Доўга вырашалі, калі ісці адведаць настаўніцу, спрачаліся — усім разам, ці толькі дэлегацыяй, збіралі грошы. Так прайшоў тыдзень, і калі ўжо намерыліся было, прайшла чутка, што Лідзія Пятроўна праз два дні выпісваецца. Але і праз тыдзень яна не з’явілася ні ў школе, ні ў вёсцы. Дамовіліся наведаць класную ў нядзелю.
І пайшлі б, каб не Ала. І трэба ёй было прынесці на ўрокі свой асабісты дзённік! І яшчэ нечага выцягнуць яго са сваёй сумкі на кантрольнай па геаметрыі.
Што яна там пісала — хто ведае, але відаць, надта шчырае, асабістае, бо калі Шаноўны з-пад сшытка з задачкамі выцягнуў блакітны, з наклеенымі ружамі дзённік, Ала ўзвілася з маленнем:
— Аддайце! Аддайце, Зіновій Пятровіч!
Той нічога не адказаў, пайшоў сабе ў вугал да акна, далей ад адчайных позіркаў дзяўчыны. Кароткі шэпат прашалясцеў і змоўк, калі Шаноўны адкрыў сшытак і стаў перагортваць старонкі, а недзе і чытаць, раз-пораз расцягваючы вусны ў тоненькай усмешцы. Клас маўчаў, паглядвалі на разгубленую, чырвоную дзяўчыну, а Ала была гатова вось-вось заплакаць уголас.
— Гэта подла! — у напружанай цішыні прагучаў голас, і ўсе уздрыгнулі.
Словы гэтыя ва ўсіх былі на вуснах, бухалі патрабавальна ў скронях, але сказаць іх услых не адважваўся ніхто. І вось...
Шаноўны аж адхіснуўся. З нейкім страхам у вачах пазіраў на клас і не сустракаў ніводнага сустрэчнага позірка.
— Хто гэта сказаў? Хто сказаў? — паўтарыў настаўнік пытанне. — Клас, устаць!
Узнімаліся павольна, насцярожана, крадком пераглядваліся вучні з кучай адчуванняў. І страх, і захапленне, і цікавасць, і... радасць — Шаноўны не ведае! Не ведае, хто сказаў! А хто? Хто?
На кантрольную Шаноўны нібыта забыўся. Усе стаялі, а ён абходзіў, пытліва свідраваў твары.
— Ты?! Глядзі мне ў вочы! Не? А хто? Хто сказаў?
Вучні з задніх радоў пазіралі ў сярэдзіну класа — ім здавалася, што словы прагучалі адтуль. А сярэдзіна крадком зіркала наперад — той, хто сказаў: “Гэта подла” сядзеў недзе там.
Допыт скончыўся нічым.
Дзённіка Шаноўны больш не чытаў, але і не вярнуў. На Алу, якая нясмела была падышла да яго пасля званка, ён не звярнуў увагі, быццам не бачыў яе, і таропка, спяшаючыся некуды, выйшаў з класа.
Ледзь толькі ён выйшаў за дзверы, як падхапіўся са свайго месца за першай партай ля акна ўскаламачаны Лёшка:
— Вы чулі, га?! Не, вы толькі ўявіце, хто гэта сказаў!
Вочы яго блішчалі, кірпаты нос пакрыўся кропелькамі поту ад узбуджэння.
— Нехта з вас! — безапеляцыйна абвінавачваючы сказаў Генадзь, выйшаў да настаўніцкага стала. — З вашага кута, ад акна быў голас!
— Ага! Дудкі! Ты памыліўся! — задаволена выкрыкнуў Лёшка ў прадчуванні таго, якую ён зараз сенсацыйную навіну паведаміць класу. — А ну, Косця, скажы, хто нашага паважанага Шаноўнага падлюгай аблаяў!
Яго сябра павольна, расцягваючы момант, пачаў узнімацца з месца, але не паспеў ён і рота раскрыць, як спакойны голас паведаміў:
— Гэта я сказала.