Віця, ціха сказала яна, чалавек можа змяніцца. Але ты супакойся. Я не веру, што Іван Мікалаевіч мог зрабіць гэта. Паверу наконт многіх, але наконт яго — ніколі. Тут відавочна судовая памылка. У ёй разбяруцца.
Клявін апусціў веі.
Так, сказаў ён, вядома, разбяруцца.
Ён не сказаў — і яшчэ не мог сказаць, што дзядзька памёр у турме тыдзень таму. Ад запалення лёгкіх.
Ён не сказаў. "Маленькую" ўсе шкадавалі.
Ты не хвалюйся так. Усё-ўсё будзе добра.
Бывай, сказаў Віцька.
Ты не зойдзеш да нас?
Не, сказаў ён, бывай.
Яна глядзела яму ў спіну і дзівілася: Віцькава постаць была зусім дарослай, не такой, як месяц таму.
Яна верыла ў тое, што ўсё абыдзецца; на дварэ ж была вясна, а жыццё ва ўсіх было наперадзе. І таму, падыходзячы да свайго дома, яна адчувала сябе так, быццам амаль нічога не змянілася на зямлі.
Іхні дом узвашаўся над будынкамі Замаскварэчча сяміпавярховым гмахам. Калісьці адзін з Ціт Цітычаў зразумеў, што двухпавярховыя асабнякі — гэта не галоўнае, нават у гэтай частцы горада, што будучае ляжыць у даходных хмарачосах. Так з'явіўся на свет дом Ніны: зялёны фасад у стылі "мадэрн", высокі дах, фігурыстыя вокны.
На астатнія тры муры мадэрну не хапіла, яны былі з чырвонай цэглы, пацямнелай ад куродыму і часу.
І зусім ужо цёмны быў унутраны двор, куды выходзіла адно з вокан іхняй кватэры. Цёмны, падобны на студню двор.
Яна ішла дваром. Прамяні заходзячага сонца падалі на яе постаць, на попельныя косы, закручаныя вакол галавы, на чамаданчык, сціснуты ў худзенькай руцэ.
Ля параднага стаяў Антон Набатаў, мужчына год пад сорак у капелюху набакір, пакурваў, глядзеў на "маленькую" вузкімі вясёлымі вачыма. Ніна ведала, Антон чакаў жонку: кожны вечар яны разам ішлі кудысь, бо Антон любіў музыку, смех, гасцей, наогул жыццё.
А, Тэрпсіхора, нязлосна сказаў Антон. — Ну, як паскокваецца?
Нічога, дзядзька Антон, скачам.
Пад чыю дудку?
— Пад дудку Нісоўскага.
Ну, гэта яшчэ не самае горшае.
Жонка Антона выйшла з параднага, на хаду разглядаючы ў люстэрка нос.