— Лёша! На цябе аднаго спадзеў! — скуголіў дырэктар пасля таго, як пляшка каньяку скончылася. — Ну, ты ж чалавек разумны, рацыянальны, ты ў гэтую дурату не верыш... Я ўсё лета на гэта забіў, хоць каго-небудзь хацеў запрасіць на пастаноўку — як на злосць, сарвалася. Таго не адпускаюць, у таго кантракт, таму грошай мала.
Грынкевіч сказаў, што яму трэба падумаць, і пайшоў дадому. «Дон Джавані» быў марай, але ж ён ужо нацэліўся на Маскву. У той вечар да яго прыйшла Ірына, якая таксама была марай. І на наступны дзень ён патэлефанаваў дырэктару і сказаў, што згодны на ўсе ўмовы. Нельга праганяць мару, калі яна сама да цябе прыходзіць.
Донна Анна чуе голас Камандора і ўцякае назад у дом.
— Нельга праганяць мару, калі яна сама да цябе прыходзіць, — задуменна прамовіў ён і пацалаваў запясце дзявочай рукі, якая гулялася з непаслухмянымі пасмачкамі ягоных валасоў. — Таму я нічога не баюся. Дарэчы, вазьмі ноты і павучы донну Анну.
— Я?!
У голасе маладой спявачкі было здзіўленне, а ў вачах — наіўная ганарлівасць. Яна не была нагэтулькі добрай акторкай, каб схаваць тое, што насамрэч адчувала. А выглядала яна ў той момант, як зусім маленькая дзяўчынка з дзіцячага хору, якой нечакана далі спяваць сола.
— Ты, ты, — адказаў Грынкевіч, якому падабалася, калі Ірына вось так губляла танальнасць і рабілася той, кім яна насамрэч была — неразумнай малой дзяўчынкай. — Калі што, гэта ўзгоднена з дырэкцыяй. Возьмеш ноты, паглядзіш... Не дык не. Але ж гэта і табе карысна, і мне прыемна: ты хутка вучыш... А яшчэ я буду часцей цябе бачыць. Нездарма ж я цябе сніў.
— І называў у сне Аннай!
Ірына ўзнялася і выпрасталася. Высокая, ладна падабраная, як мадэлька, з абсалютна дасканалымі грудзямі і дупкай-сардэчкам, якія ўпісваліся ў модныя памеры дарагой вопраткі. А яшчэ — вузкая талія, ногі ад вушэй, далікатныя рукі.
Натуральная доўгавалосая бландынка з блакітнымі вачыма, ахайным носікам і крыху прыпухлым невялічкім роцікам. Яна была напраўду цудам і ўсведамляла гэта — безумоўная прывабнасць не патрабуе сертыфікатаў. Мужчыны абарочваліся на яе, нават калі Ірына была ў прасторным швэдры, джынсах і красоўках.
— І ты ў сне нешта казаў гэтай Анне, — працягвала яна пачатую тыраду. — Мне ажно няёмка зрабілася. Яна з Масквы, так?
— О Божухна...
Грынкевіч таксама ўзняўся і выпрастаўся. Сёння Ірына была ў абутку на высокіх абцасах, а таму магла глядзець на яго звысоку, як маладая настаўніца на старшакласніка. Позірк быў камічнастрогі, позірк сапраўднай вучыцелькі. Як быццам на занятках яна злавіла хлопчыка з порначасопісам пад партай.
— Можаш не расказваць. Тваё жыццё — гэта тваё жыццё, а маё жыццё — гэта маё жыццё, я сама не святая, — прамовіла Ірына, калі Грынкевіч толькі збіраўся сказаць нешта ў сваё апраўданне.
— Іра.
Ён паспрабаваў зноў пацалаваць дзяўчыну, але яна пачула галасы людзей і адсунулася: у залу, пэўна, ішлі прыбіральшчыкі. Каханкі моўчкі выбраліся з ложы ў калідор і прыгатаваліся зрабіць выгляд, быццам нічога, апроч працы, іх не звязвае.
— Я ўсё ж за цябе баюся, — загаварыла спявачка, знянацку мяняючы тэму. — Навошта гуляць у гульню, вынік якой вядомы? Мне казалі, што павер 'е заўсёды спраўджваецца.
— Хто табе такое казаў? Цёця Тоня? — рассмяяўся дырыгент. — Што за глупствы?! Спачатку ты мяне нейкай Аннай папракаеш, потым пераказваеш мне гэтыя забабоны. Ты ж разумная дзяўчына.
— З табой я раблюся неразумнай. — Яна ўсміхнулася, але не дужа весела. — Бландынкай.
— Ты абсалютна нестэрэатыпная бландынка,
— прамовіў Грынкевіч, вачыма прабягаючыся па яе скульптурна дасканалых сцёгнах.
Каб жа ўгаварыць красуню не чакаць цэлы тыдзень, а рвануць да яго сёння. Пагатоў, ён якраз думаў паехаць на два тыдні па справах у Маскву. Чакаць сустрэчы столькі часу невыносна, нават калі ты ўдвая старэйшы за Рамэа. Патрэба захоўваць таямніцу адно прышпорвала Грынкевіча. Яны мелі ўсяго толькі два спатканні, іхні раман — які, што дзіўна для тэатра, мала хто западозрыў — толькі пачынаўся. Аляксеевы пачуцці пакуль трымаліся на арганным пункце тэстастэрону, і таму хацелася бачыцца як мага часцей.