Нечакана пасыпаліся з неба кроплі, пакуль рэдкія. Палова неба была ў шэрых хмарах. Воля зняла з сябе кофту, накрыла ёй сына. Азірнулася.
— Давайце хутчэй!
Натужліва ўзвыў рухавік, лодка заўважна прыбавіла ў хуткасці.
Віталь не паспеў пашкадаваць, што не выцягнуў з заплечніка свой паходны пінжак — зараз бы прыкрыў ім плечы Волечкі, бо дождж сыпануў спора. Пачуўся спалоханы Волеччын крык, ён ускінуў вочы і пабачыў прама перад носам лодкі нешта бурае на быццам ускіпеўшай ад кропель дажджу паверхні.
— Бервяно! — паспеў крыкнуць Віталь, а потым быў удар.
Ён бачыў, як нос лодкі падскочыў уверх, крутнуўся набок — і Воля з сынам неяк павольна, бы ў замаруджаным кіно, падалі наперад і ў ваду. Адчуў, як яго самога падкідвае і нясе наперад і ўніз.
Холад вады абхапіў цела абцугамі, Віталь на нейкае імгненне апусціўся ў ваду цалкам, вынырнуў, крутнуўся ў адзін, другі бок.
Воля біла адной рукой па вадзе, другой трымала сына. Яе твар быў перакошаны ў нямым крыку. Віталь апынуўся побач быццам і хутка, а яна ўжо пачала апускацца. Пабачыла яго, працягнула скурчаныя пальцы, хапілася за плячо.
— Даніка трымай! Трымай вышэй!
Віталь гроб да блізкага куста — нейкіх пяць метраў да яго, усяго пяць! Азірнуўся, убачыў, як ужо ў метрах дзесяці ад іх перакуленая лодка спаўзла з амаль нябачнага бервяна ўніз, высока задраны нос замёр на імгненне, потым хутка апусціўся пад чорную ваду. Ля бервяна бачыліся ўзмахі рук, галава лодачніка то з’яўлялася, то прападала.
Воля ціснула на ягонае плячо, імкнулася абаперціся, быццам то быў не ён, а цвёрды бераг, і Віталь не здужваў — раз і другі апускаўся з галавой, імкнучыся намацаць нагамі дно. Наступным разам крануўся і спужаўся глею пад нагамі.
— Трымайся! Воля, не тапі мяне, трымайся толькі! Трымай сына! — крычаў ён, і жах у Воліных вачах стаў не дзікім, а асэнсаваным, яна быццам пачула яго, аслабіла ціск. Ён сам, падграбаючы рукой, раз-пораз падводзіў руку пад Волю і піхаў яе наверх, сам у гэты час намагаўся ўтрымацца на паверхні ўзмахамі другой рукі.
Крануўся слізкай галіны куста, і сэрца заспакоілася: выратаваліся. Падхапіў другой рукой Волю, пацягнуў яе наверх:
— Трымайся зараз моцна, за мяне трымайся. Усё добра, усё добра!
Ён паспрабаваў стаць на ногі — вада была па грудзі, дно мяккае. Волі будзе па шыю.
Тая ўжо сама ўхапілася за галіну, падцягнулася, дыхала роспачна. Яе трэсла. Закашляўся Данік. Віталь азірнуўся на канал. Бервяно сплыло далёка па цячэнні, на ім быццам нешта чарнела — мабыць, хлопец учапіўся, здолеў.
Стукаў дождж па вадзе. Мокры холад паўсюль.
А гэта значыць, трэба ісці. Некуды трэба ісці. Бо ў гэтай халоднай чорнай вадзе яны не вытрымаюць больш за тры гадзіны. Проста адмовяцца слухацца мышцы. Спачатку ног, пасля рук…
— Трэба ісці, Воля. Выбірацца на сухое. Іначай мы тут акалеем. Давай, я панясу Даніка.
— Не, — Воля пакруціла галавой. — Я сама. Утрымаю. Вы вядзіце, глядзіце дарогу…
4
З сынам на руках па пояс у вадзе жанчына здолела прайсці крокаў трыста. Калі выйшлі на плыткае месца — тут было да каленяў, але ж надта грузлі ногі ў твані. Віталь азірнуўся на Волю, моўчкі працягнуў рукі. Яна аддала сына. Данік заставаўся быццам безуважны да ўсяго, ашчаперыў Віталя за шыю, прыціснуўся. Яго безупынна дробна трэсла.