Ружова-блакітныя пушынкі бутафорскіх крылаў лезлі яму ў рот, давялося шмат лазіць па нейкіх лесвіцах, лятаць у паветры і «страляць» з аўтамата Калашнікава. Той, хто можа рабіць усё гэта амаль штовечар падчас цэлага тэатральнага сезона за мізэрную плату, сапраўдны Анёл
Ты зноў трапіла ў пастку, зноў ашукалася і пагналася за чарговым, мабыць, міражом. Ну і што з гэтага? Ты ж шчаслівая. Цяпер і сёння. I love you, Анёле!
У сорак пяць ты пачала жыць з водарам авантурызму, забегла ў чужое юнацтва ён маладзейшы за цябе на дзесяць гадоў і на столькі ж старэйшы за твайго сына. «Оля-ля, што ты робіш?» гаворыць табе тваё «дзённае» сэрца. А «начное»: «Усё нармальна». «Дзённае»: «Табе не сорамна?» «Начное» ў адказ: «Ніколечкі! Адчапіся!»
Рацыянальны, прагматычны сын неяк мякка заўважыў: «Ты ж ведаеш, ма, што такія раманы, такія шлюбы недаўгавечныя. Я не хачу, каб табе зноў было балюча». Пра шлюб і гаворкі няма. Ты ўжо была там, і табе не вельмі спадабалася. А пачуцці не лічбы, не падручнік па матэматыцы. І не трэба думаць пра дрэннае: усе думкі матэрыялізуюцца. Ды і да здрад мне не прывыкаць. Не хвалюйся, сынок! Усё будзе нармальна! Проста так сталася. Узрост ніколі не абараняе нас ад кахання, але каханне абараняе нас ад узросту. Усё, што будзе, будзе потым. Усё калісь выплачацца, выкрычыццаЯ ўсё ведаю.
«ой сцеражыся я ж не анёлка ў зжаўцелым жыце я перапёлка ой мама мама я зваряцела хіба наслана сама ж хацела бяду такую ды ад кахання Анёл цалуе ўсю ноч да рання напэўна трэба такая згуба лятаць у небе з Анёлам любым»
Але ж ты ты не хапаешся за яго, як за ратавальную саломінку, не спрабуеш выглядаць маладзейшай, чым ёсць. Ну, калі шчыра, спачатку гэта трошкі было Твой распарадак дня быў падобны да распарадку якой-небудзь кіназоркі.
7.00 подзвіг (пад подзвігам меліся на ўвазе зарадка і водныя працэдуры халодны душ і ўсё такое іншае).
16.1 зайсці ў «Імідж» да Ірыны і зрабіць стыльную прычоску.
Пасля 18.00 не есці (у цябе на кухні нават вісеў лозунг вялікімі літарамі «Не смей есці!»).
Ты пажыла так з тыдзень, а потым закінула гэты распарадак у вядро для смецця
Можа, ты выпакутавала пад вечар сваёй долі такое каханне
Хто ведае Можа, Бог нарэшце злітаваўся і даў табе менавіта яго, такога няспынна-вясёлага, шчырага, нечакана-здзіўляючага, непаседлівага, з дзіцячай усмешкай, з доўгімі залаціста-попельнымі валасамі, якія рассыпаюцца па падушцы, разліваюцца, як адтопленае малако. Табе, нарэшце, падаравалі трошкі харошага (бо дрэннага было значна больш перад гэтым).
Табе хораша слухаць дождж, плакаць разам з ім светлымі слязьмі і чакаць Анёла. Бо ён заўжды прыходзіць, быццам з нябеснай брамы, ды яшчэ з апельсінам
Бессаромнасць неабмежаваных жаданняў і цнатлівыя дотыкі (і бабка-варожка не адшэпча ад іх, ад яго). Зачыніўшы ўсе дзверы і адключыўшы тэлефон, вы лятаеце ўдваіх над грэшнай зямлёй. Такі сабе хатні «Дэкамерон». Гіпсавая ружа расцвітае на сцяне і яшчэ больш ружавее ад вашых абдымкаў Бо ты ж жывая, а не статуя святой з белага мармуру Вочкі галандскага маленькага кактуса падміргваюць (на тваіх падваконнях жывуць менавіта яны, а не герані брэнд самотнай старэнькай жанчыны, але ж калісь дажывеш і да герані).
Калі вы стоміцеся жыць у сваім «Дэкамероне», у сваёй шкатулцы шэптаў і дотыкаў, вы ідзяце да людзей «у народ». Ён возіць цябе па ўсіх іпадромах, якія толькі ёсць у рэгіёне, бо лічыць каня найпрыгажэйшай істотай на зямлі
У дзень твайго нараджэння пад тваім балконам спявалі Перо і Каламбіна ў карункавых каўнярах. З клетак выляталі галубы. Вось ён твой пясочны гадзіннік. Усё проста!
Ты ўжо збілася з ног у пошуку свайго сапраўднага, адзінага, сваёй палавінкі (як і кожная), і раптам ён зявіўся! Можа, ты зноў памыляешся, як і раней
Але ж размова пакуль не пра гэта. Так, можа калісь вы разлучыцеся Але ж зноў! размова пакуль не пра гэта. Яшчэ рана. Яшчэ не час. Пакуль вы ўдваіх ты і ён шчаслівыя І вам не стае часу для размовы, для жартаў, для пацалункаў Цэйтнот.
Так, калісь, напэўна, ён вырашыць нарэшце ажаніцца з маладой і прыгожай, якой не патрэбны агурковыя маскі і плакаты «Не смей есці!». І яна народзіць яму сына або дачку. І ўсё будзе добра. Усё пакоціцца па сваіх рэйках. Яму зноў быць шчаслівым толькі з іншай. Табе успамінаць Але ж гэта будзе потым, пазней. Яшчэ не час. І гэта ўсё выкрычыш Хіба ж ты першая, што рвала маліну ў чужым маладым садзе?