— Дрэнна вы іх ведаеце, — хмура кінуў у адказ хлопец.
Глеб пачаў камандаваць пасадкай. Жанчыны ля берага нагадвалі пераляканую чародку курэй: некаторым, бачна, было ў навіну плаваць на лодках. Выйшла з хаты гаспадара Воля, замаркочаная, без сына.
— Выбачайце нас, калі ласачка, але каб затрымацца трошкі, — Воля звярнулася да ўсіх адначасова, хоць разумелі — кажа да Глеба. — У Даніка запор… Зараз дала слабіцельнае, але ж пачакаць трэба. Яму балела адзін раз надта, дык зараз баіцца тужыцца…
— Ну канешне… — хацела заспакоіць Волю Пятроўна, але Глеб жэстам спыніў рэдактара.
— Так, таварышы, мы не на простыя гулі едзем, я вам казаў. Нас праз паўгадзіны будзе чакаць Лішко, спецыяліст абласнога ўпраўлення. Гэта надоўга? — заклапочана спытаўся ў Волі.
— Не ведаю… паўгадзіны, — адказала яна з ніякаватасцю.
— Тады адна лодка пачакае, а астатнія пойдзем. Непрыгожа будзе прыязджаць гаспадарам пазней за госця!
Аргумент быў важкім.
Глеб хутка аглядваў усіх, лічыў, распараджаўся, каму ў якую лодку. Віталь быў амаль што безуважным да ўсіх гэтых збораў. Было трохі прыкра і крыўдна за іншых — усё мінулае ламалася, знікала. Хоць хто яшчэ, акрамя Пятроўны ды яго, Віталя, будзе шкадаваць аб той непасрэднасці паводзін, якая раней была на такіх святах і асноўвалася на іх шчыльным карпаратыўным коле? Віталь асабліва не слухаў, як распараджаецца Глеб, як указвае лодачнікам на нешта неабходнае дырэктар заказніка. Глядзеў амаль абыякава на тое, як размяшчаліся работнікі рэдакцыі, як лодкі паволі разварочваліся і адплывалі ўздоўж берага.
— Андрэевіч, беражы нашу Волечку! — гукнула з лодкі Пятроўна, і толькі цяпер Віталь зразумеў, што ў трэцяй лодцы будзе толькі ён і Воля з сынам. Тахнула гулка сэрца, застукала ў скронях.
— Мы іх нагонім, ці нават першымі будзем, ха! — зухавата гукнуў хлопец, гаспадар трэцяй лодкі, і, быццам узнагароду патрабуючы за такую навіну, сказаў Віталю: — Давай закурым! Я гэную сістэму каналаў, як свой агарод ведаю! Тут па гэным во прайсці тры кіламетры, пасля ў бакавы, з яго праз азярыну выскокваеш на другі, яшчэ крутнуўся — і праміком да дачы! Каналы зараз паўнюткія, паўсюль пройдзем.
— Да якой дачы? — абы спытаць, пацікавіўся Віталь, бо яго зусім не краналі водныя шляхі.
— Ну, тое месца ў заказніку мы дачай завём. Два гады рабілі. Эх, шыкоўна атрымалася… Немцаў прымалі, групу адну. А мы аленяў падкормлівалі ўсё мінулае лета — канюшыну падсявалі паблізу. Дык от было: немцы прыедуць, кавы сабе навараць, выйдуць піць — і дзівяцца, як алені выходзяць канюшыну скубці. От, налівалі яны тады нам… Але, дзядзька, іхні шнапс добрая штука. Ніц галава не баліць на раніцу…
Чакалі доўга — хвілін дваццаць. Нарэшце падышлі Волечка з сынам. Хлопец замітусіўся, падаваў рукі.
— Давайце, хуценька, зараз мы нагонім…
— Капітан, нам спяшацца няма куды, — заклапочана зіркнула на яго Воля, — не трэба хутка, я баюся! І дзіця ў мяне. — Яна дастала тэлефон, зрабіла выклік і коратка даклала: — Мы адплываем.
— Эх, чаго баяцца! Ды на гэтай лодачцы столькі людзей перавёз… Як пачнуцца журавіны — па пяць рэйсаў на балоты! Але, праўду кажаш, сонейка, нельга хутка. Не дазволена — запаведнік. У нас строга, пачуе дырэктар — вылеціш! Ды сёння яшчэ шлюзы адкрылі, бачыце, цячэнне пайшло, а нам супраць яго. Але я ведаю дарогу кароткую, ведаю…
Рухавічок завуркатаў ціха, лодка заслізгала па цёмнай вадзе. Воля з сынам сядзела бліжэй да носа, у сярэдзіне — Віталь глядзеў па баках. Возера закончылася, лодка шла каналам, па берагах якога негусты лес змяніўся кустоў’ем. Пасля пачалося сапраўднае балота — вольная прастора, залітая вадой, з купамі кустоў, лугавін, чэзлых дрэўцаў. Хлопец паварочваў крута то ўправа — ішлі нейкі час другім каналам, то ўлева — трапілі быццам у возера, дзе не ўгадаць было берагоў і напрамку, пасля зноў плылі каналам, вузейшым, уздоўж якога стаяў сухі мінулагодні чарот. Прайшло болей за паўгадзіны.
— Што вы нас па балоце катаеце? — азірнулася Воля на лодачніка. — Надзівіліся на гіблае.
— Зараз дамчым! — адгукнуўся хлопец, праз колькі хвілін зноў павярнуў крута ў бок.
Незразумелая трывога драпанула сэрца Віталя — ён зірнуў на твар хлопца і пабачыў там разгубленасць. «А ён не заблудзіўся?» — падумаў Віталь, але пакуль змаўчаў. Не трэба хваляваць Волечку…
Гэты канал быў шырэйшы за папярэдні, хоць берагі яго ўгадваліся толькі тады, калі глядзець далёка наперад. Рухавік лодкі загуў мацней, яна адчувальна павялічыла хуткасць, сустрэчны вецер захвастаў у твар. Віталь глядзеў наперад, а больш — на Волю і Даніка. Хлопчык прытуліўся да маці.