– Хадзем.
– Ты не хочаш ні аб чым папрасіць? – спытала яна.
– Ты ж не пусціш мяне зрабіць яшчэ адзін пасеў? – усміхнуўся ён. – Ты – варожая руні.
– Не пушчу.
Выліваха нахабна глядзеў у яе вачніцы.
– То пайшлі.
Ён пашукаў чагосьці вачыма і знайшоў гэта: першую кветку шыпшыны. Адламаў яе і прышпіліў да грудзей.
– Бачыш, – сказаў ён, – мы з табою як на вяселле ідзём. З кветкамі.
– Нашто ты яе зламаў?
– Гэта – мая зямля. І яна застанецца са мною, пакуль ты не адсячэш у апраметнай маёй галавы.
Ён прычыніў за сабою фортку, зірнуў на раскошныя глогавыя агароджы і гатовы быў ісці за госцяй.
Дзяўчына-сялянка ішла паўздоўж зялёных платоў.
– Чакай, – сказаў ён Смерці. Падбег да белай танюткай постаці і моцна пацалаваў дзяўчыну ў прыадкрыты рот.
– Во-ох, – ціха сказала яна, пазіраючы на яго шырокімі прамяністымі вачыма.
– Бывай, мая прыгожая, – сказаў ён.
І пайшоў за Смерцю. Дзяўчына з жахам і пакутай глядзела яму ў спіну. Госця касілася на легкадумнага Выліваху і ўсміхалася вечнай усмешкай.
– Я прыйду за ёю праз сорак год, – з’едліва сказала яна.
Выліваха паціснуў плячыма:
– Нічога. Зараз я даў ёй неблагі ўрок. Апошні ў жыцці. А колькіх яна яшчэ навучыць. Ты кажаш лухту, кума.
Ён паправіў на спіне лютню і рушыў поплеч са Смерцю. Ішоў, здольны кожную хвіліну паваліцца і разбіць нос, бо зусім не глядзеў пад ногі, задзёршы твар у гарачае неба, пад якім нястомна звінелі несмяротныя беларускія жаўрукі.
Курносая маўчала.
– Больш за ўсё я не люблю прыходзіць па такіх, як ты, – урэшце сказала яна. – Яны такія прагныя да жыцця, што я пачынаю думаць: ці не памылілася я са сваёй работай. І яны так любяць гэтую зямлю, што я ў сваіх пячорах пачынаю на хвіліну зайздросціць ім.