- Ніхто, - сказаў Леановіч.
...Увесь час, пакуль паром пераплываў раку, афіцэры стаялі моўчкі. Няшчыра спакойнымі вачыма яны глядзелі, як адбітак зялёнага берага, разарваны рухам парома, ляніва калышацца ў вадзе, як дрыжачых коней узводзяць на паром, як замацоўваюць калодкамі колы, як паром павольна вырастае ў памерах, набліжаючыся да іх.
І толькі калі ўлан падышоў і адказыраў, Леановіч спакойна кінуў недакурак цыгаркі ў раку і адразу ж закурыў новую.
Улан стаяў перад ім моцны, як Геркулес, кучаравы («Ванька-ключнік», - падумалася Гораву), з румянымі вуснамі і нахабнымі светлымі вачыма.
- Паспеў? - спытаў Леановіч.
- Так точна.
- Што новага?
- Генерал Фікельмонт выказвае вам удзячнасць за дасканала выкананы загад.
- Што? - яшчэ нічога не разумеючы, спытаў Гораў.
Улан стаяў «струнка», але з той няўлоўнай вольнасцю, якая ўласціва фельд'егерам і дазваляе думаць аб лёгкай пагардзе да «пехтуры», хоць бы і афіцэраў.
- Папа клікаць не давялося, - усміхнуўся ўлан, - але апошні ліст напісаў.
- Дзе была страта? - спакойна спытаў Леановіч... - Стойце вольна.
Улан трошкі адставіў нагу.
- За абвахтай, - сказаў ён. - На конскіх могілках. А палове чацвёртай.
У Горава як абарвалася нешта ўсярэдзіне. Белы, як снег, ён спытаў:
- Жонку бачылі?
- Так точна. Спазнілася хвілін на дзесяць. Я гэта бачыў. Яна амаль да абвахты падышла, а тут на задворках як каленкор ірванулі... То яна бегла, а тут пайшла, як сонная... А гэты, вядома, яшчэ цёплы быў.
- Плакала? - спытаў Гораў.
- Не, зусім не плакала. Толькі і сказала: «Божа, пакарай іх...» Не шкадавала. Я б такую бабу, што мужа не шкадуе, - кожны дзень лейцамі б па тым месцы, адкуль ногі растуць.
- У цябе тваёй думкі не пытаюць, - суха сказаў Леановіч.
- Дазвольце ісці?
- Ідзі.