— Вось і добра… Я сама сцэнар мала ведаю. Глеб камандуе. Напачатку мы на страусіную ферму паедзем. А пасля некуды ў заказнік. Але куды і як — не ведаю. Там пабачым…
Апошнія дні красавіка і першыя майскія выдаліся на дзіва спякотнымі. Прайшлі вялікія дажджы, з першымі нясмелымі пакуль навальніцамі. У пятніцу, як заўсёды, загрузіліся ў наняты бус, прыехалі на страусіную ферму ля возера. Не проста так туды патрапілі: гаспадар яе атрымаў пазыку ад цэнтра занятасці, вось і трэба было паглядзець ды пасля напісаць — так задумаў Глеб, які ўжо пачуваў сябе кіраўніком газеты. Ды і ўладальнік фермы — ягоны добры знаёмы.
Страусы не ўразілі Віталя. Нават больш — расчараваўся, калі зблізку пабачыў позірк птушкі, у якім не заўважалася і кроплі розуму. Ды яшчэ гаспадар расказаў: птушкам не трэба моцнай агароджы, дастаткова жэрдкі на ўзроўні грудзей. Бо страус ніколі не нахіліць галаву, не сагне шыю, каб падлезці пад тую жэрдку…
З буса Глеб (ён борзда пачаў распараджацца адразу ж, як прыехалі) загадаў не выгружаць рэчы:
— Далей будзе сюрпрыз! Бус паедзе сваёй дарогай, доўгай! А мы паедзем дарогай кароткай!
— Паляцім? — спытаўся нехта з работніц.
— І пешкі пойдзем, абы такі малады камандзір нас вёў! — іншая работніца ёй адказала.
Віталь усміхнуўся: што ж, жанчыны ў рэдакцыі ўжо прынялі змены, Пятроўна прысутнічае тут хіба як вясельны генерал. І сам ён яе ад’ютант.
Воля была, як і большасць жанчын, у спартыўным касцюме. З ёй быў сын — чатырохгадовы чарнявы хлопчык, ціхі, трохі засаромлены ўвагай да яго гэтулькіх цётак. Ён трымаўся пастаянна побач з Воляй, не адпускаючы яе руку.
— Хвосцік мой мілы, — пажартавала яна, калі нехта з жанчын заўважыў гэта.
У апошні момант, калі бус разварочваўся, Віталь спыніў яго, заскочыў у салон і выцягнуў са свайго заплечніка складаны нож — ён пабачыў на беразе возера кусты ракіты, якія пачалі ўбірацца ў клейкія лісточкі. Самы час рабіць свістулькі. А што? Раптам Даніку, Волінаму сыну, гэта спадабаецца? Ён паспеў адрэзаць некалькі галінак.
Глеб пляскаў у далоні, патрабуючы да сябе ўвагі:
— Шаноўныя! Увага, увага! Значыць, сёння ў нас наперадзе шмат цікавага. Самае важнае скажу: нас чакае сустрэча з галоўным спецыялістам упраўлення ідэалогіі аблвыканкама, нашым куратарам. У яго для некаторых з вас ёсць прыемныя падарункі. Дзе ўсё гэта будзе? У заказніку, у нашага цяпер сябра. Там пачынае працаваць праграма па развіцці экалагічнага турызму, трэба нам будзе ў ёй паўдзельнічаць і дапамагчы. Нашы людзі, і тэма, лічу, вельмі важная. Там ёсць проста шыкоўнае месца для адпачынку, пра які можна толькі марыць. Зацішнае, утульнае, ад дажджу схаваешся (тут Глеб узняў галаву ў бок захаду — там збіраліся пакуль не густыя хмары). Але галоўны сюрпрыз: наш госць з вобласці хутка прыедзе туды на аўто, наш бус таксама пайшоў туды. А мы ўсе… мы ўсе… — Глеб пільна ўглядаўся ў бок возера, быццам і прыслухваўся. — Вы чуеце, чуеце? — крыкнуў радасна — словы супалі з тым гукам, які ён чакаў. Сапраўды, з возера даносіўся трэск рухавіка.
— Лодка? — без асаблівага энтузіязму, нават трошкі спалохана выказала ўслых здагадку Пятроўна.
— Так, мы пойдзем на лодках. Іх тры, не перажывайце, усе памесцімся. Ад возера па каналах праз балота — і да запаведніка! Вас чакае дзіўная водная прагулка. Запаведныя мясціны! Нас павядзе… нас павядзе сам дырэктар — Васіль Токар! Вось і ён!
Да берага прычаліла першая лодка — вялікая, шырэзная.
Віталь стаяў убаку, нетаропка адрэзваў ад прутка патрэбны кавалак пад свістульку. Паглядваў на Даніка — хлопчык, відавочна, зацікавіўся, раз-пораз пазіраў, але нешта іншае непакоіла яго, бо ён асцярожна торгаў за руку Волю. Яна нахілілася да сына, паслухала, пасля абняла і павяла да дома гаспадара фермы.
Тым часам да берага прысталі яшчэ дзве лодкі, апошняя была невялікая, ёй кіраваў малады хлопец з хваравітым тварам. Ён спыніўся трохі воддаль ад астатніх. Віталь падышоў, хлопец быццам чакаў яго і спытаў адразу:
— Курыць ёсць?
Прагна зацягнуўся прапанаванай цыгарэтай, цыркнуў слінай у ваду і падзяліўся сваім:
— Халера, Сямёнавіч палец пад бензапілу падсунуў, а мяне цяпер з-за стала паднялі. А там самыя госці, толькі па чарцы ўзялі…
— Ды не вып’юць жа ўсё, — паспрабаваў супакоіць Віталь.