Зноў запанавала маўчанне. Толькі шапацеў па дзядоўніку дождж.
- О-ох, - сказаў сіпаты голас Івана. - Зараз на Пятніцкай катрынка грае, служанкі ля пад'ездаў семкі лузгаюць... Іван Вялікі непадалёк гарыць, аж вачам балюча.
Абодва не думалі, што ў Маскве зараз таксама ноч. Вачам афіцэра і салдата яна здавалася сонечнай, ззяючай і асветленай цеплынёю вечнага жнівеньскага дня.
- Людзі з царквы ідуць, - казаў Іван. - «Вуглей гарачых!» здалёк даносіцца.
- На развале кнігамі гандлююць, - летуценна сказаў Гораў.
- Угм, - няўпэўнена і адразу неяк адчужана сказаў Іван.
І Гораў таксама адчуў гэта. Ён стаяў, пакутліва думаючы, што яму штосьці трэба ад гэтага салдата, што яму трэба штосьці вырашыць.
- Галчаняткі вы... дурныя. Бач, вачыма лыпаюць.
І раптам Гораў, амаль нечакана для сябе, сказаў:
- Іван, як пераправіцца цераз раку?
Іван спадылба глянуў на афіцэра, павагаўся, а потым цалкам натуральна адказаў:
- Яно можна.
- Ты не думай, - заспяшаўся Гораў. - Я загадваю, я сам з табою і паеду...
- Вядома, загад, барын, іначай нельга, - сурова сказаў Іван. - Можна б і ў начальніка кардона спытаць, але ён, відаць, заснуў.
І прыбавіў:
- Мы човен схавалі.
- Човен? Як асмеліліся? А загад?
- А адкуль у нас рыба ў юшцы? - амаль груба спытаў салдат. - Што ж нам, на кашы сядзець? Калі самі сабе не дапаможам...
- Добра, добра, - сказаў Гораў і пасуровеў. - Што ж, Іван, са мной паедзеш?
- Цяжка ўтраіх, - уздыхнуў Іван, - але паспрабаваць трэба.
- Едзем.
- Ну-к, што ж, - Іван памаўчаў, потым падаў голас у цемру. - Сідар, га Сідар, галчанятак вазьмі...