Amy Blankenship - Ο Χορός Του Φεγγαριού

Table of Contents

«Ο Χορός του φεγγαριού»

Δεσμοί Αίματος Βιβλίο 1

Έιμι Μπλέικενσιπ

Μεταφραστής Lila Politi

Πνευματικά δικαιώματα © 2012 Amy Blankenship

Ελληνική έκδοση Δημοσιεύθηκε από TekTime

Ολα τα δικαιώματα διατηρούνται.

Πρόλογος

Ο Εθνικός Δρυμός του των Αγγέλων είναι το σπίτι επικίνδυνων λιονταριών και εισαγόμενων ιαγουάρων, που περιπλανιούνται στο απέραντο δάσος. Μερικές φορές, όταν η νύχτα είναι καθαρή, ο αριθμός τους αυξάνεται για λίγο, σαν το Λος Άντζελες να ήταν γεμάτο ζώα, ή σαν τα ανθρωπόμορφα αυτά όντα να περιπλανιούνται στην ανημέρευτη γη, ανάμεσα στα μακρινά ξαδέρφια τους. Είναι εκείνες τις νύχτες, που τα αληθινά ζώα αποσύρονται στις φωλιές τους, ενώ οι θηρευτές της πόλης εισβάλλουν στην περιοχή τους , τόσο όσο χρειάζεται για να κυνηγήσουν ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, για να στήσουν αγώνες που δεν μπορούν να λάβουν χώρα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από αυτούς τους ανθρωπόμορφους που παλεύουν, και αν ένας από αυτούς τραυματιστεί γίνονται τόσο επικίνδυνοι για τους ανθρώπους όσο και τα ζωώδη ισοδύναμά τους. Για να προστατεύσουν τους ανθρώπους ζουν ανάμεσά τους. Οι φιλονικίες τους, όταν αυτό είναι δυνατόν, συμβαίνουν πάντα έξω από το φάσμα αυτών των ανθρώπων και το καλύτερο μέρος είναι βαθιά μέσα στα γηγενή κυνηγητικά τους εδάφη.

Απόψε το δάσος ήταν ιδιαίτερα ήσυχο, κανείς δεν κυνηγούσε την ώρα που οι ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου κλαμπ της πόλης εισέρχονταν στα αφιλόξενα εδάφη του, σκίζοντας τα ρούχα τους για να αφήσουν το κτήνος που μαινόταν μέσα τους να απελευθερωθεί. Αυτήν τη νύχτα έψαχναν για τον τάφο ενός βαμπίρ που θα μπορούσε να τους καταστρέψει και τους δύο.

Στα βάθη του δάσους, εκεί που οι άνθρωποι δεν έφταναν για να ακούσουν, ο Μαλάχι, αρχηγός ενός μικρού κοπαδιού ιαγουάρων, διέσχισε αστραπιαία τη νύχτα, κατευθυνόμενος προς τον αντίπαλό του. Έναν άντρα που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε εμπιστευτεί ως καλύτερό του φίλο. Στόχος του ήταν ένας άλλος ανθρωπόμορφος. Αυτός που στις φλέβες του έτρεχε το αίμα του λιονταριού. Ο Ναθάνιελ Γουάιλντερτ… συνέταιρος του τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ο Μαλάχι έσπευσε στο ξέφωτο για να βρει τον Ναθάνιελ να στέκεται εκεί με την ανθρώπινη μορφή του. Κάνοντας δύο βήματα μπροστά ήταν σα να περπατά από τη μία μορφή στην άλλη και ο Μαλάχι ξαναπήρε την ανθρώπινη όψη του. Ήταν και οι δύο θανατηφόροι. Καμία σημασία δεν είχε ποια μορφή είχαν. Ήταν και οι δύο πολύ αθλητικοί, με τεταμένους μύες που διαγράφονταν καθαρά κάτω από τη μαλακιά επιδερμίδα. Οι ανθρωπόμορφοι γερνούσαν αργά κι έτσι παρόλο που είχαν πατήσει τα 50 κανείς από τους δυο τους δεν έμοιαζε πάνω από 30.

Αν επρόκειτο για χολιγουντιανή ταινία θα είχε πάρει αρκετά λεπτά για να συντελεστεί η αλλαγή. Όμως ήταν πραγματικότητα και τα τέρατα σε αυτό το ξέφωτο δεν αστειεύονταν. Η γύμνια δε σήμαινε τίποτα για αυτούς και το φως του φεγγαριού έπεσε πάνω τους σαν προβολέας, βρίσκοντας διέξοδο από μία χαραμάδα στα σύννεφα που προμήνυαν την καταιγίδα.

«Δε χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το σημείο», είπε ο Ναθάνιελ , προστατεύοντας το χώρο του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να λογικέψει το φίλο του. «Άκουσέ με! Ήταν 30 χρόνια πριν και τα πράγματα έχουν αλλάξει… εγώ έχω αλλάξει.»

«30 χρόνια ψέματα!» Ο Μαλάχι βρόντηξε, η φωνή του αντήχησε στο ξέφωτο. Το βλέμμα του σύρθηκε στο σημείο που είχε θάψει τον Κέιν και αμέσως ένιωσε τα μάτια του να βουρκώνουν. «Εξαιτίας σου… Εσύ φταις που τράβηξα τον Κέιν στη βρωμιά. Εξαιτίας σου τον απαρνήθηκα για 30 ολόκληρα χρόνια!»

