«Мы так i не з'елi пумпернiкель, — падумаў мiстэр Велес. — Дзiўна, былi б мы крыху галаднейшыя, разрэзалi б яго на кавалкi, i гэтая буханка на прылаўку не напомнiла б мне абсалютна нiчога».
Лежачы пад дрэвамi, ахутаныя цёплым золатам пiва, сонца, мужчынскай дружбы, яны абяцалi адзiн аднаму сустрэцца праз дзесяць гадоў каля будынка суда ў першы дзень новага, 1920 года i даведацца, што з кожным з iх стала. Яны вялi простую, грубаватую размову i выразалi свае iмёны на буханцы пумпернiкеля.
— Па дарозе дамоў, - сказаў мiстэр Велес, — мы пелi «Месячны залiў».
Ён прыгадаў, як яны ехалi дадому, i якая цёплая была ноч, i як мерна ў такт машыне падскоквалi мокрыя купальнiкi, кiнутыя на падстаўку для ног. Яны рабiлi аб'езд за аб'ездам, проста так, каб даўжэй ехаць, i гэта здавалася надзiва разумным.
— Спакойнай ночы. — Пакуль. — Спакойнай ночы.
Потым Велес ехаў адзiн, iмкнучыся да поўначы, да дому, да пасцелi.
Ранiцай ён прыбiў да камоды буханку пумпернiкеля.
— Я ледзь не плакаў, калi праз два гады, пакуль я быў у коледжы, мацi спалiла яе ў печы.
— Што ж усё-ткi адбылося ў 1920-м? — спыталася жонка. — У першы дзень Новага года.
— А-а, — адказаў мiстэр Велес. — Я выпадкова праходзiў мiма будынка суда. Iшоў снег. Прабiў гадзiннiк. Госпадзi, успомнiў я, мы ж павiнны былi тут сёння сустрэцца! Я пачакаў пяць хвiлiн. Не тое каб зусiм перад будынкам суда, не думай. Я чакаў на другiм баку. — Маўчанне. — Нiхто не прыйшоў.
Ён устаў з-за стала i заплацiў па рахунку.
— I дайце мне вунь тую буханку пумпернiкеля, — сказаў ён.
Калi яны з жонкай iшлi дамоў, ён сказаў:
— Ты ведаеш, мне падумалася: што з iмi ўсiмi стала?
— Нiяк, як заўсёды, у горадзе, у сваiм кафэ.
— А астатнiя? — твар мiстэра Велеса расчырванеўся, ён усмiхаўся i размахваў рукамi. — Пераехалi. Том, напэўна, у Цынцынацi. — Ён крадком глянуў на жонку.
— Чорт вазьмi, я пашлю яму гэты пумпернiкель!
— Але ж…
— Праўда! — Ён смяяўся i iшоў усё хутчэй i хутчэй, паляпваючы далоняй па буханцы хлеба. — Хай выража сваё iмя i пашле па пошце, чые адрасы ведае. I ўрэшце яна вернецца да мяне, зрэзаная iх iмёнамi.
— Але, — сказала жонка, узяўшы яго пад руку, — ты толькi расстроiшся. Ужо не раз ты выкiдваў такiя штучкi i…
Ён не чуў. Чаму мяне нiколi не асяняе днём? — думаў ён. — Чаму заўсёды пасля захаду сонца? Ранiцай, перш за ўсё, думаў ён, я адпраўлю, клянуся богам, адпраўлю гэты пумпернiкель Тому i ўсiм астатнiм. I ён вернецца да мяне, i зноў усё будзе так, як быццам яго нiколi не спальвалi ў печы! Чаму б i не?
— Паглядзiм, — сказаў ён, пакуль жонка адчыняла шкляныя дзверы, за якiмi прытаiўся дом, поўны цiшынi i цёплай пустаты. — Паглядзiм. Што мы яшчэ пелi? «Вяслуй, вяслуй».