Яна ўбачыла тры падоўжныя раны на яго прадплеччы. Адразу недзе ў глыбіні, пад лыжачкай, нарадзілася трывога.
— Ты чаго ж не сказаў нікому, дурны?
— Нічога, я порахам засыпаў.
— У-ух-х ты, — яна, спяшаючыся, выхапіла з-пад лаўкі свой хатулёк, выцягнула адтуль белую анучку, — дай сюды...
Юрка паклаў ёй на калені тонкую і моцную руку. Яна нават не заўважыла гэтага. Хіба што цеплыню, якая ішла ад яго рукі праз тканіну.
Гэтыя неглыбокія, але доўгія драпіны раптам абудзілі ў яе сэрцы нейкі амаль мацярынскі жаль да гэтага адчайнага хлопца.
— Ну вось, — сказала яна, не заўважаючы цяжару яго рукі, — парадак.
— Ясачка ты ў мяне, — сказаў Юрка.
— Ясачка, ды не твая, — сказала яна, таму што зноў з'явілася ў ёй ранейшая млявасць, чаканне чагосьці і дрымота.
— Крыўдуеш усё, — ціха сказаў ён, — а я як той алень увосень. Нават жывот яму падвяло, так ён кліча.
— З голаду ў цябе жывот падвяло. Хлеб, пэўна, з'еў увесь... паляўнічы.
Ад агнёў, раскладзеных на цаглінах, ужо даносіла пахам смажанага мяса.
— Правільна, — згадзіўся Юрка з ценем крыўды ў голасе, — трэба падсілкавацца.
Устаў і пайшоў да агню. Вярнуўся ён адтуль з бацькам Наталі.
Абодва прынеслі ежу. У руках у Юркі былі дзве лусты хлеба з заціснутым паміж імі кавалкам смажанай япручыны.
Румянае мяса раставала, прасякаючы тлушчам свежы наздраваты хлеб.
— На, еж, — сказаў Юрка да Наталі. Стары Даніла сеў поруч з Юркам ля ног дачкі і выцягнуў біклагу.
— Вазьмі глыні, сынок.
— Заборыстае віно, — сказаў Юрка, адпіўшы глыток, — як выпіў, так за забор хапаешся.
І ўзяўся за мяса. Наталька амаль не ела, а глядзела на хлопца.
Юрка еў без прагнасці, хоць бачна было, што ён вельмі згаладаўся: у вачах насалода, рукі спрытна падмінаюць хлеб.
І раптоўна яна спаймала сябе на нечаканай і цёплай думцы: «З гэтым і з адной місы есці прыемна».