ดวงตาของชายร่างใหญ่คลอด้วยน้ำตา ขณะที่เขาพยักหน้าช้า ๆ
“พานางมาที่นี่ แล้วก็รีบด้วย” อีเร็คสั่ง กระชากเขายืนขึ้นแล้วผลักเขาถลาไปทางประตูหลัง
เมื่อเจ้าของโรงแรมออกไป มีเสียงหม้อกระทบกันดังมาจากด้านหลังประตู มีเสียงตะโกนดังแว่วมา แล้วครู่ต่อมาประตูก็เปิดออก มีสตรีหลายคนในชุดผ้าขี้ริ้ว สวมเสื้อคลุมและหมวกคลุมผมตัวเปื้อนคราบมันจากในครัวเดินเข้ามา สามนางนั้นอายุมากกว่าอยู่ในวัยหกสิบ อีเร็คสงสัยขึ้นมาแวบหนึ่งว่าเจ้าของโรงแรมรู้หรือไม่ว่าเขาพูดถึงใคร
แล้วตอนนั้นนางก็เดินออกมา และทำให้หัวใจของอีเร็คหยุดเต้นอยู่ในอกเขา
เขาแทบหายใจไม่ออก นางนั่นเอง
นางสวมผ้ากันเปื้อนที่เลอะไปด้วยคราบมัน ก้มหน้าต่ำ ดูอายที่จะเงยหน้าขึ้น ผมของนางถูกมัดไว้และคลุมไว้ด้วยผ้า แก้มทั้งสองข้างเลอะคราบเขม่า แต่ก็ยังทำให้อีเร็คใจสั่น ผิวพรรณของนางช่างอ่อนเยาว์และไร้ที่ติ นางมีโหนกแก้มสูงและขากรรไกรได้รูป จมูกเล็ก ๆ เต็มไปด้วยกระ ริมฝีปากอิ่มเต็ม หน้าผากกว้างดูสูงศักดิ์ และผมสีทองสวยงามหลุดลุ่ยออกมาจากผ้าคลุมผม
นางเหลือบมองเขาแวบหนึ่งด้วยดวงตายาวรีสีเขียวงดงาม ซึ่งสะท้อนแสงไฟแล้วเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใสก่อนจะกลับเหมือนเดิม ทำให้เขาชะงักนิ่งอยู่กับที่ อีเร็คประหลาดใจที่รู้ว่าตอนนี้เขายิ่งหลงใหลนางมากกว่าเมื่อตอนได้พบกันครั้งแรกเสียอีก
เจ้าของโรงแรมเดินตามหลังนางออกมา หน้าตาบึ้งตึง ยังคงเช็ดเลือดจากจมูก สาวน้อยเดินมาข้างหน้าอย่างลังเล พร้อมด้วยสตรีสูงวัยคนอื่น ๆ ตรงมาหาอีเร็ค และถอนสายบัวเมื่อเข้ามาใกล้ อีเร็คยืดตัวยืนตรงต่อหน้านาง เช่นเดียวกับผู้ติดตามคนอื่น ๆ ของท่านดยุค
“ใต้เท้า” นางกล่าวเสียงนุ่มหวาน ทำให้หัวใจอีเร็คอิ่มเอม “โปรดบอกข้าทีว่าข้าทำสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคือง ข้าไม่รู้ว่าได้ทำสิ่งใดลงไป แต่ข้าขออภัยในสิ่งที่ได้ทำจนเป็นเหตุทำให้ท่านดยุคต้องมาถึงที่นี่”
อีเร็คยิ้ม ทั้งคำพูด ภาษาและสำเนียงของนาง ทำให้เขาอารมณ์ดีอีกครั้ง เขาไม่อยากให้นางหยุดพูดเลย
อีเร็คเอื้อมมือไปแตะปลายคางของนางแล้วดันให้เงยหน้าขึ้นจนดวงตาอ่อนโยนของนางสบกับเขา หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง มันเหมือนกับหลงเข้าไปในห้วงทะเลสีฟ้า
“แม่หญิง เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดให้ขุ่นเคือง ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถทำให้รำคาญใจได้หรอก ข้ามาที่นี่ไม่ใช่ด้วยความโกรธ แต่ด้วยความรักต่างหาก นับตั้งแต่ได้พบเจ้า ข้าก็ไม่อาจคิดถึงสิ่งอื่นได้อีก”
นางดูประหม่า และหลบตาลงมองพื้นทันทีพลางกระพริบตาหลายครั้ง นางบิดมือดูกังวลอย่างมาก เห็นได้ชัดว่านางไม่คุ้นเคยกับเรื่องนี้
“ได้โปรดเถิด แม่หญิง บอกข้าที เจ้าชื่ออะไร?”
