- «З рэдкай атмасфернай з’явай сутыкнуліся ў мінулую суботу жыхары вёскі Бычкі. Прыкладна ў 22 гадзіны 30 хвілін у небе з’явілася шаравая маланка. Яна ляцела з боку райцэнтра ў паўночным напрамку. Завіснуўшы над клубам, маланка паляцела ўздоўж галоўнай вясковай вуліцы і нечакана падпаліла вялізны стог...»
- Ды які там вялізны... - прамовіў я, папярхнуўшыся, і сябар тыцнуў мяне ў бок, маўляў, чытай далей.
- «Вялікую бяду магла прынесці нязваная нябесная госця, калі б не зладжаные дзеянні мясцовай добраахвотнай пажарнай дружыны, якую ўзначальвае М. Мандрык».
- Гэта хто, Мандрычыха? - спытаў я і зноўку адчуў штуршок у бок.
- «Ачаг узгарання быў своечасова лакалізаваны, і агонь патушаны. У тушэнні пажару вызначыліся механізатар К. Марштрупа і кінамеханік Бычкоўскага кінастацыянара П. Лебядко. Наш кар.»
- А што за наш кар.? - запытаўся я, голасна ікнуўшы.
- Карэспандэнт... ну той, які з Марштрупам і Лябёдкам у будцы піў.
Сябрук выхапіў з маіх рук газеціну.
- Ёсць у мяне адна ідэя. Калі ўсё атрымаецца, да нас не нейкія там азярышчанскія п’яніцы, а сапраўдныя карэспандэнты прыедуць. А ідэя такая, - сябрук мружыць вочы, паглядаючы ў бок Дабранскай гары, - капаем звечара яму, раскладаем у ёй вогнішча і награваем камень...
- Навошта?
- Ды пачакай ты... - крывіцца сябар. - Камень я ўжо прыгледзеў - чорны, як сапраўдны метэарыт. Карацей, награваем яго, вакол ямы насыпаем порах
- у мяне паўслоікі прыхавана, - падпальваем, каб вакол была выпаленая зямля, а дзесьці пасля дванаццатай ночы, з розных канцоў вёскі, гарлаем, што з неба штосьці звалілася. Толькі гэта трэба рабіць у панядзелак, калі кіна не будзе. Усе кінуцца да ямы, а там агонь і камень, ды такі гарачы, што плюнь - засіпіць. Мандрычыха, вядома, у Азярышча патэлефануе, маўляў, на вёску метэарыт зваліўся, і на раніцу да нас з’едуцца карэспандэнты і навукоўцы, што метэарыты вывучаюць. Ну як табе ідэя?
Я перасмыкваю плечукамі.
- Перш чым карэспандэнты, да нас участковы прыедзе. Гэтым разам ужо не спудлуе. Зразумее - чые гэта жарцікі. А яшчэ і марсіянаў нам прыгадае.
- Ну дык ты падтрымліваеш маю ідэю, ці не?
Я нічога не адказваю, заклапочана чухаю патыліцу, і Мішка, крутнуўшыся, рашуча шыбуе прэч. Колькі часу стаю ў непаразуменні, а зірнуўшы на Мішкаву спіну, ляпаю далонню па сцягну і бягу следам.