Ты была гатовая падзяліць яго холад і спёку, яго «ліраўскае» выгнанне, спаць разам з ім на саломе бадзяцца з торбай па свеце. Ён не хацеў.
Адзінокі воўк заўсёды крочыць сваімі цёмнымі гушчарнымі сцежкамі сам. Без нікога. Стаць для яго Маргарытай табе не ўдалося.
Ты ж заўжды ўрывалася ў чужое жыццё, у мужчыну, як феерверк. І пачынала жыць па яго гадзінніку. Дыхаць у такт яго дыханню І ён спалохаўся. Цябе і сябе. Ён быў не гатовы прыняць гэта ўсё і звязаць сябе ўдзячнасцю, абяцанкамі, вернасцю. Ён жа нарадзіўся для іншага!
«ён крылы адрамантаваў у шчаку мяне пацалаваў і ані слова не сказаў сама акно я адчыніла не затрымала бо любіла ён паляцеў ён паляцеў туды куды даўно хацеў»
Паляцеў ствараць іншыя аркестры, паслухмяныя яго смычку. Місіянернічаць у іншыя краі. Можа, там яму, нарэшце, павераць і мужчыны, і жанчыны.
Ты даравала яму, сабе. Бо не магла па-іншаму. Як і кожная. Пайшла ў храм. У ранетным вечары купаўся горад Неба сцякала ў траву каля царквы. А ў ёй было ціха і прахалодна.
«і што з таго што выцягнуў да ніткі душу маю і кінуў за парог і што з таго што ты дагэтуль блізкі ці ж ты кахаў мяне што не збярог сярод малебнаў не знайшла праклёнаў не плакаць я дала сабе зарок ужо памяць засінела полем лёну чаму ж кахаў ты так што не збярог»
Разлучыцца як памерці. Але і сіл быць разам таксама не было. Яшчэ Оскар Уайльд казаў, што каханне вечная гільяціна для дваіх: заўжды забіваеш таго, каго кахаеш.
Чаму кроў кахання, што цячэ па венах, заўжды змешваецца з крывёй нянавісці?
«рамонкавым світанкам зноў насніўся пакіну боль мінулым нашым дням і што з таго што мы ўжо разышліся і што з таго што не сустрэцца нам»
Ты казала яму: калі я нарэшце памру, табе не будзе так страшна жыць за тое, што ты зрабіў са мной.
А што ты зрабіла з ім? Ты кідала ў твар абразлівыя словы, сукенкі, шалі (гэта ўжо ў дарожную валізу). Званіла свайму добраму знаёмаму, і ён прыязджаў па цябе на бэжавай «аўдзі» і пакорна чакаў каля падезда. Ты грукала дзвярыма З выклікам сядала ў машыну, адязджала за два кварталы, хапала мабільнік гаспадара машыны і званіла яму. Ён крычаў: «Вяртайся!» І ты вярталася назад у сваё пекла. У сваё хворае каханне Гаспадар машыны смяяўся і казаў, што мужчыне не варта кахаць паэтак і што злаваць жанчын страшна небяспечна. І пра тое, што там, дзе двое, заўжды дзве віны
Нарэшце вы разлучыліся. Расслаіліся. Разядналіся Разляцеліся А ў твой дом сталі прылятаць і гняздзіцца ў ім безгалосыя птушкі. Пажывуць-пажывуць не спяваючы і ляцяць далей.
Табе было з імі нецікава: яны лёгка прыручаліся, елі зярняткі з далоні, і ў іх не было сваіх песень, нават міфічных, не было аркестраў і гушчарных сцежак. Сэрца тваё спала, як пасля доўгай хваробы. Ты цыравала сэрца латачкамі-надзеямі. І яно набіралася сіл. Каб кінуцца пад новае каханне, як пад цягнік, які чарговы раз расплюшчыць І чаму, навошта яно, сэрца, заўсёды разбіваецца аб новае каханне? Аб мужчыну Аб непаразуменне Можа, ужо хопіць? Хіба ж можна так вякамі?.. А каму было лягчэй?..
Рудавалосай Ганне Яраслаўне, каралеве Францыі, якая павінна была да самай смерці насіць белае адзенне на знак жалобы па памерлым мужы каралі Анры І?.. «Русінку» не вельмі любілі ў Францыі за красу, за незалежнасць, за якуюсь незразумелую тугу ў вачах. Куртуазныя французы прымалі гэтую незалежнасць і верасковую тугу ў вачах за нейкі незразумелы і беспадстаўны славянскі гонар («А чым там, уласна, ганарыцца?» абураліся яны).
Яна была ганарлівай і недаступнай каралевай. А ў сапраўднасці звычайнай слабай жанчынай, чужой сярод чужых. Аж пакуль не зявіўся Рауль першы магнат Францыі, які пасадзіў «русінку», каралеву ў жалобе, наперадзе сябе на каня і павёз, як звычайную пастушку, у сталіцу свайго графства. Праз год яна падаравала яму сына.
А што рабілася навокал! Жонка Рауля паехала аж у Рым, да самога Папы Усе асуджалі іх, цкавалі, як зайцоў на каралеўскім паляванні
Яны перажылі гэта ўсё і пражылі разам да самай смерці Рауля А потым Ганна Яраслаўна вярнулася ў Парыж да сына Філіпа і памерла там
А што магла адчуваць Софя Гальшанская, якая стала ў шаснаццаць гадоў чацвёртай жонкай польскага караля Ягайлы і апынулася ў цэнтры незразумелых ёй інтрыг? Увесь свет адвярнуўся ад юнай чужынкі, якую прывезлі з далёкіх зямель і зрабілі каралевай. Ніхто не падаў ёй рукі, і толькі адзін-адзіны малады рыцар Генрык заступіўся за яе гонар і на дыбе паўтараў, як малітву, як клятву павагі да жанчыны: «Каралева не здраджвала каралю». Словы гэтыя сталі бессмяротнымі, а ўчынак Генрыка ўвайшоў у гісторыю вялікіх рыцарскіх учынкаў.