— Што — дзённік?
— Як што? Ён застанецца ў настаўніка? — спытаў Грышка з ноткай кплівасці. — Давайце рашаць справы да канца. Насця адзіны чалавек, які не проста выказаў свае думкі. Яе словы патрабавалі вярнуць дзённік. Дык што, акрамя слабай дзяўчыны, няма каму абараніць дзявочыя сакрэты ад нахабных вачэй? Няма сярод нас рыцараў...
— А пры чым тут рыцары?— узрушыўся Лёшка
—Ды не пры чым, — адказаў Грышка. Але ж… Падумай сам…
—Што тут думаць? Дзённік вяртаць трэба.
— Вось і вярні. — Грышка паклаў руку на плячо Лёшкі. — Паспрабуй, вярні. Ды паспяшайся, бо мне здаецца, не толькі ты паспрабуеш…
5
Лёшка з Косцем вярталіся са школы, як і заўсёды, разам.— Лёшка, ты мне сябар? — нечакана спытаў Косця.
— Што ты пытаешся? — здзівіся Лёшка.
— Ды… Ведаеш, я нікому не казаў… Мне Ала падабаецца.
— Ух ты! — Лёшка спыніўся, уражаны. — І даўно?
— Ды не… Мяне дзяўчаты неяк не цікавілі раней. А тут во з гэтага года… Думаю пра яе…
— Так, — працягнуў Лёшка ў задуменні. — Значыць, калі нехта верне Але дзённік, гэты нехта павінен быць толькі ты!
— Ну… Я таму табе і кажу. Добра б было. — уздыхнуў Косця. — А то я ніяк не асмелюся да яе падысці. А так бы дзённік аддаў… Ды і шкада мне яе…
— Тут і другое ўпускаць нельга, — загарэўся Лёшка. — Табе не зашкодзіць ведаць, ці не занятае сэрцайка нашай Алы.
— Ты што — чужы дзённік чытаць? — абурыўся Косця. — Што я — той Шаноўны?
— А ты не гарачыся. Шаноўны чытаў дзённік дзеля простай цікавасці, а мы хочам атрымаць неабходную інфармацыю…
— Не-е-е! — упарта працягнуў Косця. — Яна ў мяне возьме ды спытае ці чытаў. А я што адкажу? І не хачу я. Можа, там такія дзявочыя сакрэты, што самому потым сорамна будзе, як прачытаю.
— Добра, добра, не будзем мы загадваць. Дзённіка ў нас яшчэ няма, — супакоіў Лёшка сябра. — Трэба нейкі план распрацаваць.
— Во, прыдумай, — папрасіў Косця. — Ты ж галавасты. У мяне дык нічога не атрымліваецца, я спрабаваў. Можа, Шаноўнага прыціснуць дзе вечарам, га?
— Гэта не план, а дурасць. Я прыдумаю сапраўдную аперацыю. Кодавая назва — "Ружа".
— Чаму ружа? — здзівіўся Косця.