«Δεν μπορώ να σου επιτρέψω να τον ξεθάψεις Μαλάχι! Ξέρεις τι θα συμβεί αν το κάνεις».

Ο Ναθάνιελ έστεκε εκεί νευρικός όσο ο Μαλάχι κοιτούσε επίμονα τον τάφο του ανθρώπου που κάποτε είχε υπάρξει ο καλύτερός του φίλος. Δε θα καταλάβαινε ποτέ ο Κέιν ήταν βαμπίρ και κατά συνέπεια επικίνδυνος.

Ο Κέιν ήταν ανέκαθεν ένα από τα δύο αγκάθια της συνεργασίας που είχε διαμορφωθεί μεταξύ των ιαγουάρων και των λεόντων. .. Ο Κέιν και η όμορφη αλλά άπιστη σύζυγος του Μαλάχι, η Καρλόττα. Ο Ναθάνιελ την είχε ερωτευτεί πρώτος. Δεν ήθελε όμως να καταλήξει έτσι. Τελικά ο Ναθάνιελ , σε μία κρίση οργής είχε δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα της ζήλειας… σκοτώνοντας με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

«Ήταν ο καλύτερός μου φίλος και δε με είχε προδώσει ποτέ! Εσύ με μαχαίρωσες πισώπλατα! Ο Μαλάχι έπνιξε τα δάκρυα οργής που πλημμύριζαν τα μάτια του και φέρνοντας το χέρι στο πρόσωπό του άγγιξε το σκουλαρίκι που φορούσε, το σκουλαρίκι του Κέιν. Τι είχε κάνει; Είχε κλονιστεί όταν βρήκε τον Κέιν σκυμμένο πάνω από το νεκρό σώμα της γυναίκας του, μέχρι που ο Ναθάνιελ είχε αναγνωρίσει τον Κέιν ως δολοφόνο.

Εκείνη είχε πεθάνει ακριβώς εδώ, σε αυτό εδώ το σημείο. Έτσι, σκέφτηκε πως έπρεπε να κάνει ακριβώς το ίδιο με τον Κέιν. Να τον θάψει σε αυτήν τη γη… στο ίδιο σημείο. Είχε κλέψει και το βιβλίο με τα ξόρκια του Κέιν για να τον εκδικηθεί χρησιμοποιώντας τα εναντίον του.

Ναι ο Ναθάνιελ είχε δίκιο σε ένα μόνο πράγμα. Τα περισσότερα βαμπίρ ήταν μοχθηρά, όμως υπήρχαν κι εξαιρέσεις. Και ο Κέιν είχε υπάρξει μία από αυτές. Τίποτα δεν ήταν περισσότερο κακό από αυτό που ο ίδιος είχε κάνει. Και το ξόρκι μπορούσε να το αντιστρέψει μόνο η αδελφή ψυχή του Κέιν.

Ο Μαλάχι το είχε βρει αστείο τότε. Ενώ ο Κέιν ήταν αιωνόβιος δεν είχε ακόμα βρει την αδερφή ψυχή του. Στο παρελθόν, αυτός και ο Κέιν, συνήθιζαν να κάνουν πλάκα λέγοντας πως μια τέτοια γυναίκα δε θα γεννιόταν ποτέ. Στο μυαλό του ήρθε η ανάμνηση του Κέιν να λέει «ο θεός θα πρέπει να έχει τρομερή αίσθηση του για να δημιουργήσει μία τέτοια γυναίκα ικανή να ανεχτεί τους θεατρινισμούς του.»

«Βρισκόταν εκεί κάτω πολύν καιρό», προειδοποίησε ο Ναθάνιελ. «Με τη λαγνεία για το αίμα να τον κατακυριεύει… αν τον ελευθερώσεις τώρα θα μας σκοτώσει.»

Ο Μαλάχι τίναξε το κεφάλι του και κοίταξε επίμονα το Ναθάνιελ. «Θα πρέπει να σκοτώσει μόνο εμένα γιατί εσύ θα είσαι ήδη νεκρός.»

Και με την απειλή να αιωρείται και οι δύο άνδρες πήραν ξανά τις ζωώδεις μορφές τους.

Στην κοντινή κατασκήνωση η Τάμπαθα Κινγκ, ή Τάμπι όπως τη φώναζαν οι περισσότεροι, κάθισε στα σκαλιά του τεράστιου τροχόσπιτου των γονιών της και κοίταζε τα αστέρια, όσα μπορούσε να διακρίνει μέσα από τα παχιά σύννεφα. Τίναξε τις αφέλειες της από το πρόσωπό της, χαρούμενη που είχε επιτέλους σταματήσει να βρέχει.

Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάμπινγκ και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να περάσει όλο το χρόνο της μέσα στην τροχοβίλα. Είχε ενθουσιαστεί με αυτό το ταξίδι, που είχε γίνει ακόμα καλύτερο όταν οι δικοί της συμφώνησαν να πάρουν μαζί και το μικρό σκύλο της οικογένειας, το Σκράπι. Μετά από πολλά παρακαλετά, και αφού είχε υποσχεθεί ότι θα φρόντιζε το μικρό καλύτερό της φίλο, ένα κουταβάκι Γιορκ, είχε καταφέρει να πείσει τους γονείς της.