— Ну. паваражы! — нечакана замест Уладзі азваўся Юрась, схапіў сурвэтку, выцер рукі і працягнуў абедзве далоні Ядвісі.
— Усё ў цябе будзе добра, — амаль урачыста адказала яна на гэты жэст, нават не крануўшыся Юрасёвых рук.
— Так мая баба Марыля ўмее, — скрывіўся я. — Як што ні здарыцца, дык яна: усё будзе добра.
— Але ў Юрася так і будзе, — заўпарцілася Ядвіся. — І ў сям'і яго ўсё наладзіцца.
— Што — наладзіцца? — Юрась абмяк на табурэтцы, ажно падалося — зменшыўся ростам.
— Бацька кіне піць, — ледзь чутна, гледзячы Юрасю ў вочы, сказала Ядвіся. — Прабач, калі ласка.
— Ды не, нічога, — авалодаў сабой Юрась. — Вось ты нашаму Уладзю паваражы! Ці ажэніцца ён з Віялетай? Колькі ў іх будзе дзяцей, дзе яны будуць жыць, і кім Уладзя стане, і як Віялета будзе ім руліць?
— Гэтулькі пытанняў адразу.
— Ты яму скажы, калі ў яго секс з Віялетай будзе, — зменшыў я задачу.
— Не трэба мне варажыць, — заўпарціўся Уладзя і нават схаваў свае рукі пад стол. — У прадказаннях няма сэнсу.
— Чаму? — шчыра здзівілася Ядвіся.
— Таму, — уздыхнуў Уладзя, дастаў свае рукі і паклаў на стол. — Калі чалавека папярэдзіць пра бяду, ён яе абміне, але тады атрымліваецца, што прадказанне не спраўдзілася. А калі не.
— Ты што! — заспрачаўся я. — Як будзеш ведаць, калі секс з Віялетай, дык падрыхтуешся як след!
— Пайшоў ты са сваім сексам.
— Вой, ты скажы яшчэ, не марыш, як голую Віялету будзеш ціскаць?
Мяне панесла, я не разумеў, чаму мне так сёння карціць каго-небудзь прынізіць, так, прынізіць бяскрыўднага Уладзю — гэта было няправільна, несумленна, але спыніцца я не мог.
— І не мару! Не чалавек тады? Вам толькі да траху ўсё звесці — нечакана цвёрда, з крыўдай у голасе адказаў Уладзя.
— Платанічнае каханне! — гукнуў Юрась і разліў колу ў шклянкі. — Вып'ем за чыстыя пачуцці, вольныя ад бруду жывёльнага сексу!
Я заўважыў у гэты момант, як сур'ёзна, вывучаючы твар Уладзі, імкнучыся зазірнуць у ягоны розум, глядзела на яго Ядвіся.
— Ты перакананы, што прадказанні і прароцтвы не маюць сэнсу, так? — перапыняючы наш гвалт, ціха спытала яна Уладзю.
— Дзе сэнс? Ды і лухта ўсё. Ніхто нічога не ведае.
— Лухта? — засмяялася Ядвіся. — А ну, дай сюды руку! — загадала яна, і Уладзя нясмела працягнуў ёй правую, а потым і левую руку. Ядвіся ўзяла абедзве яго далоні ў свае, а мне раптам заманулася, каб яна і мае далоні вось так патрымала.