Maar tegelijkertijd voelde hij dat het niet lang meer zou duren voor hij zelf de dood in de ogen zou kijken. De ruimte was gevuld met Tirus’ mannen, die allemaal getuige waren van de moord. Reece zette zich schrap voor de dood. Toch had hij geen spijt. Hij was dankbaar voor het feit dat hij de kans had gekregen deze man te doden, deze man die het lef had gehad om te denken dat Reece ooit zijn verontschuldigingen zou aanbieden.
Reece wist dat de dood onvermijdelijk was; de enige mensen in de ruimte die aan zijn kant stonden waren Matus en Srog. Srog was gewond en vastgebonden met touwen, en Matus stond naast hem, onder het toeziend oog van de soldaten. Ze zouden weinig uit kunnen halen tegen het leger van Hoge Eilanders.
Maar voor Reece zou sterven, wilde hij zijn wraak compleet maken en zoveel mogelijk Hoge Eilanders uitschakelen als hij kon.
Tirus zakte voor Reece’ voeten in elkaar, dood, en Reece aarzelde geen seconde: hij trok zijn dolk terug, draaide om zijn as en sneed Tirus’ generaal, die naast hem stond, zijn keel door; in dezelfde beweging stak hij een andere generaal in zijn hart.
Terwijl de mensen in de ruimte begonnen te beseffen wat er gebeurde, bewoog Reece sneller dan ooit. Hij trok de zwaarden uit de schedes van de twee dode generaals, en stormde op de groep soldaten tegenover hem af. Hij had vier van hen gedood voordat ze ook maar de kans hadden gehad om te reageren.
Honderden krijgers kwamen van alle kanten op hem af. Reece putte kracht uit zijn training bij de Krijgsmacht, uit alle keren dat hij gedwongen was geweest om tegen grote groepen te vechten. Terwijl ze hem omsingelden, tilde hij zijn zwaard met beide handen op. Hij werd niet bezwaard door een wapenrusting, zoals de andere mannen, of door een riem vol met wapens, of door een schild; hij was lichter en sneller dan hen allemaal, hij was woedend, hij was in een hoek gedreven. En hij vocht voor zijn leven.
Reece vocht dapper, sneller dan hen allemaal. Hij herinnerde zich alle keren dat hij had gespard met Thor, de beste vechter waar hij ooit tegen had gevochten. Hij schakelde de ene na de andere soldaat uit, en zijn zwaard kletterde tegen de zwaarden van de anderen. De vonken spatten alle kanten op. Hij zwaaide tot zijn armen zwaar werden, en wist nog een tiental mannen uit te schakelen voor ze zelfs maar met hun ogen konden knipperen.
Maar er bleven steeds meer mannen toestromen. Ze waren simpelweg met teveel. Voor elke zes man die hij uitschakelde, verschenen er twaalf meer. En ze vielen hem van alle kanten tegelijk aan. Reece, buiten adem, voelde hoe een zwaard zijn arm sneed, en hij schreeuwde het uit terwijl het bloed van zijn biceps droop. Hij draaide om zijn as en stak de man in zijn ribben, maar het kwaad was al geschied. Hij was gewond nu, en er bleven mannen bij komen. Hij wist dat zijn tijd gekomen was.
Hij was in ieder geval dankbaar dat hij ten onder kon gaan in een daad van moed.
“REECE!”
Er klonk een schreeuw, een schreeuw die Reece onmiddellijk herkende.
De schreeuw van een vrouw.
Reece’ lichaam werd gevoelloos toen hij zich realiseerde wiens stem het was. Het was de stem van de enige vrouw ter wereld die nog zijn aandacht kon trekken, zelfs in het heetst van de strijd, zelfs nu hij op het punt stond te sterven:
Stara.
Reece keek op en zag haar staan op de houten tribune aan de zijkant van de ruimte. Ze stond hoog boven de menigte, een onstuimige blik in haar ogen, de aderen in haar hals zichtbaar terwijl ze naar hem schreeuwde. Ze hield een boog vast, en hij zag hoe ze hem spande en richtte op een touw aan de andere kant van de ruimte.
Reece volgde haar blik, en besefte waar ze op mikte: een dik touw, vijftien meter lang, waaraan een enorme metalen kroonluchter hing. Het touw was aan de andere kant verbonden met een ijzeren haak, die in de stenen vloer vast zat. De armatuur was zo dik als een boomstam, en er stonden enkele honderden brandende kaarsen op.
