“We hebben het meisje geïdentificeerd,” zei ze. “Er zat een identiteitskaart in haar rugtas. Kate Roswell van San Marcos Senior High School. De directeur zoekt de telefoonnummers van haar ouders voor me op.”
De dokters knikten.
“Je had het haar net zo goed zelf kunnen vragen,” zei één van hen. Hij gebaarde naar Kate, die klaarwakker en geduldig knipperend in bed lag.
De vrouw wankelde.
“Er is me verteld dat ze in een coma is gebracht.”
“Dat was ze ook,” zei de andere dokter.
Ze gaapten haar aan, en leken compleet verbijsterd.
“Kunt u ons even excuseren?”
De dokters liepen verdwaasd samen weg.
De vrouw wendde zich tot Kate.
“Kate, kun je me horen?” zei ze.
Kate knikte.
“En je bent Kate Roswell, klopt dat?”
Kate knikte weer.
“Mijn naam is Brenda Masters, ik ben maatschappelijk werkster hier in het ziekenhuis. Heeft iemand je vertelt wat er is gebeurd?”
Kate schudde haar hoofd. Maar niemand hoefde het haar te vertellen. Ze herinnerde zich alles. De camper die tegen haar lichaam aan sloeg en haar botten verbrijzelde. De duisternis die haar overviel terwijl ze de dood voelde naderen. En Elijah. Elijah met zijn ontblootte hoektanden, die hij in haar nek zette.
“Typisch dokters,” zei de vrouw. “Het komt nooit bij ze op om met de patiënten te praten.” Brenda ging in de stoel naast Kate zitten. “Je bent aangereden door een camper. Je ligt in het Santa Barbera Cottage Hospital. Ik zal met jou en je ouders werken terwijl je hersteld. Maak je geen zorgen, ze zullen hier snel zijn.”
Brenda aaide haar arm.
Maar haar familie was wel het laatste dat Kate nu wilde. Ze zouden ongetwijfeld een manier vinden om haar de schuld te geven. Ze zouden zeggen dat ze roekeloos was omdat ze de remmen van haar fiets niet had onderhouden, of dat ze te snel van die heuvel was gereden. Ze kon zich al voorstellen hoe haar moeder tegen haar tekeer zou gaan. Of erger nog, ze zou kunnen claimen dat Kate aandacht zocht omdat Madison mocht studeren en zei geen taart kreeg op haar verhaardag. Er schoten een miljoen gedachten door haar hoofd, en de tranen sprongen in haar ogen.
Er verscheen een kleine frons op Brenda’s gezicht. “Je wil je ouders hier niet hebben?” vroeg ze.
Kate schudde haar hoofd weer, en één van haar tranen gleed over haar wang.
De vrouw leek bezorgd om die onthulling. Ze begreep waarschijnlijk niet waarom een zeventienjarig meisje dat een bijna fataal ongeluk had gehad haar familie niet om zich heen wilde. Ze had waarschijnlijk nooit iemand als de Roswells ontmoet.
“Heb je iets gedaan dat niet mocht?” zei Brenda vriendelijk. “Want als je bezorgd bent dat ze bood op je zullen zijn dan weet ik zeker dat dit niet het geval zal zijn. Ze willen gewoon weten dat je in orde bent.”
Kate schudde haar hoofd weer. Ze zouden kwaad zijn, ja, maar niet specifiek om wat ze had gedaan. Het was vanwege haar bestaan.
De tranen stroomden over haar wangen.
“We moeten je ouders informeren,” zei de vrouw. “Legaal gezien ben je nog een kind.” Toen werd haar toon zachter. “Kate, ik ga je iets heel belangrijks vragen en ik wil dat je goed nadenkt over je antwoord. Knik ja als je het eens bent met wat ik zeg en schud je hoofd als je het niet eens bent. Kate, doen je ouders je pijn?”
