgers weigeren bij het vooruitzicht dat ze de boomstam over moesten. Royce hakte met het kristallen zwaard op de boomstam in en voelde hem meegeven. De boomstam viel in de rivier.
“Dat zal ze niet lang tegenhouden,” fluisterde Royce tegen zijn paard. Hij dreef het dier weer aan terwijl de mannen aan de andere kant van de kloof hun paarden richting de brug stuurden.
Het zou hem hoogstens een minuut of twee tijdwinst geven. Royce wist dat hij die tijd hard nodig had als hij wilde ontsnappen. Tegelijkertijd wist hij dat hij níét zomaar kon vluchten. Met vluchten kon hij niets bereiken. Met vluchten kon hij niets veránderen.
Hij reed op volle snelheid richting de bossen en probeerde na te denken terwijl hij onder de lage takken door dook, in een poging uit het zicht te komen. Het was stil in het bos, met uitzondering van de geluiden van kleine dieren en fluitende vogels, het stromen van water en het geritsel van bladeren. Een eindje verderop hoorde hij een boswachter op een tinnen fluit spelen. Royce hoopte dat hij de soldaten niet naar hem zou leiden. Hij wilde niemand anders in de problemen brengen.
Die gedachte deed hem halthouden tussen de bomen. De mannen die achter hem aan zaten zouden hem naar zijn dorp volgen als hij daarheen vluchtte. Maar als hij het niet deed, zou Royce misschien nooit steun vinden. Bovendien zouden de mannen van de hertog hoe dan ook naar zijn dorp kunnen rijden, vastberaden om iedereen te straffen die een band had met de jongen die hem vermoord had.
Hij moest een manier bedenken om de mannen van de hertog af te leiden en tijd te winnen voor alles dat hij moest doen.
Royce hoorde de fluit weer en hij stuurde zijn paard tussen de bomen door, in de richting van het geluid. Royce reed zo snel als hij kon. Hij was zich er heel goed van bewust hoe weinig tijd hij had gewonnen met het vernietigen van de boomstambrug en hij had het gevoel dat hij elke seconde nodig had.
Minder dan een minuut later kwam hij het eerste varken tegen, scharrelend op zoek naar fruit of paddenstoelen of iets anders. Het dier zou bijna tot aan Royce’ middel zijn gekomen als hij niet op een paard had gezeten en scharrelde rustig rond, schijnbaar onaangedaan door zijn aanwezigheid.
Hij zag meer varkens tussen de bomen, snuffelend op zoek naar eten, voorzien van de merktekens van een aantal boerderijen. De fluitmuziek kwam van dichtbij. Toen Royce tussen een groepje elzen doorkeek, zag hij een jonge man op de stronk van een omgevallen eik zitten.
“Hallo daar,” riep de jonge man toen hij Royce zag, zwaaiend met de hand waarmee hij de fluit vasthield. “Niet te hard rijden hier. De varkens zijn meegaand, maar als je ze bang maakt zijn ze groot genoeg om dat paard van je te laten struikelen.”
“Er komen mannen deze kant op,” zei Royce, die vermoedde dat hij het beste direct kon zijn. Een jonge man als hij zou het niet waarderen als iemand hem probeerde te misleiden. “Mannen die me dood willen of gevangen willen nemen.”
De varkenshoeder keek een beetje ongerust bij die woorden. “En wat heeft dat met mij te maken?” vroeg hij. “Ik laat hier gewoon mijn varkens grazen.”
“Denk je dat die mannen dat iets kan schelen?” vroeg Royce. Elke boer wist hoe de mannen van de hertog konden zijn en hoe gevaarlijk het was om ze in de weg te lopen als ze op jacht waren.
“Nee,” zei de herder. Hij bekeek Royce aandachtig. “Waarom zitten ze dan achter jou aan?”