– Βενιαμίν Φραγκλίνος
Ο Νώε ήταν καλός άνθρωπος, αλλά φταίει γιατί μου χάλασε τον διαφορετικό τρόπο που είχα για να ξεφεύγω από τη βία στο σπίτι. Μετά από ένα δραματικό περιστατικό ενός παιδιού από την γειτονιά στην πίσω αυλή του σπιτιού μας, πανικοβλήθηκα και δεν ξαναέπαιξα τον Ράμπο σε κάμπινγκ μόνος μου. Από καιρό υποψιαζόμουν ότι ο Νώε είχε κάποια σχέση με την πολιτική του φιάσκου μου: οι λεπτομέρειες από την εκμετάλλευσή του έφεραν αδιάψευστα στοιχεία για την ενοχή του. Έχω διαβάσει διάφορες εκδόσεις της ιστορίας της κιβωτό του Νώε, και όλα κατέληξαν στο ίδιο σημείο: ο Νώε σώθηκε, οι οικογένεια του, και ένα υπόλοιπο από όλα τα ζώα του κόσμου, όταν ο Θεός αποφάσισε να πλημμυρίσει τον κόσμο και να τον καταστρέψει εξαιτίας των κακών πράξεων της ανθρωπότητας. Ως παιδί, βρήκα αυτό το τόσο καταφατικό ότι ο μη επιτηρούμενος Νώε επέλεξε μεταξύ άλλων ζώων, να επιτρέψει επίσης εν πλω: γύπες, αρουραίους, κροκόδειλους, και ιδιαίτερα τη βιβλική πηγή της κατάρρευσης του Αδάμ και της Εύας και το κλουβί του ατελείωτου καλοκαιριού της παιδικής μου ηλικίας – μιλάω για τα φίδια.
Παράλληλα με την ιστορία της κιβωτού του Νώε, ο Μαντέλα ήταν καλός άνθρωπος. Έχει καταστρέψει κάτι τόσο αγαπητό για μένα. Ονειρεύτηκα να περάσω τη χρυσή εποχή μου στην πλουσιότερη και πιο εμπνευσμένη αφρικανική χώρα, Νότια Αφρική ή «ΝΑ», έναν εύλογο τρόπο να απολαμβάνω τη συνταξιοδότησή μου μεταξύ ευημερών μαύρων Αφρικανών. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω την ευθύνη του Μαντέλα στο ξεθωριασμένο όνειρό μου. Τελικά, όταν αφαιρέσαμε το γεγονός ότι πέρασε 27 χρόνια σε εργασιακό στρατόπεδο για τη συμμετοχή του στον αγώνα ενάντια στον Απαρτχάιντ και έπειτα αξιολογούσε κριτικά τη μοναδική θητεία του ως Προέδρου της Νότιας Αφρικής, έγινε ξεκάθαρο.
Θεωρώ τον εαυτό μου μέλος της μικροσκοπικής τολμηρής ομάδας που ταξιδεύει μέσα από άγνωστα εδάφη, και των οποίων οι φωνές θα έπρεπε κατά προτίμηση να ήταν πιο δυνατές πριν από το θάνατο του «Μαντίμπα». Τολμάμε να καταγγείλουμε ότι: «οι συμβιβασμένες διαπραγματεύσεις διαιώνιζαν το Νότο της Αφρικής για το κοινωνικό, το εμπόριο και την ανταλλαγή, καθώς και τα πολιτικά βάσανα;» Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ο Μαντέλα πήρε πολλά για τον εαυτό του, την εταιρεία ANC & Co., και τη μικρή πλούσια λευκή κοινωνία όταν ο Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, έχει κάποια ομοιότητα με τον Θεό και είναι ένας λευκός γέρος ένας υποτονικός ρατσιστής, πιέστηκε για να θέσει τέρμα στο Απαρτχάιντ από τη λευκή νοτιοαφρικανική μεσαία τάξη και τις μεγάλες επιχειρήσεις που εξέφραζαν την δυσαρέσκεια τους κατά τη δεκαετία του 1990.
