На другiм беразе вёска Аржантэль, здавалася, вымерла. Над усiм наваколлем панавалi два ўзгоркi, Аржэмон i Сануа. Шырокая раўнiна, якая распасцiралася да самага Нантэра, была бязлюдная, зусiм бязлюдная, на яе шэрай зямлi вiднелiся адно голыя вiшнi.
Саваж паказаў пальцам на вяршынi ўзгоркаў i цiха шапнуў:
- Там прусакi!
I два сябры застылi, з трывогай пазiраючы на пустэльны абшар.
"Прусакi!" Яны iх нiколi не бачылi, але вось ужо некалькi месяцаў адчувалi, як гэты нябачны i ўсемагутны вораг душыць Парыж, руйнуе Францыю, рабуе, гвалтуе i морыць голадам яе жыхароў. I нейкi нечалавечы, незразумелы жах мяшаўся ў iх з нянавiсцю да гэтага невядомага i непераможнага народа.
Марысо прамармытаў:
- А што, калi мы раптам на iх натрапiм?
З чыста парыжскiм гумарам, якi не знiкае нi пры якiх абставiнах, Саваж адказаў:
- Пачастуем iх смажанай рыбкай!
Але маўклiвая цiшыня далягляду бянтэжыла iх, i яны па-ранейшаму не маглi адважыцца рушыць далей.
Нарэшце Саваж рашыўся:
- Ну што, пайшлi! Толькi трэба быць уважлiвым.
I прыгнуўшыся, а дзе паўзком, хаваючыся за хмызамi, яны пачалi спускацца па вiнаграднiку, увесь час трывожна пазiраючы вакол i напружыўшы слых. Каб выйсцi да берага, заставалася перасячы адно вузкую палоску голай зямлi. Сябры кiнулiся бегчы i, ледзь апынуўшыся каля ракi, схавалiся ў сухiм чароце.
Марысо прыцiснуў шчаку да зямлi i прыслухаўся, цi не ходзiць хто-небудзь паблiзу. Нiчога чуваць не было. Яны былi адны, зусiм адны.
Сябры супакоiлiся i ўзялiся вудзiць рыбу. Насупраць бязлюдны востраў Марант хаваў iх ад другога берага. Маленькi шынок, якi стаяў на iм, быў зачынены i здаваўся пакiнутым ужо многа гадоў.
Неўзабаве Саваж выцягнуў першага печкура. Марысо злавiў другога, i раз-пораз яны пачалi смыкаць вуды, на канцы лёскi ў якiх бiлася маленькая серабрыстая рыбка. Ловы iшлi надзiва добра.
Яны дбайна складалi рыбу ў шчыльны сак, якi мокнуў у вадзе каля ног. I цёплае, радаснае пачуццё разлiвалася ў iх на душы, тое пачуццё, якое агортвае чалавека, што зноў знайшоў сваю ўлюбёную ўцеху, якой быў пазбаўлены доўгi час.
Ласкавае сонца сагравала iм спiны, яны ўжо нiчога не чулi, нi пра што не думалi, забылiся на ўсё на свеце - яны вудзiлi.
Але нечакана, нiбы з-пад зямлi, пачуўся глухi гуд, i глеба страсянулася ў iх пад нагамi. Зноў загулi гарматы.
Марысо падняў галаву i там, злева, убачыў высокi абрыс гары Мон-Валер'ен, над якой вiўся маленькi сiвы чубок. Гэта было воблачка парахавога дыму, якое яна толькi што выплюнула.
I адразу над крэпасцю на гары ўзвiўся новы слуп дыму, i праз некалькi iмгненняў грымнуў другi залп.
Гарматы загрукаталi адна за другой, i час ад часу гара пыхкала сваiм смяротным дыханнем i выкiдала малочную пару, якая паволi ўздымалася ў цiхае неба i завiсала там нерухомаю хмарай.
Саваж пацiснуў плячыма i сказаў:
- Ну вось, зноў пачынаюць.
Занепакоена пазiраючы на пёрка свайго паплаўка, якi раз-пораз ныраў пад ваду, Марысо раптам адчуў зразумелы мiрнаму чалавеку гнеў да гэтых бязглуздых ваяк, якiм прыйшло ў галаву бiцца.
- Якiмi ж трэба быць дурнямi, каб гэтак забiваць адзiн аднаго, - прабурчаў ён.
Саваж згадзiўся:
- Горш за звяроў.
Марысо выцягнуў верхаводку i заявiў:
- I падумаць толькi, што так яно будзе заўсёды, пакуль светам будуць кiраваць урады.
Саваж запярэчыў:
- Рэспублiка не аб'явiла б вайны...
Але Марысо перапынiў яго:
- За каралямi ваююць з iншымi, за рэспублiкай - памiж сабой.
I яны пачалi спакойна абмяркоўваць важныя палiтычныя праблемы, выказваючы на iх свае цвярозыя думкi, уласцiвыя лагодным i абмежаваным абывацелям, i ўрэшце сышлiся на тым, што свабоды людзям нiколi не ўбачыць.
А Мон-Валер'ен безупынна грымеў, руйнаваў ядрамi.