Reece besefte dat Stara op het touw mikte. Als ze hem zou raken, zou de kroonluchter naar beneden vallen—en de helft van de mannen in de ruimte verpletteren. Reece keek op, en zag dat hij recht onder de kroonluchter stond.
Ze wilde hem waarschuwen.
Reece’ hart bonsde van paniek terwijl hij zich omdraaide, zijn zwaard liet zakken en zich een weg tussen zijn aanvallers door baande, in de hoop uit de weg te komen voor de kroonluchter zou vallen. Hij barstte door de groep soldaten heen en deelde links en rechts ellebogen en kopstoten uit. Reece herinnerde zich dat Stara een geweldige schutter was—ze was altijd al beter geweest dan de jongens—en hij wist dat ze niet zou missen. Ondanks het feit dat hij niet achterom kon kijken, vertrouwde hij haar. Hij wist dat ze het touw zou raken.
Een seconde later hoorde Reece het geluid van een pijl die door de lucht zeilde, gevolgd door het geluid van een knappend touw, en het geluid van een massief stuk ijzer dat op volle snelheid naar beneden viel. Er volgde een luide klap. De hele ruimte trilde, en Reece verloor zijn balans. Hij voelde de wind in zijn rug. De kroonluchter miste hem op slechts enkele centimeters terwijl hij op zijn handen en knieën op de stenen vloer viel.
Reece hoorde het geschreeuw van mannen. Hij keek over zijn schouder en zag de schade die Stara had aangericht: tientallen mannen waren onder het gewicht van de kroonluchter bezweken. Er lag overal bloed. Ze had zijn leven gered.
Reece krabbelde overeind. Hij zocht Stara, en zag dat zij nu in gevaar was. Enkele mannen kwamen op haar af gestormd, en terwijl ze haar boog spande, wist hij dat ze slechts een beperkt aantal pijlen zou kunnen afvuren voor ze bij haar waren.
Ze draaide zich om en wierp een nerveuze blik op de deur. Maar Reece’ hart viel toen hij tientallen van Tirus’ mannen naar de twee dubbele deuren zag stormen. Ze blokkeerden ze met een dikke houten balk.
Ze zaten vast. Alle uitgangen waren versperd. Reece wist dat ze hier zouden sterven.
Reece zag Stara wanhopig om zich heen kijken, tot haar blik bleef rusten op de bovenste tribunes bij de achterste muur.
Ze gebaarde naar Reece terwijl ze er naartoe rende, en hij had geen idee wat ze in gedachten had. Hij zag daar geen uitgang. Maar zij kende dit kasteel beter dan hij, en misschien kende ze wel een ontsnappingsroute die hij niet kon zien.
Reece begon te rennen. Hij vocht zich een weg door de mannen heen, minimaal, zodat hij niet te veel in het gevecht verwikkeld zou raken. Hij probeerde zo snel mogelijk naar de verste hoek van de kamer te komen.
Terwijl hij rende, keek Reece naar Srog en Matus, vastberaden om hen ook te helpen. Tot zijn blijde verassing zat hij dat Matus de zwaarden van zijn bewakers had weten te ontfutselen, en hen beide had neergestoken; hij zag Matus snel Srogs touwen doorsnijden. Srog griste een zwaard van de grond en doodde enkele soldaten die op hen afkwamen.
“Matus!” schreeuwde Reece.
Matus draaide zich om en keek hem aan, en hij zag Stara naar de verste muur rennen. Matus trok Srog met zich mee, en ze begonnen er ook heen te rennen.
Terwijl Reece zich een weg door de hal heen vocht, begon hij eindelijk wat ruimte te krijgen. Er waren in deze hoek van de ruimte niet zoveel soldaten als bij de versperde uitgang. Reece hoopte dat Stara wist dat ze deed.
Stara rende over de houten tribunes terwijl ze mannen die haar probeerde te grijpen in hun gezicht trapte. Terwijl Reece zijn best deed om haar in te halen, wist hij nog steeds niet waar ze precies heen ging, of wat ze van plan was.
Reece bereikte de andere kant en sprong op de tribunes, eerst op de eerste rij banken, toen op de volgende, steeds hoger, tot hij een goede drie meter boven de rest van de soldaten stond, op de hoogste houten bank die tegen de muur stond. Hij bereikte Stara, en ze renden samen naar Matus en Srog toe. Ze hadden een goede voorsprong op de andere soldaten, met uitzondering van één van hen: hij viel Stara van achteren aan, en Reece dook naar voren en stak hem in zijn hart, vlak voordat hij Stara in haar rug kon steken.