แอนโดรนิคัสหยุดห่างออกไปไม่กี่ฟุต ชะโงกเงื้อมอยู่เหนือพระนาง ทอดพระเนตรมองลงมา พระพักตร์เรียบเฉย ทรงยกหัตถ์ขึ้นแตะสร้อยพระศอร้อยศีรษะหดย่อช้า ๆ มีเสียงประหลาดดังมาจากพระอุระและพระศอ ฟังคล้ายเสียงแมวคราง พระองค์ดูเหมือนจะกริ้วและประหลาดพระทัยไปพร้อมกัน
“เจ้ากล้าท้าทายแอนโดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่” พระองค์ตรัสช้า ๆ ทั้งค่ายต่างนิ่งฟังสุรเสียงห้าวลึกฟังดูโบราณ พระสุรเสียงทรงอำนาจดังสะท้อนก้องไปทั่ว “มันคงจะง่ายกว่านี้ถ้าเจ้าจะยอมรับการลงทัณฑ์ ตอนนี้เจ้าจะต้องรู้จักกับความเจ็บปวดที่แท้จริง”
แอนโดรนิคัสทรงหยิบพระแสงดาบที่ยาวกว่าดาบที่ราชินีเกว็นทรงเคยเห็น มันน่าจะยาวราวแปดฟุต เสียงโลหะดังสะท้อนไปทั่วสนามรบ พระองค์ทรงถือพระแสงดาบกระชับแน่น หันรับแสงอาทิตย์ สะท้อนแสงแรงกล้าทำให้พระเนตรของพระนางพร่ามัว แอนโดรนิคัสทรงขยับพลิกพิจารณาดูมัน ราวกับเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
“เจ้าเป็นสตรีที่มีชาติกำเนิดสูงศักดิ์” พระองค์ตรัส “มันเหมาะสมแล้วที่เจ้าควรจะตายด้วยดาบอันสูงส่ง”
แอนโดรนิคัสทรงก้าวเข้ามาอีกสองก้าว ทรงจับด้ามดาบไว้แน่นด้วยพระหัตถ์ทั้งสอง แล้วยกขึ้นสูง
ราชินีเกว็นโดลีนทรงหลับพระเนตร พระนางทรงได้ยินเสียงสายลมหวีดหวิว เสียงใบหญ้าขยับ ภาพความทรงจำในอดีตผ่านเข้ามา พระนางทรงรู้สึกถึงความสำเร็จในพระชนม์ชีพ ทุกสิ่งที่พระนางทรงเคยทำ ทุกคนที่ทรงรัก ในสำนึกสุดท้าย พระนางทรงนึกถึงธอร์ ราชินีทรงแตะสร้อยพระศอห้อยเครื่องรางที่เขามอบให้ แล้วกำไว้แน่น ทรงรู้สึกถึงพลังอบอุ่นที่แผ่ออกมา ทรงจำคำพูดของธอร์ตอนที่มอบมันให้แก่พระนางได้ เขาบอกว่าเครื่องรางนี้ หินสีแดงเก่าแก่ชิ้นนี้ สามารถช่วยชีวิตท่านได้หนึ่งครั้ง
ราชินีทรงกำมันแน่นขึ้น จนรู้สึกว่ามันเต้นตุบ ๆ อยู่ในพระหัตถ์ พระนางทรงภาวนาต่อพระเจ้าด้วยทุกอรูในพระวรกาย
พระเจ้าทรงโปรด ขอให้เครื่องรางนี้ได้ผล ขอทรงโปรดช่วยชีวิตข้าแค่เพียงครั้งนี้ ขอให้ข้าได้พบธอร์อีกครั้ง
ราชินีเกว็นโดลีนทรงลืมพระเนตร พระนางทรงคาดว่าจะได้เห็นพระแสงดาบของแอนโดรนิคัสฟาดฟันเข้าใส่ แต่พระนางกลับต้องประหลาดพระทัยกับภาพที่เห็น แอนโดรนิคัสประทับนิ่ง ทรงมองเลยพระนางไป ราวกับกำลังดูใครเดินเข้ามา พระองค์ดูประหลาดพระทัยและสับสน เป็นสิ่งที่พระนางทรงไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น
“เจ้าจงวางอาวุธลงเดี๋ยวนี้” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังราชินีเกว็นโดลีน
ราชินีเกว็นโดลีนทรงตื่นเต้นที่ได้ยินเสียงนั้น เป็นเสียงที่พระนางทรงรู้จัก ราชินีทรงหันไปและต้องตกพระทัยที่ได้เห็นผู้ที่พระนางทรงรู้จักดีเท่ากับพระบิดาของพระนางเอง
