แต่กระนั้น เขาก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อมารวมกลุ่ม
เจ้าชายรีสทรงพอพระทัย ทรงหันกลับไปนำพวกเขาสู่ขอบเหวของหุบเขาใหญ่ มันไม่เหลือเวลาให้เสียอีกแล้ว
*
เจ้าชายรีสเกาะตัวอยู่ด้านข้างของหน้าผา ขณะที่ก้าวลงไปทีละน้อย คนอื่นๆอยู่ห่างไปข้างบนหลายฟุต พวกเขาทุกคนต่างเคลื่อนลงมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่พวกเขาอยู่อย่างนั้นมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง พระทัยของเจ้าชายรีสโหมตีกระหน่ำ เมื่อพระองค์ทรงปีนลงและพยายามยึดพระบาท แน่นอยู่บนหน้าผา ข้อพระหัตถ์แสบและชาไปด้วยความหนาวเย็น พระบาทของพระองค์ไถลไปบนก้อนหินลื่น พระองค์ไม่ได้ทรงคาดว่ามันจะยากลำบากขนาดนี้ พระองค์ทอดพระเนตรลงไปและพยายามสำรวจไปยังภูมิประเทศ ทรงเห็นถึงสภาพของก้อนหินต่างๆ และทรงสังเกตว่าบริเวณด้านล่างมีทั้งก้อนหินที่เป็นแนวตรงดิ่งลงไปและมีความราบเรียบ ที่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปีนลงไปได้ ส่วนอีกที่หนึ่งก็ปกคลุมไปด้วยตะใคร่น้ำหนาทึบและบางที่ก็เป็นทางลาดชันที่มีหินรูปร่างเป็นฟันหยัก เป็นรอยว้าวแหว่ง มีช่องโหว่เต็มไปด้วยซอกและรอยแตกที่จะใช้เท้าแทรกเข้าไปหรือใช้มือจับได้ พระองค์ได้ทรงเห็นเชิงผาที่ยื่นออกมาเป็นช่วงๆ เพื่อให้ทำการหยุดพักได้
แต่กระนั้นการปีนผาได้พิสูจน์แล้วว่ามันยากเกินกว่าที่ประเมินเอาไว้เมฆหมอกที่มีอยู่อย่างต่อเนื่องได้ปิดบังสภาวะทัศนะวิสัยและเจ้าชายรีสทรงกล้ำกลืนที่จะมองลงไปที่ พระองค์พบว่ามันเป็นการยากที่จะหาตำแหน่งให้วางเท้าลงได้อย่างไม่ต้องกล่าวถึงเวลาหลังจากการปีนเขาลงไปสู่ก้นบึ้งที่แม้ว่ามันจะมีอยู่จริง แต่ก็ยังคงมองไม่เห็นส่วนที่เหลือที่สุดนั้นเลย
ภายในพระทัยของพระองค์นั้น ทรงเต็มไปความหวาดกลัว พระศอลำของพระองค์แห้งผาก และส่วนหนึ่งข้างในนั้นก็ทรงสงสัยว่าพระองค์ได้กระทำความผิดอันใหญ่หลวง
แต่พระองค์เลือกที่จะไม่แสดงความกลัวแก่คนอื่นๆ เมื่อธอร์ได้จากไปแล้ว พระองค์จะต้องเป็นผู้นำในตอนนี้ พระองค์จะต้องเป็นตัวอย่างที่ดี พระองค์รู้ว่าการกระทำตามความกลัวย่อมไม่เกิดผลดีใดๆขึ้นเลย พระองค์จะต้องมีความเข้มแข็งและมีสมาธิ พระองค์ทรงรู้ว่าความกลัวจะบดบังความสามารถของพระองค์
พระหัตถ์ของเจ้าชายรีสสั่นเทา ในขณะที่ทรงพยายามทรงตัวอยู่ พระองค์ทรงบอกกับตัวเองว่าจะต้องลืมสิ่งที่อยู่ข้างล่างและเพ่งสมาธิไปกับสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
แค่ไปทีละก้าวๆ พระองค์ตรัสบอกกับตัวเอง พระองค์รู้สึกดีขึ้นที่คิดแบบนี้ เจ้าชายรีสทรงพบว่ามีตำแหน่งที่วางพระบาทอีกที่หนึ่งและทรงก้าวไปอีกหนึ่งก้าว และอีกก้าว และทรงมาเริ่มมีจังหวะการปีนที่สม่ำเสมอ
"ระวังตัวด้วย!" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา
