Wat als hij alles kwijt was?
Ruth sprong in de sarcofaag, stond met haar vier poten op Caitlins borst en begon haar gezicht helemaal te likken. Minuten gingen voorbij en Ruth stopte niet met likken terwijl ze verder jankte.
Terwijl Caleb zich voorover boog om Ruth eraf te trekken, stopte hij. Hij was verrast om te zien dat Caitlin een oog begon te openen.
Ruth huilde in extase, terwijl ze van Caitlin afsprong en rondjes liep. Caleb leunde voorover. Hij was ook in alle staten terwijl Caitlin eindelijk haar twee ogen openen en rond begon te kijken.
Hij haastte zich er naartoe, greep een van haar ijskoude handen en warmde ze tussen zijn handen.
“Caitlin? Kun je me horen? Ik ben het, Caleb.”
Langzaam, ging ze rechtop zitten, en hij hielp haar, door voorover te reiken, en zachtjes een hand onder haar nek te houden. Hij was zo gelukkig om haar ogen zoekend te zien knipperen. Hij kon zien hoe gedesoriënteerd ze was. Het was alsof ze wakker werd uit een diepe, zeer diepe slaap.
“Caitlin?” vroeg hij opnieuw, zachtjes.
Ze keek hem met matte ogen aan, maar toch waren haar bruine ogen zo mooi als hij ze zich kon herinneren. Hij kon meteen ook vertellen dat er iets niet klopte. Ze glimlachte nog steeds niet en terwijl ze met haar ogen knipperde, leken het wel de ogen van een vreemde te zijn.
“Caitlin?” vroeg hij opnieuw. Deze keer was hij bezorgd.
Ze staarde hem aan met haar ogen wijd open en hij zag in shock dat ze hem niet herkende.
“Wie ben jij?” vroeg ze.
Calebs moed zakte in zijn schoenen. Was dit mogelijk? Had de reis haar geheugen gewist? Was ze hem werkelijk vergeten?
“Caitlin,” probeerde hij opnieuw, “ik ben het. Caleb.”
Hij glimlachte en hoopte dat het haar zou helpen om iets te herinneren.
Maar ze glimlachte niet terug. Ze staarde hem gewoon aan, met een lege blik, terwijl ze verschillende keren met haar ogen knipperde.
“Het spijt me,” zei ze uiteindelijk. “Maar ik heb geen idee wie je bent.”
HOOFDSTUK TWEE
Sam werd wakker door het geluid van krijsende vogels. Hij opende zijn ogen en zag dat er hoog in de lucht verschillende gieren rondcirkelden. Het leken er wel een dozijn en ze vlogen steeds lager en lager. Het leek wel of ze van recht boven zijn hoofd op hem neerkeken. Alsof ze wachtten.
Hij besefte plots dat zij ervan uitgingen dat hij dood was en dat ze hun kans afwachtten om hem op te pakken en op te eten.
Sam sprong recht en toen hij dat deed, vlogen de vogels plotseling weg alsof ze verstoord werden door de verrijzenis van de doden.
Hij keek rond en probeerde zich te oriënteren. Hij bevond zich in een veld dat middenin glooiende heuvels lag. Zo ver hij kon zien, waren er nog meer heuvels die bedekt waren met gras en struiken met gekke vormen. De temperatuur was perfect en er was geen wolkje aan de hemel. Het zag er allemaal heel pittoresk uit en er stond geen enkel gebouw in de omgeving. Hij leek wel ergens in nergens te zijn.
Sam probeerde er achter te komen waar hij was, in welk tijdperk en hoe hij daar aanbeland was. Hij deed wanhopige pogingen om in gedachten terug in de tijd te gaan. Wat had er zich afgespeeld voor hij terug in de tijd gereisd was?
Langzaamaan kon hij het zich herinneren. Hij was in 1789 in de Notre Dame geweest in Parijs. Hij had gevochten met Kyle, Kendra, Sergei en hun mensen en had hen kunnen afweren zodat Caitlin en Caleb hadden kunnen ontsnappen. Het was het minste geweest wat hij kon doen, en hij was hun dat verschuldigd, zeker nadat hij haar in gevaar had gebracht door zijn roekeloze romance met Kendra.
Omdat zij zodanig in de minderheid waren, had hij zijn gedaanteverwisselingskrachten gebruikt en was hij erin geslaagd om hen net genoeg in verwarring te brengen om aanzienlijke schade aan te richten, waardoor vele van Kyle’s mannen uitgeschakeld werden en de andere geen schade meer konden aanrichten, waardoor hij kon vluchten met Polly.