Kate slikte, haar keel pijnlijk van de slang. Ze wilde wanhopig graag ja knikken. Maar misbruik maakte geen deel uit van haar leven, niet op de manier die de vrouw bedoelde. Tenminste, ze dacht van niet. Maar betekende misbruik altijd slaan en schoppen, of kon het ook betekenen dat voedsel je werd onthouden, dat je zonder reden verstoten werd, dat je op je verjaardag genegeerd werd? Kate wist het niet. En hoewel ze zich er van bewust was dat een simpel knikje nu een hele reeks van gebeurtenissen in beweging zou kunnen zetten, en er misschien zelfs voor kon zorgen dat ze bij haar ouders weg werd gehaald en bij mensen zou worden geplaatst die haar niet verachtten en wel zouden willen dat ze ging studeren, ze moest altijd aan Max denken. Dat kon ze hem niet aandoen, hij was nog maar een kind.
Ze schudde haar hoofd.
De vrouw knikte, schijnbaar tevreden met het antwoord. Ze dacht waarschijnlijk dat Kate één of andere dwaze wegloper was. Dat ze erop uit was gegaan om opwinding te zoeken en zichzelf bijna te pletter had gereden, en nu een straf probeerde te ontlopen.
“Ik ga bellen,” zei de vrouw. Ze ging staan en streek haar rok glad.
Ze vertrok, en Kate besefte dat ze voor het eerst alleen was. De slang in haar keel was om absoluut gestoord van te worden. Het jeukte als een gek. En ze wilde wanhopig graag praten. Ze moest iemand vragen waar Elijah was. Ze herinnerde zich dat hij haar in zijn armen had gehouden. Waarom was hij niet met haar meegereden in de ambulance? Hij moest degene zijn die ze had gebeld.
Kate slaagde erin om rechtop te gaan zitten in haar ziekenhuisbed, en kreeg eindelijk een goed beeld van de afdeling. Er lagen nog veel andere mensen te slapen. Ze besefte dat ze allemaal in een coma waren, net zoals zij zou moeten zijn. Ze hadden haar hierheen gereden in de verwachting dat ze out zou zijn tot wat voor zwelling ze dan ook in haar hersenen mocht hebben weg zou zijn getrokken. Maar haar lichaam had de medicatie volledig afgestoten.
Ook haar botten waren geheeld. Dat was wat de dokter had gezegd. Elke bot in haar arm—ulna, radius, humerus—was verbrijzeld, en toch voelde ze helemaal geen pijn. Sterker nog, haar armen deden het prima. Ze kon haar armen voor zich bewegen en wriemelde met haar vingers. Sterker nog… ze reikte naar haar mond en vond het vreemde plastic mondkapje. Ze wurmde haar vingers eronder en begon te trekken.
De slang begon uit haar keel omhoog te komen. Het voelde ongelofelijk ongemakkelijk, maar ze bleef trekken tot het hele ding eruit was. Eindelijk kon ze zelf ademhalen. Ze gooide de slang op de grond, blij dat ze ervan af was.
Het volgende dat haar irriteerde was het infuus in haar arm. Ze trok de pleister die hem op zijn plek hield van haar arm en trok de naald eruit. Er verscheen wat bloed, en ze likte het instinctief af.
Ze voelde zich veel comfortabeler zonder al die slangen en draden, en veel beter in staat om de situatie te beoordelen. Haar lichaam voelde anders, maar niet op een slechts manier. Ze had helemaal nergens pijn. Het enige ongemak waar ze zich van bewust was nu de slang eruit was, was een knagend gevoel in haar maag. Ze had honger. Was dat gebruikelijk na een bijna-dood ervaring?
Ze raakte haar lichaam aan door de dunne papieren jurk. Alles zat waar het hoorde. Ze was een beetje geïrriteerd, wetende dat ze waarschijnlijk al haar kleding kapot hadden geknipt om te controleren op verwondingen die er niet waren. Maar… hoe kon het dat ze geen verwondingen had? Geen gebroken ribben of doorboorde longen. Geen gescheurde organen. Het was allemaal zo verwarrend.
Toen merkte ze op dat haar rugtas met haar mee de kamer in was gereden. Ze reikte naar beneden en vond haar boek van Amy, dat besmeurd was met de chocolade van Dinah. Onderin haar tas vond ze haar mobieltje. Ze had nooit een smartphone gemogen zoals Madison, dus ze had één van die goedkope maar onverwoestbare mobieltjes. Gelukkig had hij het ongeluk overleefd.
Ze greep hem en sms’te Amy eerst, in de eerste plaats omdat haar naam sneller te vinden was en in de tweede plaats omdat zij haar beste vriendin was.