У маці задрыжаў голас:
– Але...
– Слова гонару, – паўтарыў бацька. – Даю слова гонару. Усё, што абяцалі, і нават больш, нашмат больш. Чакайце мяне тут. Я хутка павярнуся.
Яго не было хвілін дваццаць. Ён вярнуўся усьміхаючыся.
– Засталося нядоўга.
– Можна, я буду трымаць твае гадзіньнікі? – Папрасіў хлопчык, і яму падалі гадзіньнікі, і ён трымаў іх, яны цікалі ў яго на пальцах, адлічваючы апошнія хвіліны дня, якія несьліся ў агні і бязмоўі, у неадчувальным руху.
– Усё, наступіў! Новы год! Дзе мой падарунак?
– Хадзем, – бацька паклаў руку на плячо сына і павёў яго з каюты, па калідоры, уверх па трапе; маці накіроўвалася за імі.
– Нічога не разумею, – паўтарыла яна некалькі разоў.
– Хутка зразумееш. Вось мы і на мейсцы, – сказаў бацька.
Яны спыніліся перад зачыненымі дзьвярыма вялікае каюты. Бацька пагрукаў тэлеграфным кодам: тры разы і потым яшчэ два... Дзьверы адчыніліся, а сьвятло ў каюце згасла, у цемры перашэптваліся галасы.
– Уваходзь, сынок, – сказаў бацька.
– Там цёмна.
– Вазьмі мяне за руку. Пойдзем, маці.
Яны пераступілі цераз парог, дзьверы зачыніліся, у каюце была поўная цемра. А адразу перад імі незразумела вымалёўвалася вялізарнае шклянае вока, ілюмінатар, вакно чатырох футаў у вышыню і шасьці футаў у шырыню, празь яго можна было вызірнуць у космас.
Хлопчык прытаіў дыханьне. У яго за сьпінай бацька і маці таксама зьдзіўлена прыціхлі, і ў гэты момант некалькі галасоў засьпявалі ў цемры.
– З Новым годам, сынок.
Галасы ў цемры сьпявалі калядны гімн, старажытны, незабыўны; хлопчык рушыў асьцярожна наперад, пакуль не прыціснуўся тварам да халоднага шкла ілюмінатара. Ён доўга стаяў каля вакна і глядзеў у адкрыты космас, проста глядзеў у прадонную ноч, дзе палымнелі сьвечкі, мільярд мільярдаў белых, цудоўных, палымнеючых сьвечак.
Калі ён прыехаў, у рэстарацыі было бязлюдна. Шостая гадзіна – час яшчэ ранішні, наведвальнікі ў добры дзень зьбіраюцца пазьней, і гэта яго задавальняла, таму што трэба было падрыхтавацца. Ён глядзеў збоку, як ягоныя рукі машынальна разгортваюць сурвэткі каля трох прыбораў, перастаўляюць шклянкі для віна, зрушваюць і перакладаюць нажы, відэльцы і лыжкі, быццам сам ён зрабіўся мэтрдатэлем або наваяўленым шаманам. Ён чуў, як зь языка зьлятае то бяссэнсоўны рэчытатыў, то прыглушанае загаварваньне, бо ён паняцьця ня меў, як гэта бывае, але адступаць было няма куды.
Ён уласнаручна адаткнуў віно, а афіцыянты стаялі ў аддаленьні, шэпчучыся з шэф-поварам, і ківалі ў ягоны бок, быццам западозрыўшы ў ім вар'ята.
Але на чым памяшанага – ён і сам ня ведаў. На сваім жыцьці? Здаецца, не. Хутчэй, не. Часам і зусім не. Як бы там ні было, сёньня ўвечары ён чакаў пераменаў.
Сёньняшні вечар мусіў даць яму адказы на некаторыя пытаньні альбо крыху суцешыць яго.