Мар’яна між тым злёгку штурхнула аднаго з хлапцоў далонню ў
лоб.
- Лёвачка, Лёвачка, гэта ж трэба такі кабак на плячах мець? Шукаць трэба было.
- Ну а каб нават і адшукалі касцяк, што тады? - апраўдваўся ён. - Як даведаліся б?
- А як Яраслава пазналі? - спытала замест адказу яна.
- “Яраслаў бысць хром”, - прабасіў другі юнак, у акулярах.
- Ды яшчэ па белай пляме на чэрапе, - жвава падхапіла яна. -След мяча. Неяк і гэтага пазналі б.
І тут Міхал не вытрымаў. Страшна было нават падумаць, што дзяўчына знікне некуды - і канец. Таму ён падышоў і глухім, бы ў бочку, ненатуральным голасам спытаў:
- Прабачце, хіба дакладна невядома, дзе пахаваны князь?
- Ну так, так, - загарэлася яна. - А хіба вы не ведаеце?
У Міхала быў выгляд чалавека, які праглынуў лом.
- Не ведаю, - сказаў ён, - я толькі паляўніцтвазнавец.
- А мы археолагі, - усміхнулася яна, - зараз тут, з украінцамі разам, працуем.
- Цікавая ў вас праца, - шчыра сказаў Міхал.
- А ў вас?
- Т аксама. Але ў вас яна асаблівая: скарбы шукаць, закінутыя гарады.
Усе пырснулі. Толькі яна надзвычай уважліва глядзела на яго:
- Гэта не так прыгожа. Вы што, ніколі не бачылі раскопак?
- Не. Але вельмі хацеў бы.
- Хлопцы, - рашуча сказала яна, - бяром яго з сабой. Хочаце з
намі?
- Вельмі, - загарэўся ён.