อาร์กอน
เขายืนอยู่ที่นั่น สวมเสื้อคลุมสีขาวมีฮู้ดคลุมศีรษะ ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้ารุนแรงยิ่งกว่าครั้งใดที่พระนางทรงเคยเห็น เขาจ้องตรงไปที่แอนโดรนิคัส พระนางและสเตฟเฟนนอนอยู่บนพื้นระหว่างผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสอง พวกเขาเป็นผู้ที่มีพลังอันเหลือเชื่อ คนหนึ่งมีพลังแห่งความมืด ส่วนอีกคนมีพลังแห่งแสงสว่าง กำลังเผชิญหน้ากัน พระนางทรงแทบจะรู้สึกได้ว่ากำลังเกิดสงครามพลังจิตปะทะกันอยู่เหนือพระเศียร
“ข้าต้องทำอย่างนั้นหรือ?” แอนโดรนิคัสทรงเยาะหยัน พลางแย้มสรวล
แต่ราชินีเกว็นทรงเห็นว่าในรอยแย้มสรวลนั้น ริมพระโอษฐ์ของแอนโดรนิคัสสั่น เป็นครั้งแรกที่พระนางทรงเห็นสิ่งที่ดูคล้ายความกลัวในพระเนตรของแอนโดรนิคัส ทรงไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น แอนโดรนิคัสคงจะทรงรู้จักอาร์กอน และไม่ว่าจะทรงรู้อะไร นั่นน่าจะมากพอที่จะทำให้บุรุษผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดในโลกรู้สึกกลัว
“เจ้าจะต้องไม่ทำอันตรายนางอีก” อาร์กอนบอกอย่างเยือกเย็น “เจ้าจะต้องยอมรับการยอมจำนนของนาง” เขากล่าวพลางก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาเจิดจ้าสะกดมีพลังสะกด “เจ้าจะต้องยอมให้นางกลับไปหาคนของนาง และเจ้าจะยอมให้ประชาชนของนางยอมจำนน หากพวกเขาต้องการ ข้าจะบอกเจ้าเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เจ้าควรจะฉลาดพอที่จะยอมรับมัน”
แอนโดรนิคัสทรงจ้องมองอาร์กอน และกระพริบพระเนตรหลายครั้ง ราวกับลังเล
ในที่สุดพระองค์ก็ทรงแหงนพระพักตร์ขึ้นแล้วทรงพระสรวลเสียงดัง เป็นเสียงหัวเราะที่ดังที่สุดและชั่วร้ายที่สุดที่ราชินีเกว็นทรงเคยได้ยิน มันดังไปทั่วทั้งค่าย และดูเหมือนจะดังขึ้นไปก้องท้องฟ้า
“มายากลของผู้วิเศษอย่างเจ้าใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก” แอนโดรนิคัสตรัส “ข้ารู้จักอาร์กอนผู้ยิ่งใหญ่ เคยมีช่วงเวลาที่เจ้าทรงอำนาจ มีคนกล่าวว่าเจ้าทรงอำนาจมากยิ่งกว่าผู้ใด มากกว่ามังกร มากกว่าท้องฟ้าด้วยซ้ำ แต่ยุคสมัยของเจ้าผ่านไปแล้ว ตอนนี้เป็นยุคใหม่ เป็นเวลาของแอนโดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าเป็นเพียงของเก่าโบราณ เศษซากจากยุคเก่า สมัยที่แม็คกิลปกครอง สมัยที่เวทมนตร์ยังแข็งแกร่ง สมัยที่อาณาจักรวงแหวนแข็งแกร่ง แต่ชะตาของเจ้าผูกติดอยู่กับอาณาจักรวงแหวน และตอนนี้มันก็อ่อนแอลง เหมือนกับเจ้า”
“เจ้าช่างเขลาที่กล้าเผชิญหน้ากับข้า ตาเฒ่า ตอนนี้เจ้าจะต้องทนทุกข์ เจ้าจะได้รู้จักความแข็งแกร่งของแอนโดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่”