“อลิสแตร์” นางตอบอย่างอ่อนน้อม
“อลิสแตร์” อีเร็คทวนคำอย่างปลื้มปริ่ม มันเป็นชื่อที่ไพเราะที่สุดที่เขาเคยได้ยิน
“แต่ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดชื่อของข้าจึงควรเป็นที่รู้จักของท่าน” นางบอกต่ออย่างนุ่มนวล ยังคงก้มมองพื้น “ท่านเป็นขุนนาง และข้าเป็นเพียงสาวใช้”
“นางเป็นคนรับใช้ของข้า ถ้าจะพูดให้ถูก” เจ้าของโรงแรมเอ่ยขึ้น พลางก้าวมาข้างหน้าอย่างไม่พอใจ “นางมีสัญญาอยู่กับข้า นางลงชื่อในสัญญาเมื่อหลายปีก่อน ที่นางสัญญาไว้คือเจ็ดปี โดยข้าให้อาหารและที่อยู่เป็นการตอบแทน นางทำมาสามปีแล้ว ท่านเห็นไหมล่ะ ว่านี่มันเสียเวลาเปล่า นางเป็นของข้า ข้าเป็นเจ้าของนาง ท่านจะเอาตัวนางไปไม่ได้ นางเป็นของข้า ท่านเข้าใจไหม?”
อีเร็ครู้สึกเกลียดชายเจ้าของโรงแรมยิ่งกว่าที่เคยรู้สึกกับใคร ใจหนึ่งเขาอยากจะชักดาบออกมาแทงที่หัวใจของชายคนนี้และจบเรื่องกับเขาเสีย แต่แม้เขาสมควรจะโดนเช่นนั้นเพียงใด อีเร็คก็ไม่อยากจะทำผิดกฎของพระราชา นอกจากนี้การกระทำใดของเขายังส่งผลไปถึงพระราชาด้วย
“กฎของราชาย่อมเป็นกฎของราชา” อีเร็คบอกเจ้าของโรงแรมอย่างหนักแน่น “ข้าไม่มีเจตนาจะละเมิด แต่พรุ่งนี้การแข่งขันจะเริ่มขึ้น และข้าได้รับสิทธิเช่นเดียวกับบุรุษทุกคนที่จะเลือกเจ้าสาวของข้าได้ ขอให้รู้กันในตอนนี้เลยว่าข้าเลือกอลิสแตร์”
ทุกคนในห้องอ้าปากค้าง แล้วหันมองหน้ากันอย่างตกใจ
“เป็นเช่นนั้น” อีเร็คกล่าวต่อ “หากนางยินยอม”
อีเร็คมองอลิสแตร์ด้วยใจเต้นรัว ขณะที่นางยังคงก้มหน้ามองพื้น เขาเห็นว่านางหน้าแดง
“เจ้ายินยอมหรือไม่ แม่หญิง?” เขาถาม
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“ใต้เท้า” นางบอกเสียงเบา “ท่านไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร มาจากที่ไหน หรือทำไมข้าจึงมาที่นี่ และข้าเกรงว่าข้าไม่อาจบอกเรื่องเหล่านั้นแก่ท่านได้”
อีเร็คจ้องมองนางอย่างพิศวง
“ทำไมเจ้าจึงบอกข้าไม่ได้?”
“ข้าไม่เคยบอกใครนับตั้งแต่มาถึงที่นี่ ข้าได้ตั้งปฏิญาณไว้”
“แต่ทำไมกันเล่า?” เขารุกถามด้วยความอยากรู้
แต่อลิสแตร์ไม่ตอบ ก้มหน้าอยู่เช่นนั้น
“เป็นความจริง” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “นางไม่เคยเล่าให้พวกเราฟังว่านางเป็นใคร หรือทำไมจึงมาที่นี่ นางปฏิเสธที่จะเล่า พวกเราพยายามมาหลายปีแล้ว”
อีเร็ครู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง แต่นั่นเพียงแค่ทำให้นางมีปริศนาเพิ่มขึ้น
“หากข้าไม่อาจรู้ได้ว่าเจ้าเป็นใคร เช่นนั้นข้าก็จะไม่รู้” อีเร็คบอก “ข้าเคารพคำปฏิญาณของเจ้า แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนแปลงความรักของข้าที่มีต่อเจ้า แม่หญิง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร หากข้าชนะการแข่งขัน ข้าจะเลือกเจ้าเป็นรางวัล เจ้าเท่านั้น จากสตรีอื่น ๆ ในอาณาจักรนี้ ข้าขอถามอีกครั้ง เจ้าจะยินยอมหรือไม่?”
