Школа зашумела, як вулей. Усе разгубіліся, бо лічылі, што ордэн гэты — чарговая ініцыятыва актыву школы і Генадзя, вядома. Хоць і не вельмі пасавалі тут словы пра бойкі і кроў.
Не вельмі каб, але ўзрушыўся і адзінаццаты. Трохі паспрачаліся — чыя гэта справа, потым — сапраўды ёсць такі ордэн ці гэта толькі так, дзеля смеху. І калі спрэчкі ўжо заціхлі, Косця, запіваючы з’едзены коржык ліманадам, раптам выдаў:
— Не ведаю, хто там, у гэтым ордэне, а я лічу — добрыя хлопцы! Шкада, што адрасу не пакінулі.
— О! У рыцары захацеў?
— І захацеў! — працягнуў Косця, распрамляючы і так шырокія плечы. — Дайце мне латы і меч!
— Ой, трымаце мяне, людцы! Рыцар! Манах Тук! — залямантаваў Лёшка, і клас выбухнуў рогатам.
Гарэзлівая суседка Косці, Галінка, падляцела, абшчаперыла за шыю.
— О, мой рыцар! Ратуй мяне! Абарані! Мяне хочуць сілком выдаць замуж за Прафесара!
І зноў рогат, бо Прафесар — Мішка, вунь сядзіць, усчырванелы, разгублены. Галя — яго даўняя сімпатыя, гэта ўсе ведаюць. Але Мішка гэтакі ўжо няўклюда, што толькі і ўмее паглядваць крадком ды чырванець так, што і рабацінак не відаць. Вучыцца добра, фізіку і інфарматыку ведае лепей за настаўніка, той сам так гаворыць. Вось і мянушка — Прафесар.
— Ат, кіньце вы, — адмахнуўся Косця. — Усё роўна яны малайцы.
— Пісклявы ты хлопец, Косця, — з напускным жалем заўважыў Генадзь, які ў гэты момант зайшоў у клас.
— Гэта чаму? — шчыра здзівіўся той, насцярожыўся.
— Таму. Вусы прабіваюцца, а табе ў дзяцінства пагуляць захацелася.
Косця разгубіўся, і тут на абарону сябра стаў Лёшка:
— Ты, Генадзь! Лепей быць дарослым і калі-некалі гуляць у дзяцінства, чым быць дзіцем і корчыць з сябе вельмі дарослага! — выкрыкнуў ён у твар Генадзя.
Генадзь пабялеў ад пачутага, спытаў патрабавальна, ледзь стрымліваючыся:
— Ты што, мяне маеш на ўвазе?
— Што маю, тое і на ўвазе!
Клас заціх. Не з-за таго, што спужаліся спрэчкі, былі падобныя і раней, і юшка чырвоная з насоў капала, але з Генадзем ніхто, мабыць, з класа пятага не спрачаўся вось так, як зараз.
І тут прагучаў ціхі памяркоўны голас:
— А што дрэннага ці смешнага ў рыцарстве?
Азірнуліся ўсе на яго, як на стрэл. Бо гаварыла Курыца — Насця кульгавая. Гэта было нечакана, але для Генадзя — адзінае выйсце, бо як адказаць Лёшку, ён не ведаў. І таму ўся злосць вылілася на дзяўчыну: