Το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό ήταν αναμφίβολα το σημαντικότερο πλεονέκτημα και η δύναμη της Βρετανίας στον πόλεμο και το εμπόριο. Η άνοδος του Ναπολέοντα στην εξουσία έγινε πραγματική απειλή για τη βρετανική ενδοχώρα, και έτσι οι Βρετανοί επένδυσαν μεγάλο μέρος των οικονομικών τους πόρων στους Ναπολεόντειους Πολέμους. Το Βασιλικό Ναυτικό έπαιξε κρίσιμο ρόλο σε αυτό, μέσω των ναυτικών αποκλεισμών του σε γαλλικά λιμάνια, καθώς επίσης και των περίφημων ναυτικών θριάμβων του. Το 1803, όμως, το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας ανασυστάθηκε, και έγινε Ηνωμένο Βασίλειο, αφού απορρόφησε την Ιρλανδία.
Μετά τους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης, η περίοδος ευμετάβλητης και ασταθούς "ειρήνης" ήταν σύντομη, και κράτησε μόνο από το 1801 μέχρι το 1803 περίπου, όταν ξέσπασαν πάλι συγκρούσεις. Όμως, από το 1803 και έπειτα, η σύγκρουση έγινε πολύ πιο σοβαρή και προχώρησε: έφερε αντιμέτωπες μεταξύ τους ώριμες, σταθερές, και συγκριτικά ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις, δοκιμάζοντας τα όρια του απλού στρατιώτη, αλλά και του στρατηγού.
Ήταν ένας πόλεμος ικανότητας και στρατηγικής, εντυπωσιακών ναυμαχιών γραμμής, και παράτολμων επελάσεων του ιππικού. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ήταν μία από τις τελευταίες συγκρούσεις μίας εποχής που τελείωνε - μία έκρηξη, με την οποία κορυφώθηκε η ξεπερασμένη εποχή της πυρίτιδας. Και οι Βρετανοί ήταν ανένδοτοι στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν υπεροχή.
Ένας βασικός τρόπος για να το πετύχουν αυτό ήταν, φυσικά, τα χρήματα. Για να νικηθεί η δύναμη του Ναπολέοντα, απαιτούνταν σοβαρή χρηματοδότηση, και η δυνατότητα διατήρησης ισορροπίας δυνάμεων επί σειρά ετών.
Για να το επιτύχει αυτό, η Βρετανία στηρίχθηκε στον συνδυασμό των οικονομικών και βιομηχανικών πόρων της, και τη δυνατότητά της να συγκεντρώσει όλους αυτούς τους πόρους για την πολεμική προσπάθεια. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η Γαλλία είχε σχεδόν διπλάσιο πληθυσμό από τη Βρετανία εκείνη την εποχή, με κάπου 30 εκατομμύρια πολίτες, σε σύγκριση με 16 εκατομμύρια του Ηνωμένου Βασιλείου. Παρ' όλα αυτά, οι Βρετανοί κατάφεραν να αντισταθμίσουν αυτόν τον αριθμό, στηριζόμενοι σε κρατικές ενισχύσεις, και καταβάλλοντας χρήματα για αυστριακούς και ρώσους στρατιώτες. Περίπου 1,5 εκατομμύριο λίρες καταβλήθηκαν ως ενίσχυση για κάθε 100.000 ρώσους στρατιώτες στο πεδίο της μάχης.
Με απλά λόγια, η Βρετανία κατάφερε να διατηρήσει την οικονομική της δύναμη, και μία ισχυρή εγχώρια παραγωγή, εστιάζοντας ως επί το πλείστον εκεί όπου χρειαζόταν - κυρίως στον στρατιωτικό τομέα. Ένας τεράστιος όγκος της οικονομικής παραγωγής της πήγαινε στο Βασιλικό Ναυτικό, το σημαντικότερο πλεονέκτημά της. Ο αριθμός μεγάλων "πλοίων γραμμής" διπλασιάστηκε, όπως και ο αριθμός των φρεγατών. Ο αριθμός των ναυτικών επίσης εκτοξεύτηκε - φτάνοντας από περίπου 15.000 σε 133.000 σε διάστημα μόλις οκτώ ετών. Το Βρετανικό Ναυτικό κατέστρεψε για πάντα τα σχέδια του Ναπολέοντα για ναυτική κυριαρχία και εισβολή στη Βρετανία, καθηλώνοντάς τον στην ηπειρωτική Ευρώπη σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Οι ενισχύσεις που αναφέραμε ήταν σημαντική δαπάνη από την πλευρά της Βρετανίας, και χρησιμοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν την Αυστρία και τη Ρωσία, αλλά και στον πόλεμο. Να ένα ενδιαφέρον αντιπροσωπευτικό δείγμα του πώς έμοιαζε ο βρετανικός προϋπολογισμός το 1814, μετά τον πόλεμο - περίπου 98 εκατομμύρια λίρες ήταν το σύνολο του προϋπολογισμού, 10 εκατομμύρια λίρες προορίζονταν για το Βασιλικό Ναυτικό, το ίδιο ποσό για τους συμμάχους της Βρετανίας, 40 εκατομμύρια λίρες απέμεναν για τον στρατό, και 38 εκατομμύρια λίρες ήταν ο τόκος του δημόσιου χρέους - το οποίο κατέληξε να είναι σχεδόν διπλάσιο του συνολικού ΑΕΠ της Βρετανίας, φτάνοντας συνολικά τα 679 εκατομμύρια λίρες. Συνολικά, οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι κόστισαν στην Αγγλία το τεράστιο ποσό των 831 εκατομμυρίων λιρών. Παρ' όλα αυτά, τόσο το ποσό αυτό, όσο και το δημόσιο χρέος, συντηρήθηκαν από χιλιάδες επενδυτές, και βέβαια, από τους φορολογούμενους. Από τους τελευταίους, ένα άτομο - ή μάλλον, μία οικογένεια - ήταν ζωτικής σημασίας για τη χρηματοδότηση της βρετανικής πολεμικής προσπάθειας. Από το 1813 μέχρι το 1815 περίπου, κάποιος Νέιθαν Μάγιερ Ρότσιλντ , ένας πλούσιος εβραίος τραπεζίτης, χρηματοδότησε μόνος του ολόκληρη τη βρετανική πολεμική προσπάθεια, οργανώνοντας την πληρωμή των βρετανικών ενισχύσεων στους συμμάχους της στην Ευρώπη, καθώς επίσης και την αποστολή φορτίων ράβδων πολύτιμων μετάλλων στα στρατεύματα του Δούκα του Ουέλινγκτον στην ηπειρωτική Ευρώπη. Εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος αυτός ήταν μεταξύ των πιο πλούσιων ανθρώπων στη γη, αν όχι ο πιο πλούσιος, και ο πλουσιότερος άνδρας της τραπεζικής δυναστείας των Ρότσιλντ.