Віктар Шніп
Ева ў пошуках Адама
Аповесці, апавяданні
© Шніп В. А., укладанне, 2016
© УП «Мастацкая літаратура», 2016
© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2016
Генадзь Аўласенка
Тэлефон даверу
Гучная бравурная мелодыя мабільніка загучала так блізка і так нечакана, што юнак нават уздрыгнуў. Ён чамусьці быў упэўнены, што пакінуў мабільнік у вітальні. У кішэні курткі, якую, зайшоўшы ў кватэру, проста шпульнуў абыякава на падлогу побач з бруднымі чаравікамі
Але аказалася, што мабільны тэлефон пасля той апошняй горкай размовы з Ірынай ён паклаў не ў куртку, а чамусьці засунуў у заднюю кішэню джынсаў. І вось цяпер мабільнік гэты вельмі жадаў пагаманіць са сваім гаспадаром.
З крана з шыпеннем, свістам і нейкім непрыемным булькатаннем вырывалася гарачая вада Але нават яна не магла заглушыць гэтага ўмольнага жадання мабільніка. «Ну вазьмі ж мяне, вазьмі!» здавалася, крычаў ён, выглядваючы з задняй кішэні джынсаў, што ляжалі зараз сінім неахайным камяком зусім непадалёку, ля зялёнай кафлянай сцяны.
Зайка моя! нечакана змяніўшы танальнасць, загаласіў тоненькім галаском мабільнік. Я твой зайчик
Ды змоўкні ж ты! скрозь зубы працадзіў юнак, падфутбольваючы джынсы босай нагой. Заткніся! Няма мяне тут! І наогул, нідзе мяне няма зараз, зразумеў?!
Але мабільнік, пэўна ж, анічога не зразумеў, бо ніяк не мог суняцца і ўсё працягваў звонка ды залівіста галасіць І юнак раптам перадумаў. Тым больш, што вады яшчэ і на палову ванны не набегла.
«А можа можа, гэта Ірына? міжволі падумалася яму. Можа, яна штосьці такое зразумела і перадумала? Ды не, быць такога не можа Ці я не ведаю Ірыны?! А калі не Ірына, то хто? Ды якая, блін, цяпер розніца! Хто заўгодна, абы не маці! Маці мне зараз толькі і не хапала!»
Нумар, які высвеціўся на экране, быў незнаёмы і, адчуўшы з прычыны гэтага адначасова і палёгку, і самае горкае расчараванне, юнак, крыху павагаўшыся, усё ж паднёс мабільнік да вуха. Што ж, час яшчэ быў
Слухаю! сказаў ён сіпата і амаль непрыязна. І адразу ж пачуў у адказ усхваляваны дзявочы голас.
Алё! Алё! з усяе моцы пракрычала дзяўчына. Алё! Вы мяне слухаеце?!
Слухаю! паўтарыў юнак, адначасова дакранаючыся далонню да вады. Занадта гарачая, не ўлезці трэба халоднай крыху дадаць. Ці не трэба і так астыне?
Гэта тэлефон даверу?!
Чаго?! Пытанне было настолькі недарэчнае і нечаканае, што юнак нават разгубіўся.
Гэта тэлефон даверу? паўтарыла дзяўчына і змоўкла ў чаканні адказу.
А што ён мог ёй адказаць?!
Чаму вы маўчыце? спыталася дзяўчына дрыготкім, спалоханым нейкім голасам. Я што, зноўку не туды патрапіла?
Туды! нечакана нават для сябе самога адказаў юнак. Менавіта туды, куды і тэлефанавалі!
Ён змоўк, дзяўчына таксама маўчала І гэтае ўзаемнае іх маўчанне доўжылася даволі працяглы час.
Разумееце, я і сама не ведаю, чаму вырашыла раптам патэлефанаваць на ваш нумар, прамовіла, нарэшце, дзяўчына. Проста я проста ў мяне
У вас нейкія праблемы ўзніклі? спытаўся юнак і адключыў ваду.
Лепш за ўсё было б скончыць размову зараз і нават неабходна было скончыць яе менавіта зараз, пакуль вада зноў не астыла Але юнак працягваў трымаць тэлефон каля вуха і з нейкім нават нецярпеннем чакаў адказу на сваё пытанне.
Праблемы? перапытала дзяўчына. Не Дакладней Чаго я маню Вядома ж, узніклі! Рэч у тым, што я што ў мяне
Не дагаварыўшы, дзяўчына змоўкла.
Рэч у тым, што ў цябе неяк непрыкметна пераходзячы на «ты», паўтарыў юнак амаль машынальна і, спахапіўшыся, дадаў: І што ж гэта ў вас за праблемы?
Ён абразіў мяне! са слязамі ў голасе пракрычала дзяўчына. Ён так абразіў мяне, што я што мне не хочацца жыць, разумееце?! Проста не хочацца! Навошта жыць, калі яго больш не будзе ў маім жыцці, калі ён так жорстка са мной абышоўся?! І таму я таму я
Таму ты вырашыла скончыць жыццё самагубствам? зноўку пераходзячы на «ты», без усялякага здзіўлення альбо нейкіх іншых эмоцый закончыў юнак фразу, якую так і не змагла вымавіць да канца дзяўчына. Ну і якім жа канкрэтна спосабам ты збіраешся гэта зрабіць? Пры дапамозе снатворнага, хіба не так?
Як ты як вы здагадаліся? прашаптала дзяўчына. Сапраўды, я сяджу зараз на канапе ў спальні, а побач са мной вялізная бляшанка з самымі разнастайнымі таблеткамі. І я мне мне засталося толькі выбраць