- Цi не сустракаўся мне Кракадзiл? - злосна перапытаў Двухкаляровы Пiтон, Скалiсты Змей. - Знайшоў пра што пытацца!
- Прабачце, калi ласка! - казаў далей Слонiк. - Цi не можаце вы сказаць мне, што есць Кракадзiл у абед?
Тут Двухкаляровы Пiтон, Скалiсты Змей, не мог ужо больш стрымацца, хуценька раскруцiўся i велiзарным хвастом даў Слонiку грымака. А хвост у яго быў як цэп i ўвесь пакрыты лускою.
- Вось дык дзiва! - сказаў Слонiк. - Мала таго, што мой бацька бiў мяне, i мая мацi бiла мяне, i мой дзядзька бiў мяне, i мая цётка бiла мяне, i другi мой дзядзька, Павiян, бiў мяне, i другая цётка, Бегемоцiха, бiла мяне, i ўсе як ёсць бiлi мяне за страшэнную маю дапытлiвасць, - тут, як бачу я, пачынаецца тая ж самая гiсторыя.
I ён вельмi ветлiва развiтаўся з Двухкаляровым Пiтонам, Скалiстым Змеем, дапамог яму зноў абкруцiцца вакол скалы i пайшоў сабе далей; хоць яму нямала ўсыпалi, ён не вельмi дзiвiўся гэтаму, а зноў узяўся за дынi i зноў кiдаў шкарлупiну на зямлю, - бо, паўтараю, чым бы ён яе падымаў? - i хутка напаткаў нейкае бервяно, якое валялася каля самага берага соннай, смуроднай, мутна-зялёнай ракi Лiмпапо, акружанай дрэвамi, што наганяюць трасцу.
Але на самай справе, мой мiлы хлопчык, гэта было не бервяно, гэта быў Кракадзiл. I падмiргнуў Кракадзiл адным вокам - вось так!
- Прабачце, калi ласка! - звярнуўся да яго Слонiк вельмi ветлiва. - Цi не здаралася вам сустрэць дзе-небудзь блiзка ў гэтых мясцiнах Кракадзiла?
Кракадзiл падмiргнуў другiм вокам i высунуў напалавiну свой хвост з вады. Слонiк (зноў-такi вельмi ветлiва!) адступiўся назад, бо новыя грымакi не цiкавiлi яго.
- Падыдзi блiжэй, мая крошка! - сказаў Кракадзiл. - Табе, уласна кажучы, навошта гэта патрэбна?
- Прабачце, калi ласка! - сказаў Слонiк вельмi ветлiва. - Мой бацька бiў мяне, i мая мацi бiла мяне, мая даўганогая цётка Страўсiха бiла мяне, i мой даўганогi дзядзька Жыраф бiў мяне, мая другая цётка, тоўстая Бегемоцiха, бiла мяне, i другi мой дзядзька, калматы Павiян, бiў мяне, i Пiтон Двухкаляровы, Скалiсты Змей, вось толькi што бiў мяне балюча-балюча i цяпер - не ў крыўду хай вам будзе сказана - я не хацеў бы, каб мяне бiлi зноў.
- Падыдзi сюды, мая крошка, - сказаў Кракадзiл, - бо я i ёсць Кракадзiл.
I ён заплакаў кракадзiлавымi слязамi, каб паказаць, што ён i сапраўды Кракадзiл.
Слонiк страшэнна ўзрадаваўся. У яго захапiла дух, ён упаў на каленi i крыкнуў:
- Вось вы мне i трэба! Я гэтулькi дзён шукаю вас! Скажыце мне, калi ласка, хутчэй, што вы ясце ў абед?
- Падыдзi блiжэй, мой маленькi, я шапну табе на вушка.
Слонiк нагнуў галаву блiзка-блiзка да зубастай, iкластай кракадзiлавай пашчы, i Кракадзiл схапiў яго за маленькi носiк, якi да гэтага самага тыдня, да гэтага самага дня, да гэтай самай гадзiны, да гэтай самай хвiлiны быў нiколькi не большы за чаравiк.
- Мне здаецца, - сказаў Кракадзiл, i сказаў гэта скрозь зубы, вось так:-мне здаецца, што сёння на першую страву ў мяне будзе малады Слонiк.
Слонiку, мой мiлы хлопчык, гэта страшэнна не спадабалася, i ён сказаў праз нос:
- Пуздзiдзе бядзе, бдзе вельмi балiдзь! (Пусцiце мяне, мне вельмi балiць!)
Тут Двухкаляровы Пiтон, Скалiсты Змей, кiнуўся са скалы i сказаў:
- Калi ты, о мой юны дружа, зараз жа не падасiся назад, колькi хопiць у цябе тваёй сiлы, то мая думка такая, што не паспееш ты сказаць "раз, два, тры!", як, у вынiку тваёй гутаркi з гэтым скураным мяшком (так ён велiчаў Кракадзiла), ты трапiш туды, у той празрысты струмень...
Двухкаляровыя Пiтоны, Скалiстыя Змеi, заўсёды гавораць вось так.
Слонiк сеў на заднiя ножкi i пачаў цягнуць. Ён цягнуў, i цягнуў, i цягнуў, i нос у яго пачаў выцягвацца. А Кракадзiл адступiў далей у ваду, успенiў яе, нiбы ўзбiтыя вяршкi, цяжкiмi ўдарамi свайго хваста, i таксама цягнуў, i цягнуў, i цягнуў.
I нос у Слонiка выцягваўся, i Слонiк растапырыў усе чатыры нагi, такiя маленечкiя слановыя ножкi, i цягнуў, i цягнуў, i цягнуў, i нос у яго ўсё выцягваўся.