เจ้าชายรีสทรงทำพระทัยกล้า ในขณะที่ก้อนกรวดหล่นเทลงมาอยู่รอบพระองค์ มันตกลงมาอยู่บนพระเศียรและบริเวณบ่า พระองค์ทอดพระเนตรขึ้นไปเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ที่กำลังกลิ้งลงมา พระองค์ทรงบ่ายตัวและคลสดกับมันไปเพียงเล็กน้อย
"ข้าขอโทษ"โอคอนเนอร์ตะโกนลงมา "หินมันไม่แน่น"
พระทัยของเจ้าชายรีสตีกระหน่ำ เมื่อพระองค์ทรงมองไปยังด้านล่าง และพยายามทำพระทัยให้นิ่ง พระองค์ทรงอยากรู้เหลือเกินว่าข้างล่างจะเป็นเช่นไร พระองค์เอื้อมไปจับก้อนหินเล็กๆ ที่ตกมาอยู่บนบ่าและทอดพระเนตรลงไปข้างล่างและทรงโยนก้อนหินลงไป ทรงทอดพระเนตรและรอคอยว่ามันจะมีเสียงสะท้อนขึ้นมาหรือไม่ แต่มันไม่มีเสียงใดๆ สะท้อนกลับมาเลย
ความรู้สึกถึงลางร้ายได้ทวีคูณยิ่งขึ้น ขณะที่ยังไม่มีทางรู้ได้ว่าความลึกของหุบเขานี้จะลึกลงไปเท่าใด และด้วยอาการสั่นของพระหัตถ์และพระบาทนั้น พระองค์ทรงไม่อาจทราบได้ว่า พวกเขาจะกระทำมันสำเร็จ พระองค์ทรงกล้ำกลืน ทรงมีความคิดมากมายพรั่งพรูเข้ามา เมื่อพระองค์ทรงปีนต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าที่คร็อกเป็นฝ่ายถูกทั้งหมด? หรือจริงๆแล้ว มันไม่มีก้นบึงกันแน่? หรือว่านี่เป็นภารกิจฆ่าตัวตายที่แสนสะเพร่า?
ขณะที่เจ้าชายรีสทรงก้าวไปอีกหนึ่งก้าว ทรงรีบก้าวถี่ๆ ลงมาอีกหลายฟุตและมีแรงผลักลงมากขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้น พระองค์ก็ได้ยินเสียงของก้อนหินชิ้นเล็กๆ และได้ยินเสียงร้องลั่นขึ้นมามีความสับสนอยู่ด้านข้างพระองค์และทรงทอดพระเนตรเห็นเอลเด็นที่กำลังร่วงหล่นไถลผ่านพระองค์ลงไป
เจ้าชายรีสทรงใช้สัญชาตญาณเอื้อมพระหัตถ์จับเข้ากับข้อมือของเอลเด็น ในขณะที่เขาเคลื่อนตัวตกผ่านมา โชคดีที่พระหัตถ์ข้างหนึ่งของเจ้าชายรีสได้เกาะกับหน้าผาเอาไว้แน่น ทำให้พระองค์สามารถตรึงเอลเด็นได้อย่างแน่นหนาและป้องกันตนเองไม่ให้ไถลลื่นลงไป เอลเด็นห้อยแกว่งตัวไปมา ทว่าเขาจะไม่สามารถหาที่วางเท้าได้ เอลเด็นมีลำตัวที่มีขนาดใหญ่และหนัก เจ้าชายรีสทรงเริ่มรู้สึกว่าพละกำลังเริ่มถดถอยลงไป
อินดราปรากฏตัวขึ้น เธอลงมายังรวดเร็วและเอื้อมไปจับข้อมือของเอลเด็นอีกข้างหนึ่ง เอลเด็นยังคงตะเกียกตะกาย แต่ไม่สามารถหาที่วางเท้าได้
"ข้าหาที่มั่นไม่ได้!" เอลเด็นแผดเสียงกลับมาอย่างแตกตื่น เขาเตะไปมาอย่างรุนแรง และเจ้าชายรีสทรงรู้สึกกลัวว่าเขาจะหลุดไปจากมือแล้วตกลงไปพร้อมกับพระองค์ พระองค์ทรงต้องคิดอะไรให้ได้อย่างเร็วพลัน
เจ้าชายรีสทรงระลึกขึ้นได้ว่ามีเชือกที่โอคอนเนอร์ให้พระองค์ดูก่อนที่พวกเขาจะไต่ลงมา มันเป็นเครื่องมือที่ ใช้วัดกำแพงในช่วงการบุกโจมตีที่เก็บเอาไว้ใช้ตามโอกาสสมควร ครั้งหนึ่งโอคอนเนอร์เคยกล่าวไว้
"โอคอนเนอร์ เชือกของเจ้า!" เจ้าชายรีสทรงตะโกน "โยนมันลงมา!"
