“Ja, uwe Majesteit,” zei Angelica, en ze sloeg haar ogen onderdanig neer. Zodra ze eenmaal met Sebastian getrouwd was, zou ze misschien niet meer zo hoeven buigen en kruipen. Maar voor nu zou ze zich gedragen zoals het hoorde. “Ik zal onmiddellijk naar mijn vader schrijven.”
De Weduwe wuifde dat weg. “Dat heb ik al gedaan, en Robert geeft zijn zegen. De voorbereidingen voor de bruiloft worden al getroffen. Ik heb van de koeriers begrepen dat je moeder is flauwgevallen toen ze het nieuws hoorde, maar ja, ze heeft altijd al een gevoelig karakter gehad. Ik vertrouw erop dat het geen eigenschap is die je aan mijn kleinkinderen zult doorgeven.”
Ze deed het klinken alsof het een ziekte was. Angelica was echter meer geërgerd door het feit dat ze alles al had geregeld zonder dat zij op de hoogte was gebracht. Toch deed ze haar best om de dankbaarheid te tonen die van haar verwacht werd.
“Dank u, uwe Majesteit,” zei ze. “Ik zal ernaar streven om de beste schoondochter te worden die u zich kunt wensen.”
“Vergeet alleen niet dat het feit dat je mijn dochter wordt niet betekent dat je een voorkeursbehandeling krijgt,” zei de Weduwe. “Je bent geselecteerd om een taak uit te voeren, en dat zal je naar mijn tevredenheid doen.”
“Ik zal Sebastian gelukkig maken,” zei Angelica.
De Weduwe ging staan. “Zorg daarvoor. Maak hem zo gelukkig dat hij nergens anders aan kan denken. Maak hem gelukkig genoeg om gedachten aan… anderen uit zijn hoofd te drijven. Maak hem gelukkig, schenk hem kinderen, doe alles wat de echtgenote van een prins dient te doen. Als je dat doet, zal jij ook een gelukkige toekomst hebben.”
Angelica’s temperament stond haar niet toe dat langs zich heen te laten glijden. “En als het me niet lukt?”
De Weduwe keek haar aan alsof ze niets waard was, alsof ze niet tot de belangrijkste aristocraten van het land behoorde.
“Je probeert sterk te zijn, in de hoop dat ik je als een soort gelijke zal gaan respecteren,” zei ze. “Misschien hoop je dat ik iets van mezelf in je zie, Angelica. Misschien is dat ook wel zo, maar dat is niet per definitie iets positiefs. Er is één ding dat je vanaf nu goed moet onthouden: je bent mijn bezit.”
“Nee, u—”
De mep was niet hard. Het zou geen blauwe plek achterlaten. Het deed niet eens pijn, behalve dan voor Angelica’s trots. Daar brandde het.
“Je bent mijn bezit, als een meisje met arbeidscontract,” herhaalde de Weduwe. “Als je me teleurstelt, zal ik je verwoesten voor wat je hebt getracht mijn zoon aan te doen. De enige reden dat je hier zit in plaats van in een cel, is omdat je op deze manier nuttiger voor me bent.”
“Als een echtgenote voor uw zoon,” merkte Angelica op.
“Als dat, en als afleiding voor hem,” antwoordde de Weduwe. “Je zei dat je alles zou doen. Vertel het me als je van gedachten bent veranderd.”
Want dan zou Angelica de meest afschuwelijke dood krijgen die ze zich kon voorstellen.
“Nee, dat dacht ik al. Je zult de perfecte vrouw zijn. Op den duur zal je de perfecte moeder zijn. Je brengt me op de hoogte als er problemen zijn. Je gehoorzaamt mij. Als je faalt, zal het Masker van Lood verbleken vergeleken bij wat er met je zal gebeuren.”
HOOFDSTUK ZES
Ze sleurden Sophia naar buiten en trokken aan haar, ondanks het feit dat ze op eigen benen liep. Ze was te verdoofd om iets anders te doen, te zwak om zelfs maar aan vechten te denken. De nonnen leverden haar af volgens de bevelen van haar nieuwe eigenaar. Ze hadden haar net zo goed kunnen inpakken als een nieuwe hoed of een stuk vlees.
Toen Sophia de wagen zag probeerde ze zich te verzetten, maar het maakte geen verschil. Het was een groot, ordinair ding, geschilderd als de wagen van een circus of een toneelgezelschap. Maar de tralies verraadden wat het echt was: de wagen van een slavenhandelaar.
