– Затое ў мяне іх тут два.
– І абое далёка, – сказаў Выліваха.
Стаяў і ўсміхаўся вішнёвым нахабным ротам. А валасы былі залатыя, і вочы светлыя. І зразумела Бона, што ён не просты курацап.
– То што ж гэта ты робіш, Гервасій?
– Нічога. Аднойчы я ўбачыў у палях Верасовую Жанчыну. Тую, што крыкамі палохае людзей, і потым абавязкова нехта памрэ.
– То ж бо ўсе кажуць, што ты важдаешся з д’яблам.
– Гэта нястрашна пасля некаторых жанчын... Дык вось, у яе былі распатланыя валасы, і крычала яна так, што ў людзей дрыжалі сэрцы.
Гервасій усміхаўся.
– А ты? – спытала Бона.
Галава Вылівахі пяшчотна схілілася.
– А я... пашкадаваў яе, пані матка. Яна была, відаць, прыгожая жанчына. І вось праблукала ўвесь век па верасовых пустках, палохаючы ўсіх жудаснымі воклічамі. Так і не зведала, якія паплавы за Дняпром, якое цёплае сена, як п’яніць віно, як не зразумееш, шэпт гэта ці шолах вярбы пад ветрам. Так і не зведала, як цвіце ружовы глог ля маёй камяніцы... Мне стала шкада яе. Мне шкада ўсіх – такое ўжо ў мяне сэрца.
Бона апусціла веі.
– Тлумач.
– Добра. Толькі загадай выйсці... гэтым.
– Чаму?
– Яны не зразумеюць.
Каралева загадала ім выйсці.
– Чаму не зразумеюць?
– Яны не ведаюць, што такое жыццё. Чорны таму, што ён манах. Чырвоны – бо ён варагуе з жыццём, выкручвае і выломвае тое, што Бог падарыў цэлым – на радасць чалавеку. І таму яны ворагі жыцця, ворагі Бога.
– Але ты крыўдзіш людзей.
– Я крыўджу мёртвых людзей. Жывога – не пакрыўдзіш.
– А біскуп?