Жанчына, здавалася, не заўважала інтанацый Леановіча.
- Для асуджанага кожная гадзіна чакання - гэта лішнія маральныя пакуты, - проста і сурова сказала яна, - вы ведаеце гэта...
- Вы можаце загінуць пры пераправе.
- Я не баюся гэтага.
- Я за вас таксама не баюся, - абыякава сказаў Леановіч. - Але я адказны за жыццё салдат. У іх таксама жонкі.
- Я магу паехаць з ёю, - раптоўна для самога сябе сказаў Гораў.
- Вы адзін не здолееце, - са спакойнай усмешкай на прыгожых і жорсткіх вуснах сказаў Пора-Леановіч. - Не звяртайце ўвагі, пані. Гэты парыў сведчыць аб добрым сэрцы, але ў капітана Горава параненая рука... у бітве з інсургентамі... Дарэчы, у гэтай бітве ён выявіў сябе героем.
То быў несумленны ўдар, але Гораў змоўчаў: ён не хацеў сказаць, што паранены пад Ракавам, а не тут, ён наогул не хацеў апраўдвацца.
- Так, - сказаў ён, - але можна спытаць у салдат, хто захоча.
- Салдацкая самадзейнасць? - Спакой тону Леановіча межаваў са здзеклівасцю. - Ну, не... А адказ - мой.
- Мне здаюцца падазронымі вашы паводзіны, - сказаў Юрый.
- Капітан Гораў, - не павышаючы голасу, сказаў Леановіч. - Я забараняю вам... Вы пакуль што падначалены.
Гораў змоўк. Ён зразумеў, што капітана не зрушыць, што ён мацнейшы за каменны мур. І такі ж раўнадушны. Гораў нават адчуў на хвіліну, што сабою ён, Юрый, пагарджае, а Леановіча пачынае паважаць за такое няўхільнае выкананне абавязку. І ўсё ж гэта быў жорсткі абавязак, непрыемны абавязак.
- Я паплыву, - сказала жанчына, - я добра плаваю.
Зірнуўшы на яе рашучы, мэтаімклівы твар, Гораў зразумеў, што гэта не пустая пагроза.
- Я не дазволю вам, - сказаў Леановіч. - Вы забылі, што я мужчына і воляй лёсу адказны за жыццё дамы, за ваша жыццё.
- Вы мужчына? - горка сказала яна. - Сапраўдны мужчына сам паплыў бы са мною, калі не хоча рызыкаваць салдатамі і паромам. Вы проста баязлівец.
- Я дзесяць разоў стаяў на бар'еры пад кулямі, - безуважна сказаў Леановіч. - Я тройчы паранены на вайне.
Яна кінулася да яго, потым бяссільна апусцілася на ўслон, упала галавою ў далоні:
- Майце літасць, пан капітан... Божа! Хоць галаву аб вас разбі!!!
- Не раю, - сказаў Леановіч.
Слухаць маўчанне, якое наступіла пасля гэтых слоў, было нясцерпна. Гораў выйшаў на ганак і доўгі час стаяў, затуліўшыся ад халоднага ветру, за рогам хаты. Потым, з цяжкасцю вырываючы ногі з раскіслага глею, пайшоў да брамы пад рэдкім, як слёзы, дажджом.