De nonnen sleurden haar erheen en schoven de grote bouten opzij, waar je van binnenuit niet bij kon komen.
“Een zondig kind als jij verdient een plek als deze,” zei één van de nonnen.
De andere lachte. “Denk je dat ze nu zondig is? Moet je eens zien hoe ze is nadat ze twee jaar lang is gebruikt door elke man die geld voor haar heeft.”
Sophia ving een korte glimp op van ineengedoken figuren toen de nonnen de deur opengooiden. Ze zag angstige ogen die naar haar opkeken, een half dozijn andere meisjes die op de harde houten vloer in elkaar gedoken zaten. Toen duwden ze haar naar binnen, en ze struikelde over de andere meisjes heen.
De deur sloeg met een harde klap van metaal op metaal achter haar dicht. Het geluid van de bouten was nog erger, als een schrapende verkondiging van Sophia’s hulpeloosheid.
De andere meisjes deinsden voor haar terug terwijl ze een plekje probeerde te vinden. Sophia’s gave gaf haar inzicht in hun angsten. Ze waren bang dat ze misschien nog gewelddadig was, zoals het donkerogige meisje in de hoek was geweest, of dat ze zou schreeuwen tot Meister Karg hen allemaal zou slaan, zoals het meisje met de blauwe plekken rond haar mond had gedaan.
“Ik doe jullie geen kwaad,” zei Sophia. “Ik ben Sophia.”
Ze mompelden woorden die namen geweest zouden kunnen zijn, maar het was zo zachtjes dat Sophia ze niet allemaal kon verstaan. Haar gave hielp haar, maar op dat moment was ze te druk met haar eigen ellende om er veel aandacht aan te besteden.
Een paar dagen geleden was alles zo anders geweest. Ze was gelukkig geweest. Ze was veilig in het paleis geweest, bezig met de voorbereidingen van haar bruiloft, in plaats van opgesloten in een wagen. Ze was omgeven geweest door dienstmeisjes en hulpjes, niet door angstige meisjes. Ze had mooie jurken gehad in plaats van vodden, veiligheid in plaats van de aanhoudende pijn van een afranseling.
Ze had het vooruitzicht op een leven met Sebastian gehad, in plaats van misbruik door talloze mannen.
Er was niets dat ze kon doen. Niets, behalve daar zitten en tussen de tralies doorkijken hoe Meister Karg met een zelfingenomen grijns op zijn gezicht het weeshuis uitliep. Hij slenterde terug naar de wagen, waarna hij zich met kreunend van inspanning op de wagen hees. Sophia hoorde het klappen van een zweep, en na de martelingen die ze had moeten ondergaan aan de handen van Zuster O’Venn, dook ze instinctief in elkaar; haar lichaam verwachtte nog altijd pijn, ondanks het feit dat de wagen al in beweging was gekomen.
De wagen kroop door de straten van Ashton, en de houten wielen leken de spleten tussen de straatstenen moeiteloos te vinden. Sophia zag de huizen voorbijglijden, op nauwelijks het tempo van iemand die lopend was. De wagen leek geen haast te hebben om op zijn bestemming te komen. Dat zou iets goeds moeten zijn, maar op een bepaalde manier leek het niets meer dan een manier om haar ellende te rekken en haar en de anderen te treiteren met het feit dat ze de wagen niet uit konden.
Sophia zag mensen voorbijlopen. Ze gingen voor de wagen uit de weg, op de manier waarop ze opzij gingen voor andere grote wagens die hen zouden kunnen verpletteren. Een paar mensen wierpen een blik baar binnen, maar ze zeiden niets. Ze maakten in elk geval geen aanstalten om de wagen tegen te houden, of de meisjes die erin zaten te helpen. Wat zei het over een plek als Ashton dat dit als normaal werd beschouwd?
Een dikke bakker bleef even staan om hen na te kijken. Een stel ging voor de wielen uit de weg. Kinderen werden naar hun moeders toe getrokken, of renden achter de wagen aan om naar binnen te kijken omdat ze daartoe waren uitgedaagd door hun vrienden. Mannen wierpen nadenkende blikken naar binnen, alsof ze zich afvroegen of ze zich één van de meisjes konden veroorloven. Sophia dwong zichzelf om dreigend naar hen terug te kijken, en daagde hen uit haar in de ogen te kijken.