เจ้าชายรีสทอดพระเนตรขึ้นไป ทรงเห็นโอคอนเนอร์เป็นเชือกออกจากเอว เขาเอนตัวไปข้างหลัง แล้วปักตะขอเข้ากับซอกกำแพงหิน เขากดมันจมลงไปอย่างสุดแรงและทดสอบมันอีกหลายครั้ง จากนั้นจึงโยนเชือกลงมาด้านล่าง เชือกห้อยแกว่งไปมาผ่านเจ้าชายรีสไป
มันไม่เหลือเวลาอีกแล้ว ฝ่ามืออันเปียกลื่นของเอลเด็นเริ่มไถลหลุดออกจากพระหัตถ์ของเจ้าชายรีส และ ขณะที่เขากำลังจะตกลงมานั้น เอลเด็นก็ฉวยจับเข้ากับเชือกได้ เจ้าชายรีสทรงกลั้นหายใจและภาวนาให้มันตรึงเขาอยู่ได้
และมันก็เป็นเช่นนั้น เอลเด็นค่อยๆ ดึงตัวเองขึ้นมาจนกระทั่งเขาหาตำแหน่งวางเท้าได้ เขายืนอยู่ตรงแนวหินที่ยื่นจากหน้าผา เขาหายใจหอบ แล้วกลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง เขาถอนหายใจยาวไปที่เต็มอาการผ่อนคลาย เช่นเดียวกันกับเจ้าชายรีส มันเกือบจะพลาดไปแล้ว
*
พวกเขาไปเขาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจ้าชายรีสไม่อาจทราบว่าเป็นเวลานานเท่าใดแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มขึ้น พระเสโทไหลรินแม้ว่าอากาศจะหนาวเย็น พระองค์รู้สึกราวกับว่า เวลาของพระองค์จะหมดลงได้ในทุกชั่วขณะ พระหัตถ์และพระบาทสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เสียงหายใจหอบดังก้องไปทั่วโสตประสาท พระองค์ทรงสงสัยว่ามันจะต้องไต่ลงไปนานอีกเท่าใด พระองค์ทรงรู้สึกราวกับว่าจะไม่สามารถลงไปก้นบึ้งได้ในเวลาอันใกล้นี้ พวกเขาทั้งหมดจะต้องหยุดและพักผ่อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามค่ำคืน แต่ปัญหาก็คือ มันไม่มีที่ไหนให้หยุดและพักผ่อนได้
เจ้าชายรีสไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากทรงสงสัยว่าหากพวกเขาเหนื่อยล้ามากเกินไป ถ้าหากว่าพวกเขาอาจจะเริ่มตกลงไปทีละคนๆ
ต่อมา เกิดเสียงดังสนั่นจากก้อนหิน จากนั้นก้อนกรวดเป็นตันๆ ก็ถล่มลงมา มันหล่นมาใส่พระเศียร ตกมายังพระพักตร์และดวงพระเนตรของเจ้าชายรีส พระทัยของพระองค์ทรงหยุดเต้น มันเหมือนกับว่าพระองค์ทรงได้ยินเสียงกรีดร้องซึ่งเสียงมันแตกต่างไป ในครั้งนี้มันเป็นเสียงกรีดร้องแห่งความตาย และที่ปลายสายพระเนตรของพระองค์นั้นเอง พระองค์ได้ทรงเห็นการตกฮวบลงมา มันผ่านพระองค์ไป มันเร็วเกินกว่าที่พระองค์จะรับรู้ได้ มันเป็นร่างๆ หนึ่ง
