Гэтыя два словы - нiбыта спеў званоў: "не цяпер", i як яны бянтэжаць розум, блытаючыся з вячэрнiмi званамi, што акурат чуюцца з блiзкай званiцы.
- Ну, дык чаго яму трэба? - падае голас гандляр.
- Ды так, нiчога, - адказвае кабета. - Нiчога там няма, нiчога мне не вiдаць i не чутно: толькi вось б'е шостую, i нам трэба зачыняцца. Сцюжа, напрамiлы бог, - заўтра ў нас, гледзячы па ўсiм, будзе яшчэ шмат працы.
Яна нiчога не бачыць, нiчога не чуе, але ўсё-такi адвязвае свой хвартух i спрабуе хвартухом прагнаць мяне прэч. На жаль, ёй гэта ўдаецца. У маёй скрынi ўсе якасцi шпаркага скакуна: сiлы супрацiўляцца няма, яна занадта лёгкая, i ад жаночага хвартуха яе ногi ўзлятаюць у паветра.
- Злюка! - крычу я кабецiне, адыходзячы ад яе, у тую самую хвiлю, калi яна, ужо вяртаючыся ў сваю краму, трохi пагардлiва i трохi задаволена махае рукою ў паветры.
- ...ты, злюка! Я прасiў адзiн шуфель самага дрэннага, а ты не дала. - I з гэтымi словамi я ўзношуся да ледзяных гор i знiкаю на векi вечныя.