— Не хачу страціць цябе зноў, — шэпча ён. — Я думаў пра цябе столькі гадоў, і вось ты прыйшла.
— Мне таксама бракавала цябе, — шэпча яна ў адказ. — Таму я не вытрывала і прыйшла сама. Ты павінен быў сам мяне знайсці.
— Але цяпер я цябе не адпушчу, — кажа ён, абдымаючы яе так, быццам жанчына напраўду вось-вось пакіне яго. — Анна. Анна.
А яна робіцца бязважкай, лёгкай, як тэатральны ветрык-скавыш. Спачатку ён перастае адчуваць ейнае цела ў сваіх руках, потым некуды адлятаюць непаўторны водар скуры, змяшаны з водарам горкай парфумы. Апошнім знікае ейны голас. Музыка сціхае, уся тэатральная зала разам з публікай ператвараецца ў аксамітна-пунсовае месіва. Ён расплюшчвае вочы і зноў бачыць пустую залу, пустую яміну і разгорнутую партытуру «Дона Джавані» ў сябе на каленях.
Заслона.
АКТ ПЕРШЫ
Сцэна І
Сад каля дома Камандора. Ноч. Лепарэла адзін. Ён пільнуе гаспадара, які прабраўся ў пакой донны Анны, і скардзіцца на сваё жыццё. Лёкай кажа пра тое, што яму хочацца таксама быць гаспадаром, мець мілосныя прыгоды і забаўляцца, а не чакаць сіньёра пад вокнамі ў любое над вор' е і ў любую пару сутак. Потым з'яўляюцца дон Джавані і донна Анна, потым — Камандор.
№ 1: Інтрадукцыя.
— Што яшчэ за Анна?! Га?
Нехта трэс яго за плечы, вельмі інтэнсіўна трэс. Пачуўшы над вухам высокі жаночы галасок, які ў гутарцы быў не такім прыемным, як у спевах, Грынкевіч канчаткова прачнуўся. І адразу ўсведаміў: яго злавілі. Ні на чым, але ж усё адно трэба было выкручвацца.
— Дык што за Анна?!
Ён моўчкі адклаў партытуру, злавіў дзяўчыну за талію, пасадзіў да сябе на калені і закрыў ейны сімпатычна прыпухлы роцік кіношна доўгім пацалункам. Яму патрэбны быў хоць караценькі люфцік, каб зусім вызваліцца ад мроі ды вярнуцца ў рэчаіснасць.
— І-і-і-ра, ну ты як дзіця малое, далібог. Сніў цябе. Быццам ты на сцэне, у гэтай партыі, — адказаў ён, гледзячы на дзяўчыну сумленна-адданым позіркам і накручваючы прадку ейных валасоў сабе на палец. — І потым, што ты хочаш ад мужыка, ад музыканта, калі ён учора да ночы пакланяўся шкляному богу.
Грынкевіч не ўтрымаўся і расшпіліў верхні гузік на ейнай блузцы.
— Ты што! Тут зараз будзе натоўп людзей. — Ірына падскочыла, як варам аблітая, і села праз крэсла ад Грынкевіча. — Залу адчынілі, бо яе мыць збіраюцца, а ты сюды прыйшоў чамусьці. Пыталася ва ўсіх, дзе ты, павіншаваць хацела. Ніхто не ў курсе, галоўны на цябе крычыць, бо ты, парася, з рэпетыцыі ўцёк. А тут прыбіральшчыкі кажуць, быццам ты ў зале спіш. Прыходжу. Бачу, што сапраўды спіш ды ў сне дырыгуеш. Мармычаш нешта сабе пад нос. Вырашыла цябе пяшчотна разбудзіць, каб не вырываць з каралеўства мрояў, блін. А ты мяне Аннай называеш.
— А ты раўнівая, — з задавальненнем адзначыў Грынкевіч і паклаў ёй руку на калена, сягнуўшы праз крэсла. — Але было б да каго... Калі ўбачымся, сонца маё?
Дон Джавані выбягае з палаца Камандора, ён захутаны ў плашч, ягоны твар схаваны пад маскай. Дона Джавані пераследуе донна Анна, яна хапае яго за плашч і гукае служак, каб дапамаглі затрымаць зламысніка.
— Не ведаю. Ён бліжэйшым часам у камандзіроўку паедзе, тады, можа быць. Ці сярод дня.
Грынкевіч узняўся са свайго месца, сеў перад Ірынай на кукішкі і абняў яе калені. Шляхі да адступлення былі адрэзаныя. Ён ведаў, што Ірына не ўмее вытрымліваць даўгія позіркі і здаецца.
— Калі?
— На наступным тыдні. Толькі адпусці.