แอนโดรนิคัสเยาะหยัน พลางยกพระแสงดาบขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทรงทอดพระเนตรตรงไปที่อาร์กอน
“ข้าจะฆ่านางอย่างช้า ๆ ต่อหน้าเจ้า” แอนโดรนิคัสตรัส “จากนั้นข้าก็จะฆ่าเจ้าค่อมนั่น ก่อนจะจัดการเชือดเจ้า แต่ข้าจะปล่อยให้เจ้ารอด เป็นหลักฐานที่ยังมีชีวิตแสดงให้เห็นพลังอันยิ่งใหญ่ของข้า”
ราชินีเกว็นโดลีนทรงเตรียมพร้อมและผงะหนีเมื่อแอนโดรนิคัสฟันพระแสงดาบลงมาที่พระเศียรของพระนาง
ทันใดนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้น พระนางทรงได้ยินเสียงมันแหวกอากาศมาเหมือนกับธนูนับพันดอก ตามมาด้วยเสียงร้องของแอนโดรนิคัส
พระนางทรงลืมพระเนตรมองอย่างไม่อย่างเชื่อที่ได้เห็นพระพักตร์ของแอนโดรนิคัสบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ทิ้งดาบในพระหัตถ์ลงแล้วคุกพระชงลงกับพื้น พระนางทรงเห็นอาร์กอนก้าวเข้ามาอีก ยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา มีลูกไฟสีม่วงส่องสว่าง ลูกไฟเริ่มใหญ่ขึ้น ๆ จนล้อมแอนโดรนิคัสไว้ขณะที่อาร์กอนยังคงเดินใกล้เข้ามา ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาเดินเข้าใกล้แอนโดรนิคัสมากขึ้นเรื่อย ๆ พลางยื่นฝ่ามือออกมา
แอนโดรนิคัสทรงตัวงอเป็นกุ้งอยู่บนพื้นขณะที่แสงสว่างล้อมพระวรกายไว้
ทหารของแอนโดรนิคัสต่างอ้าปากค้าง แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ พวกเขาอาจจะทั้งกลัวและอาร์กอนอาจจะร่ายมนตร์ที่ทำให้พวกเขาไร้พลัง
“หยุดเสียที!” แอนโดรนิคัสทรงตะโกน ยกพระหัตถ์ขึ้นปิดพระกรรณ “ข้าขอร้อง!”
“เจ้าจะไม่ทำอันตรายนางอีก” อาร์กอนบอกช้า ๆ
“ข้าจะไม่ทำอันตรายนาง!” แอนโดรนิคัสทรงทวนคำ ราวกับอยู่ในภวังค์
“เจ้าจะต้องปล่อยนางไปเดี๋ยวนี้และยอมให้นางกลับไปหาคนของนาง”
“ข้าจะปล่อยนางเดี๋ยวนี้และยอมให้นางกลับไปหาคนของนาง!”
“เจ้าจะให้โอกาสประชาชนของนางยอมจำนน”
“ข้าจะให้โอกาสประชาชนของนางยอมจำนน!” แอนโดรนิคัสทรงร้องเสียงดัง “ได้โปรด! ข้าจะทำทุกอย่าง!”
อาร์กอนสูดหายใจลึก ก่อนจะหยุดในที่สุด แสงสว่างจางหายไปจากฝ่ามือของเขาขณะที่เขาค่อย ๆ ลดแขนลง
ราชินีเกว็นทอดพระเนตรมองดูเขาอย่างตกตะลึง พระนางทรงไม่เคยเห็นอาร์กอนทำเช่นนี้มาก่อน และทรงไม่เคยรู้จักพลังของเขา มันเหมือนกับกำลังมองดูสวรรค์เปิดออกตรงหน้า
“หากเราได้เจอกันอีก แอนโดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่” อาร์กอนบอกช้า ๆ มองดูแอนโดรนิคัสที่ทรงนอนร้องครวญครางอยู่บนพื้น “มันคือเวลาที่เจ้ากำลังเดินทาไปสู่อาณาจักรแห่งความตายอันมืดมนที่สุด”
บทที่ สอง
ธอร์พยายามดิ้นรน แต่ถูกทหารจักรวรรดิจับตัวไว้แน่น เขาดูอับจนหนทางขณะที่เดิร์ส ผู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นพี่ชายยกดาบเตรียมจะฆ่าเขา