อลิสแตร์เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ขณะที่อีเร็คมองอยู่นั้น เขาเห็นน้ำตาไหลลงไปตามพวงแก้ม
ทันใดนั้น นางก็หันหลังแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้อง โดยปิดประตูตามหลัง
อีเร็คยืนนิ่ง เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่ต่างตะลึงงัน เขาไม่รู้ว่าควรจะแปลท่าทีการตอบสนองของนางเช่นไร
“ท่านเห็นไหมล่ะ ท่านทำให้ตัวเองเสียเวลา เวลาของข้าด้วย” เจ้าของโรงแรมบอก “นางบอกว่าไม่ ท่านก็ออกไปได้แล้ว”
อีเร็คนิ่วหน้าตอบ
“นางไม่ได้บอกปฏิเสธ” แบรนด์ทแทรกขึ้น “นางยังไม่ได้ตอบ”
“นางมีสิทธิที่จะใช้เวลาคิด” อีเร็คตอบอย่างปกป้อง “ถึงอย่างไรก็มีหลายอย่างที่ต้องพิจารณา นางเองก็ไม่รู้จักข้าเหมือนกัน”
อีเร็คยืนอยู่เช่นนั้น ใคร่ครวญว่าจะทำอะไร
“ข้าจะพักที่นี่ในคืนนี้” อีเร็คบอกขึ้นในที่สุด “เจ้าต้องจัดห้องให้ข้าที่นี่ ฟากเดียวกับห้องนาง ในตอนเช้าก่อนการแข่งขันจะเริ่มต้น ข้าจะถามนางอีกครั้ง หากนางยินยอมและหากข้าชนะ นางจะเป็นเจ้าสาวของข้า หากเป็นเช่นนั้นข้าจะไถ่ตัวนางจากการเป็นทาสรับใช้เจ้า และนางจะไปจากที่นี่พร้อมข้า”
เห็นได้ชัดว่าเจ้าของโรงแรมไม่ต้องการให้อีเร็คอยู่ใต้ชายคาของเขา แต่เขาไม่กล้าจะพูดอะไร ได้แต่หันหลังและกระทืบเท้าออกไปจากห้อง แล้วกระแทกประตูปิดตามหลัง
“ท่านแน่ใจหรือว่าอยากจะพักที่นี่?” ท่านดยุคถาม “กลับไปที่ปราสาทกับเราเถอะ”
อีเร็คพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ข้าไม่เคยมั่นใจเท่านี้มาก่อนในชีวิต”
บทที่ แปด
ธอร์พุ่งตัวผ่านอากาศดำดิ่งลงไป พุ่งศีรษะลงไปในท้องน้ำปั่นป่วนของทะเลแห่งไฟ เขาตกลงไปในน้ำและจมลงไป แล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าน้ำนั้นร้อน
ธอร์ลืมตาขึ้นมาแวบหนึ่งใต้ผิวน้ำ และคิดว่าเขาไม่น่าทำเลย เขาได้เห็นสัตว์ทะเลหน้าตาประหลาดและน่าเกลียดหลายแบบ ทั้งเล็กและใหญ่ หน้าตาพิลึกผิดธรรมดา มีอยู่ในมหาสมุทรแห่งนี้เต็มไปหมด เขาได้แต่ภาวนาว่าพวกมันจะไม่โจมตีก่อนที่เขาจะไปถึงที่ปลอดภัยบนเรือพาย
ธอร์โผล่พ้นน้ำขึ้นมาอ้าปากหอบหายใจ และมองหาเด็กหนุ่มที่กำลังจมน้ำทันที เขามองเห็นเด็กหนุ่มได้ทันเวลา เขากำลังอ่อนแรงและเริ่มจะจมน้ำ ในอีกไม่กี่วินาทีนี้เขาคงจะจมน้ำลงไปอย่างแน่นอน
ธอร์เอื้อมมือไปคว้าตัวเขาไว้จากทางด้านหลัง จับกระดูกไหปลาร้าของเขาไว้แล้วเริ่มว่ายน้ำ โดยพยุงให้ศีรษะของพวกเขาอยู่พ้นน้ำ ธอร์ได้ยินเสียงร้อง เมื่อหันไปดูก็ต้องตกใจที่เห็นโครห์น มันคงจะกระโดดตามเขามา เจ้าเสือดาวว่ายน้ำอยู่ข้างเขา ตะกุยน้ำมาหาธอร์พลางร้องคราง ธอร์รู้สึกแย่ที่โครห์นต้องมาอยู่ในอันตรายเช่นนี้ แต่เขาไม่มีมือที่จะช่วยมันได้และทำอะไรไม่ได้มากนัก