เจ้าชายรีสทรงเอื้อมมือไปคว้าเขาเอาไว้ แต่มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ทั้งหมดทั้งมวลที่พระองค์ทรงสามารถทำได้คือ หันไปแล้วเฝ้าดู พระองค์ทอดพระเนตรเห็นคร็อกตกลงมากลางอากาศ เขากรีดร้องเสียงแหลม ร่วงลงมาจากด้านหลัง แล้วพุ่งตัวตรงดิ่งลงสู่ความไร้แก่นสาร
บทที่ สาม
เจ้าชายเคนดริคทรงม้าอยู่เคียงข้างอีเร็ค เจ้าชายบรอนสันและสร็อก ทรงนำทัพทหารหลายพันนายเข้าเผชิญหน้ากับราชาไทรัสและอาณาจักรจักรวรรดิ พวกเขาได้เดินเข้ามาสู่หลุมพรางจากกลอุบายของราชาไทรัส และเจ้าชายเคนดริคทรงตระหนักดีแล้วว่า ในขณะนี้มันสายเกินไปแล้ว และมันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่ทรงไว้ใจเขา
เจ้าชายเคนดริคทอดพระเนตรขึ้นไปทางด้านขวา ทรงเห็นว่าด้านบนสันเขามีพลธนูของจักรวรรดิราวหมื่นนายเตรียมกำลังไว้พร้อม ทางด้านซ้ายพระองค์ทรงเห็นว่ามีจำนวนเท่าๆ กัน ด้านหน้าพวกเขาเป็นกองกำลังทหารทจำนวนมากขึ้นไปอีก กำลังพลเพียงไม่กี่พันของเจ้าชายเคนดริคไม่สามารถจะเข้าไปต่อสู้กับกำลังทหารมากมายเช่นนี้ได้ พวกเขาก็จะถูกสังหารและแพ้อย่างราบคาบ หากพวกพลธนูยิงขยับแค่เพียงเล็กน้อยก็จะฆ่าล้างพลทหารของพระองค์ลงได้ ทางภูมิศาสตร์แล้วการตั้งมั่นอยู่ที่ฐานของหุบเขาก็ไม่ได้ช่วยพวกเขาเลย ราชาไทรัสได้เลือกจุดแห่งการสุ่มโจมตีได้เป็นอย่างดี
เจ้าชายเคนดริคประทับนั่งตรงนั้นอย่างหมดหนทาง พระพักตร์แผดเผาไปด้วยไฟแห่งความเคืองแค้นและเดือดดาล พระองค์ทรงจ้องกลับไปอย่างราชาไทรัสผู้ซึ่งประทับนั่งอยู่บนหลังม้า พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจโดยมีพระโอรสทั้งสี่อยู่เคียงข้างพระองค์
"เงินสำคัญกับท่านมากนักหรือ?" เจ้าชายเคนดริคตรัสถามราชาไทรัสผู้ซึ่งอยู่ห่างไปราวสิบฟุต พระสุรเสียงของพระองค์แข็งกร้าวดั่งโลหะ "ท่านถึงได้มาขายพวกเดียวกันเอง เลือดเดียวกันเอง"
ราชาไทรัสไม่ได้แสดงความสำนึกผิดใดๆ ทรงมีรอยยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม
"พวกเจ้าไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับข้า จำได้ไหม?" พระองค์ตรัส " นั่นคือเหตุผลว่า ทำไมข้าถึงไม่ได้ครองบัลลังก์สืบต่อจากพี่ชายของข้าตามกฎหมาย"
อีเร็คกระแอกลำคอขึ้นด้วยความโกรธเคือง
"กฎหมายแห่งราชวงศ์แม็กกิลกำหนดให้มีการสืบสันติบัลลังค์สู่พระโอรส ไม่ใช่พระอนุชา"