ธอร์หลับตาและเตรียมพร้อม เขารู้ว่าเวลาของเขามาถึงแล้ว เขาอยากจะเตะตัวเองที่ช่างโง่เง่าและไว้ใจคนง่าย พวกเขาจัดฉากหลอกธอร์มาตั้งแต่แรก ให้เป็นลูกแกะที่ถูกนำไปเชือด และที่ร้ายกว่านั้น คนอื่น ๆ ต่างรอฟังคำแนะนำจากเขาในฐานะผู้นำ เขาไม่เพียงแต่ทำให้ตัวเองผิดหวัง เขายังทำให้ทุกคนย่ำแย่ไปกับเขาด้วย ความซื่อของเขา และความไว้ใจคนง่ายทำให้ทุกคนอยู่ในอันตราย
ขณะที่ธอร์กรินดิ้นรน เขาพยายามรวบรวมกำลัง พยายามเรียกหามันจากที่ไหนสักแห่งภายในตัวเอง แค่ให้มีพลังพอที่จะเป็นอิสระและตอบโต้กลับได้
แต่ถึงเขาพยายาม มันก็ไม่เกิดขึ้น กำลังของเขาเองมีไม่พอที่จะดิ้นหลุดจากทหารที่จับตัวเขากดไว้
ธอร์รู้สึกถึงสายลมที่ลูบไล้ใบหน้าเมื่อเดิร์สเหวี่ยงดาบลงมา เขาเตรียมตัวรับคมดาบที่กำลังจะมาถึง เขายังไม่พร้อมที่จะตาย ใจเขาคิดถึงราชินีเกว็นโดลีนที่กำลังคอยเขาอยู่ที่อาณาจักรวงแหวน ธอร์รู้สึกว่าเขาทำให้พระนางทรงผิดหวังด้วยเช่นกัน
ทันใดนั้นธอร์ได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เขาลืมตาและต้องประหลาดใจที่เห็นว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แขนของเดิร์สแข็งค้างอยู่กลางอากาศ ข้อมือของเขาถูกทหารจักรวรรดิที่ตัวใหญ่กว่าจับไว้ เขารับมือไม่ได้ง่าย ๆ เมื่อดูจากขนาดตัวของเขาแล้ว ทหารยึดข้อมือเดิร์สไว้ก่อนที่เขาจะฟันลงมาที่ธอร์แค่ไม่กี่นิ้ว
เดิร์สหันไปมองทหารจักรวรรดิด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“หัวหน้าของเราไม่ต้องการให้พวกมันตาย” ทหารพึมพำบอกเดิร์สเสียงเข้ม “เขาต้องการพวกมันเป็น ๆ ในฐานะนักโทษ”
“ไม่มีใครบอกพวกเราเรื่องนั้น” เดิร์สประท้วง
“ตกลงกันไว้ว่าพวกเราจะได้ฆ่ามัน!” ดรอสส์เสริม
“ข้อตกลงเปลี่ยนแล้ว” ทหารตอบ
“ท่านทำอย่างนั้นไม่ได้” เดรคตะโกน
“อย่างนั้นหรือ?” ทหารหันมาถามเสียงเข้ม “เราทำอะไรก็ได้ที่เราอยากทำ ที่จริงตอนนี้พวกเจ้าก็เป็นนักโทษเหมือนกัน” ทหารจักรวรรดิยิ้ม “ยิ่งมีทหารยุวชนให้เรียกค่าไถ่มากขึ้นก็ยิ่งดี”
เดิร์สมองดูทหารจักรวรรดิใบหน้าบูดบึ้ง ครู่ต่อมาเกิดเหตุชุลมุนขึ้นเมื่อทหารจักรวรรดิหลายสิบคนกระโจนใส่สามพี่น้อง กดพวกเขาไว้กับพื้นแล้วมัดข้อมือไว้
ธอร์อาศัยจังหวะช่วงเหตุการณ์ชุลมุน หันไปมองหาโครห์น เขาเห็นมันอยู่ห่างไปไม่กี่ฟุต ซ่อนอยู่ในเงามืด เฝ้าอยู่ข้างเขาอย่างจงรักภักดี
“โครห์น ช่วยข้า!” ธอร์ตะโกน “เดี๋ยวนี้!”
โครห์นกระโจนเข้ามาพร้อมคำราม มันฝังเขี้ยวใส่ลำคอของทหารจักรวรรดิคนที่จับข้อมือธอร์ไว้ ธอร์ดิ้นหลุด โครห์นกระโจนจากคนหนึ่งไปหาอีกคนหนึ่ง มันกัดและตะปบจนธอร์เป็นอิสระและหยิบดาบขึ้นมาได้ เขาหมุนตัวมาและสามารถตัดหัวทหารสามคนได้ในการฟันครั้งเดียว