ธอร์พยายามไม่มองไปรอบตัว ไม่มองท้องน้ำสีแดงปั่นป่วน ไม่มองสัตว์ประหลาดที่ผลุบโผล่อยู่รอบ ๆ สัตว์หน้าตาน่าเกลียดสีม่วงมีสี่ขาและสองหัว โผล่ขึ้นมาใกล้ ๆ แล้วส่งเสียงขู่เขาก่อนจะผลุบหายไป ทำให้ธอร์ต้องผงะ
ธอร์หันไปเห็นเรือพายอยู่ห่างไปราวยี่สิบหลา เขาว่ายเข้าหาอย่างเร่งร้อน โดยใช้แขนข้างเดียวและขาสองข้าง ขณะที่ลากเด็กหนุ่มอีกคนไปด้วย เด็กหนุ่มคนนั้นตะเกียกตะกายและส่งเสียงร้องอย่างขัดขืน ทำให้ธอร์กลัวว่าเขาจะดึงจมลงไปด้วยกัน
“อยู่นิ่ง ๆ!” ธอร์ตะโกนบอกเสียงกระด้าง หวังว่าเขาจะฟัง
ในที่สุดเขาก็หยุด ธอร์โล่งใจได้ครู่เดียว เขาก็ได้ยินเสียงน้ำสาดกระจาย เมื่อหันไปอีกด้านที่ทางขวาของเขา ก็เห็นสัตว์ประหลาดอีกตัวโผล่ขึ้นมา มันตัวเล็กมีหัวสีเหลืองและมีหนวดเหมือนปลาหมึกสี่เส้น หัวของมันเป็นรูปเหลี่ยมกำลังว่ายน้ำตรงมาที่เขา พลางส่งเสียงขู่และทำตัวสั่น มันดูเหมือนงูหางกระดิ่งที่อยู่ในทะเล ยกเว้นหัวของมันเป็นเหลี่ยมเกินไป ธอร์เตรียมตัวเมื่อมันเข้ามาใกล้ เตรียมพร้อมที่จะถูกกัด แต่แล้วจู่ ๆ มันก็อ้าปากกว้างและพ่นน้ำทะเลใส่เขา ธอร์กระพริบตา พยายามไล่น้ำทะเลที่เข้าตา
เจ้าสัตว์ประหลาดว่ายวนอยู่รอบพวกเขาเป็นวงกลม ธอร์พยายามว่ายเร็วขึ้นเป็นสองเท่า พยายามที่จะหนี
เขาเข้าไปใกล้เรือมากขึ้นแล้ว แต่ทันใดนั้นสัตว์อีกตัวก็โผล่ขึ้นมาที่อีกด้าน มันมีลำตัวแคบและยาวสีส้ม มีก้ามสองข้างอยู่ที่ปากและมีขาเล็ก ๆ หลายสิบขา และมันยังมีหางยาวสะบัดไปทุกทิศทุกทาง มันดูคล้ายกุ้งมังกรที่ยืนตัวตรง เจ้าสัตว์ประหลาดว่ายอยู่ตามชายน้ำเหมือนแมงดา ส่งเสียงหึ่ง ๆ ขณะที่เข้ามาใกล้ธอร์ หันข้างให้แล้วสะบัดหาง ฟาดเข้าใส่แขนของธอร์ เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งตัวไปมา ฟาดหางครั้งแล้วครั้งเล่า ธอร์อยากจะชักดาบออกมาสู้กับมัน แต่เขามีมือที่ว่างเพียงข้างเดียว และต้องใช้ว่ายน้ำ
โครห์นว่ายน้ำอยู่ข้างเขา มันหันไปขู่เจ้าสัตว์ประหลาด ด้วยเสียงน่ากลัว และขณะที่โครห์นว่ายเข้าไปหามันอย่างไม่กลัว ก็ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดตกใจกลัวและหายลงไปใต้ผิวน้ำ ธอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก จนกระทั่งมันโผล่ขึ้นมาอีกครั้งที่อีกด้าน แล้วสะบัดหางใส่เขาอีก โครห์นหันไปและไล่มันไปรอบ ๆ พยายามจะจับมันให้ได้ โดยไล่งับมันแต่ก็พลาดเป้าทุกครั้ง