Polly.
Ze was de hele tijd bij hem geweest en had ridderlijk gevochten. Onder hun tweetjes hadden ze ze een heuse strijdkracht gevormd. Ze waren ontsnapt door het plafond van de Notre Dame en waren ’s nachts op zoek gegaan naar Caitlin en Caleb. Ja. Het begon allemaal terug te komen….
Sam was er achter gekomen dat zijn zuster teruggereisd was in de tijd en hij wist onmiddellijk dat hij ook terug moest gaan om zijn fouten recht te zetten, om Caitlin terug te vinden, om zijn verontschuldigingen aan te bieden en om haar te beschermen. Hij wist dat zij het niet nodig had: ze was nu een betere krijger dan hijzelf was en ze had Caleb. Maar ze was tenslotte zijn zuster en de drang om haar te beschermen was niet iets dat hij zomaar af kon zetten.
Polly had er op aangedrongen met hem mee te gaan. Zij was er ook op gebrand om Caitlin terug te zien en was haar een verklaring schuldig. Sam had er niets op tegen en ze waren samen teruggegaan.
Sam keek nu terug rond en tuurde over de velden met een vragende blik in zijn ogen.
“Polly?” riep hij uit. Hij probeerde een reactie uit te lokken.
Geen antwoord.
Hij wandelde in de richting van de heuvelrand en hoopte zicht te krijgen op het landschap.
“Polly!?” riep hij opnieuw uit, maar deze keer luider.
“Eindelijk!” hoorde hij een stem antwoorden.
Toen Sam in de richting van de stem keek, verscheen Polly. Ze wandelde langs de horizon die een heuvel omrandde. Ze droeg een hoopje aardbeien in haar armen en was er eentje aan het opeten. Ze had haar mond vol toen ze sprak. “Ik heb de hele morgen al op je gewacht! Jongens toch! Je houdt echt wel van slapen, of niet soms!?”
Sam was heel blij om haar te zien. Door haar te zien, besefte hij hoe alleen hij zich had gevoeld toen hij terugkeerde en hoe gelukkig hij was om gezelschap te hebben. Hij besefte, ondanks alles, ook hoeveel ze voor hem was gaan betekenen. Zeker zijn fiasco met Kendra, kon hij het gezelschap van een normaal meisje appreciëren en hij stelde Polly meer op prijs dan ze zelf kon vermoeden. Terwijl ze dichter naar elkaar toegroeiden en de zon haar lichtbruin haar, haar doorschijnende witte huid en haar blauwe ogen deed oplichten, werd hij opnieuw verrast door haar natuurlijke schoonheid.
Hij stond op het punt om te reageren, maar zoals gewoonlijk maakte zij het onmogelijk om er een woord tussen te krijgen.
“Ik werd wakker op minder dan drie meter van jou,” zo ging ze verder, toen ze dichterbij kwam terwijl ze nog een aardbei opat, “en ik schudde en schudde jou door elkaar, maar je wilde maar niet wakker worden! Dus ging ik weg om wat voedsel te verzamelen. Ik kan niet wachten om deze plek te verlaten, maar ik vond dat ik je niet bij de vogels kon achterlaten voor ik vertrok. We moeten Caitlin vinden. Wie weet er waar ze is? Het is mogelijk dat ze nu onze hulp kan gebruiken. En al wat jij doet is slapen! Trouwens, waarom kwamen we ook terug als we niet opstaan, en verdergaan en —”
“Alsjeblief!” riep Sam uit, terwijl hij in lachen uitbarstte. “Ik kan er geen woord tussenkrijgen!”
Polly stopte en staarde hem aan, ze keek verrast, alsof ze geen idee had dat ze zoveel aan het woord was.
“Wel dan,” zei ze, “spreek!”
Sam staarde haar op zijn beurt aan en werd afgeleid door hoe blauw haar ogen er uit zagen in het licht van de vroege ochtend. Eindelijk had hij een kans om te spreken, maar hij stokte, en vergat wat hij had willen zeggen.
“Uh…” begon hij.
Polly gooide haar handen in de lucht.
“Jongens!” zo riep ze uit. “Ze willen nooit praten—maar ze hebben zelf nooit wat te zeggen! Wel, ik kan hier niet langer op wachten!” zei ze, ze haastte zich en baande zich een weg door de velden. Ondertussen at ze nog een aardbei.
“Wacht!” riep Sam uit, terwijl hij zich haastte om haar bij te houden. “Waar ga je naartoe?”
“Waarom, om Caitlin te vinden, natuurlijk!”