Έχω υποκύψει στο μάντρα των παππούδων μου ότι οι άνθρωποι πρέπει να κριθούν αποκλειστικά από τις πράξεις τους. Δύο πραγματικά γεγονότα που θέτουν υπό αμφισβήτηση την δύναμη του χαρακτήρα του Μαντέλα. Ο ακώλυτος «Μαντίμπα» πήγε πολύ μακριά για να φιλοξενήσει το ίδρυμα του Απαρτχάιντ χτυπώντας μια συμφωνία με ρατσιστές δικαστές, με μερικούς από τους χειρότερους παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ομάδες των απαγωγέων και των δολοφόνων Αφρικάνερ και αποκλειστικά εκείνοι που χορηγούσαν ολόκληρο το σκληρό σύστημα του Απαρτχάιντ και που έχουν γίνει η νέα προστασία της ελίτ του ουράνιου τόξου. Επισημαίνω τις εταιρείες εξόρυξης και χρηματοδότησης. Και τι πρόκειται να πει κανείς για έναν άνθρωπο που σε συνέντευξή του στον αυστραλιανό δημοσιογράφο, John Pilger, εξέφρασε την πλήρη περιφρόνησή του για τις βίαιες δικτατορίες της Ινδονησίας και για άλλους ανθρώπους που αγωνίστηκαν εξίσου, ο οποίος συνέχισε να δικαιώνει την ανταμοιβή του 1997 του Κρεοπωλείο της Τζακάρτα, ο στρατηγός Σουχάρτο, με το Τάγμα της Καλής Ελπίδας, η οποία είναι η υψηλότερη τιμή της Νοτίου Αφρικής που θα μπορούσε να παραχωρηθεί σε έναν ξένο;
Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC), το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα της Νότιας Αφρικής και οι σύμμαχοί τους έχουν κερδίσει όλες τις προεδρικές εκλογές της Νοτίου Αφρικής από το τέλος του Απαρτχάιντ. Το de facto οικονομικό απαρτχάιντ παραμένει άθικτο. Οι μαύροι της Νότιας Αφρικής παραμένουν φρικιαστικά φτωχοί σε απόλυτους και σχετικούς όρους. Στα μάτια μου, η ΑΜΚ έχει καταχραστεί την εμπιστοσύνη των μαύρων ανθρώπων που είναι ακόμα στριμωγμένοι σε φτωχογειτονιές όπως η Ντιμζαζά και η Αλεξάνδρεια και αυτοί οι βίαιοι δήμοι αρχίζουν να φέρουν το βάρος της ευρείας απογοήτευσης. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι η ANC ήταν καλοί για τους λευκούς. Σε αντάλλαγμα για τη συμπερίληψη μερικών μαύρων χειριστών της ANC στον γοητευτικό κλειστό κύκλο τους (ένα σύστημα που χρησιμεύει για να διοχετεύσει τα χρήματα πίσω στις τσέπες των εύπορων μελών του κόμματος), οι λευκοί στην ΝΑ έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν διακριτικά πίσω από τις τεράστιες οδοφράξεις τον πλούτο που εξορύσσεται και συσσωρεύεται από την απάνθρωπη εκμετάλλευση μαύρων στην ΝΑ κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ. Ένας άλλος τρόπος για να πει κανείς είναι ότι όταν το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ πνίγηκε, οι ηγέτες τους συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε μόνο να φέρουν μαύρους ηγέτες στην επιχείρηση διανομής πλούτου και ευημερίας και η εκρηκτική απληστία αποδυνάμωσε την ικανότητα του Negros και των Ινδών να συνεργαστούν σε γειτονιές και γκέτο.
Κάποτε αναρωτήθηκα πώς η Mandela & Co. σχεδίαζε να οδηγήσει ή να καθοδηγήσει τους μαύρους νοτιοαφρικανούς μακριά από τη φτώχεια; Κάποιος θα έλεγε ότι η ANC όρισε ένα εξαιρετικό σχεδιάγραμμα πλάνου για το σκοπό αυτό, δηλώνοντας ξεκάθαρα σε ένα τμήμα του Σχεδιαγράμματος Ελευθερίας του Κόμματος:
«Ο εθνικός πλούτος της χώρας μας, η κληρονομιά των Νοτιοαφρικανών, θα αποκατασταθεί στον λαό. Ο ορυκτός πλούτος κάτω από το έδαφος, οι τράπεζες και η μονοπωλιακή βιομηχανία μεταφέρονται στην κυριότητα του λαού στο σύνολό τους. Όλες οι άλλες βιομηχανίες και εμπόριο ελέγχονται για να βοηθήσουν την ευημερία του λαού…»
Αυτό το τμήμα του Σχεδιαγράμματος Ελευθερίας της ANC δεν συμφωνεί με τις παραχωρήσεις που έκαναν, όπως οι «ρήτρες λήξης ισχύος» του τέλους του 1992. Αυτό το τμήμα του Σχεδιαγράμματος Ελευθερίας της ANC δεν συμφωνεί με τις παραχωρήσεις που έκαναν, όπως οι ρήτρες λήξης ισχύος του τέλους του 1992. Έχει ανοίξει το δρόμο για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας (η αγαπημένη μέθοδος του δικτάτορα να συνδυάζει τους λύκους και τα αρνιά και να διαχέει τη λαϊκή ζήτηση για αλλαγή) και για τις παράλογες εγγυήσεις εργασίας που προστατεύουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους της απαρτχάιντ.
Αν κάποιος αναρωτηθεί στην εποχή μετά το Απαρτχάιντ, τι συμβαίνει όταν οι φτωχοί μαύροι το παίρνουν πάνω τους και ζητούν ένα επαρκές μερίδιο του πλούτου του έθνους; Η φοβερή αλήθεια είναι ότι η απάντηση ήταν η ίδια όπως ήταν στο πλαίσιο του Απαρτχάιντ: τα πυροβολούν σαν λυσασμένα σκυλιά. Το βίντεο που κυκλοφόρησε από τη Σφαγή των μεταλλωρύχων στη Μαρικάνα το 2013 δεν ήταν διαφορετικό από τη Σφαγή στο Σάπερβιλ το 1960. Μόνο που αυτή τη φορά, οι εικόνες ήταν έγχρωμες και οι έγχρωμοι αστυνομικοί έκαναν την απάνθρωπη δουλειά. Προσθέτοντας στην προσβολή, ο κόσμος ξαφνιάστηκε όταν έμαθε πως διακόσια εβδομήντα ανθρακωρύχοι συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για δολοφονία από το δόγμα του «κοινού σκοπού», το ίδιο δόγμα που χρησιμοποιήθηκε και κακοποιήθηκε κάτω από το Απαρτχάιντ. Λόγω της κατακραυγής των ομάδων παρακολούθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς πίεσης, εξαφανίστηκε η παράξενη κατηγορία και απελευθερώθηκαν όλοι οι φυλακισμένοι ανθρακωρύχοι.